Είμαι η Αντιγόνη

Σημείωμα Σκηνοθέτη-Συγγραφέα (απόσπασμα):

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι γυρεύει μια πόρνη στη σκηνή του θεάτρου! Βάζουμε μια ηθοποιό να υποδυθεί την πόρνη ή μια πόρνη να είναι ηθοποιός; Γιατί δεν βρίσκεις μια πραγματική πόρνη να σου διηγηθεί τη ζωή της, αλλά βάζεις μια ηθοποιό να λέει ψέματα στο κοινό σου; Γιατί αυτά θέλεις να ακούσεις κι εσύ και το κοινό σου.

Γιατί αυτή είναι η ουσία του θεάτρου και όλης της τέχνης…[…].

Στην ιστορία του θεάτρου στιγματίστηκε η θεατρίνα ως πουτάνα. Αρχή για όλα αυτά υπήρξε μια ταινία, Το αίνιγμα (1998), όπου τέθηκαν όλα τα θέματα που με απασχόλησαν αργότερα και ειδικά ο κύκλος των Λαβδακιδών που επανέρχεται εδώ. Με διάφορες, κατά καιρούς ευκαιρίες, έχω γράψει για Το αίνιγμα: Το αίνιγμα κινείται στα πλαίσια της θεατρικής «ιλαροτραγωδίας», με χώρο δράσης τον ιστορικό Kολωνό, από τις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της Aθήνας, όπου συνυπάρχουν τα πλέον αλλόκοτα «σκουπίδια», εκεί όπου περπάτησαν ο Πλάτωνας, ο Σοφοκλής, ο Oιδίποδας, η Aντιγόνη, ο Θησέας…[…].

Στο Είμαι η Αντιγόνη..., η ηρωίδα μου επανέρχεται στη σημερινή Αθήνα, της ανέχειας και του τεράστιου προσφυγικού προβλήματος, με τους νεκροζώντανους να στοιβάζονται στα πάρκα και στις πλατείες. Διεκδικεί την αποκατάσταση της ισορροπίας που διαταράχτηκε από τη νέα ύβρη των κατοίκων αυτής της χώρας.

Είναι η μόνη που βλέπει το μίασμα, όταν οι άλλοι δεν το βλέπουν ή κάνουν πως δεν το βλέπουν.

Απόσπασμα απο το έργο:

A.: Είδα και τέταρτο νεκρό, τουμπανιασμένος ήταν... Μπορεί να τον ξέβρασε η θάλασσα στα νησιά και τον έφεραν εδώ, για να τον εκθέσουν και να μας εκθέσουν. Κάτι έχουν οι θεοί εναντίον μας...

K.: Μήπως είδατε και πέμπτο;

Α.: Και έκτο και έβδομο, τους στοιβάζουν σε σαπιοκάραβα, και όγδοο και...

K.: Βάλτε ένα φρένο, δεσποινίς. Σε ποιο πάρκο τους είδατε;

Α.: Στα Αρχαία του Κολωνού.

K.: Μήπως έσκαψαν και ξέθαψαν αρχαίους σκελετούς;

Α.: Μπορεί, αλλά οι πεθαμένοι είχαν μάτια, ολάνοιχτα και κοίταζαν τον ουρανό με δέος...

K.: Δεν βλέπουν οι πεθαμένοι.

Α.: Δεν είπα πως με έβλεπαν, κοίταζαν τον ουρανό με γυάλινα μάτια και δεν ήταν αρχαίοι... Ένας είχε αίμα στο στόμα, ξεραμένο.

K.: Ίσως έγινε κάποια συμπλοκή, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, γίνονται συχνά τέτοια σ’ αυτές τις περιοχές...

Α.: Δεν ξεκαθάρισαν τίποτα.

K.: Πού το ξέρεις;

Α.: Οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεινάνε. Αυτοί που πέθαναν δεν πεινάνε, αλλά οι άλλοι πεινάνε πάντα...

K.: Άνθρωποι είναι, λογικό είναι να πεινάνε και να διψάνε...

Α.: Δεν ήταν άνθρωποι ζωντανοί, μα πεθαμένοι.

K.: Μπορεί να τους φέρανε από τα νησιά, όπως είπατε. Τόσα πτώματα προσφύγων ξεβράζει καθημερινά η θάλασσα...

Α.: Μπορεί να είναι Σύροι ή Αφγανοί, αλλά άνθρωποι είναι κι αυτοί, δεν τους θεωρείτε ανθρώπους;