Nordost

Μόσχα, Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2002.

Στη διάρκεια του μιούζικαλ NORDOST στο Θέατρο Ντουμπρόβκα, 42 Τσετσένοι αυτονομιστές εισβάλλουν στο θέατρο, απαιτώντας πλήρη αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την Τσετσενία.

57 ώρες ομηρίας, 850 όμηροι, 170 νεκροί. Τρεις γυναίκες, αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, μια Τσετσένα «μαύρη χήρα», μια Ρωσίδα όμηρος και μια Λετονή γιατρός, παρουσιάζουν σε παρόντα χρόνο, η κάθε μια από τη δικιά της σκοπιά, το ιστορικό της τραγωδίας.

Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου 2016.

14 χρόνια μετά, βιώνουμε την εποχή όπου η τρομοκρατία έχει γίνει σημείο των καιρών. Ίδιον της πολιτισμένης Δύσης. Καθημερινός εφιάλτης όλων. Όλα μπορούν να συμβούν, όλα συμβαίνουν και μαρτυρούν τις αιτίες τους. Το 2002, η κάθε μία από τις δύο πλευρές της ρωσο-τσετσενικής σύγκρουσης, τής έδινε διαφορετικό όνομα: «απελευθερωτικός αγώνας» vs «αντιτρομοκρατική επιχείρηση». Το 2016, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες μίας ατέρμονης βίας: ο πόλεμος στη Συρία, το μπαράζ τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Κωνσταντινούπολη, οι επιθέσεις τρομοκρατίας στην Ευρώπη.

Ακούγοντας τις μαρτυρίες των τριών γυναικών, είναι σαν να τις ακούς σήμερα: χωρίς να τίθεται ερώτημα υπαιτιότητας, οι διάλογοί τους συναρπάζουν με την ανθρωπιά τους και συγκινούν με την αφοπλιστική ειλικρίνειά τους. Η μία ιστορία φωτίζει την άλλη, και το παζλ συμπληρώνεται με το αιματηρό τέλος. Και εκεί, οι τρεις παράλληλες ζωές θα διασταυρωθούν. Με κοινή αποκορύφωση: εξίσου αιματηρή και επώδυνη.