Οι παραθεριστές

«Πώς πρέπει να είναι οι άνθρωποι για να μην τους βαριόμαστε;» αναρωτιέται ο Μαξίμ Γκόρκι στους πολυπρόσωπους και σπανίως παιγμένους στη χώρα μας Παραθεριστές (1904), που φέρνουν το καλοκαίρι στην Εφηβική Σκηνή της Στέγης.

Η δράση από την προεπαναστατική Ρωσία μεταφέρεται στο σήμερα του ελληνικού καλοκαιριού και αποδεικνύεται ότι μερικοί συγγραφείς μπορούν να απευθύνονται με εντυπωσιακή ευκολία σε όλες τις γενιές. 

Οι ήρωες των Παραθεριστών δεν προέρχονται από τη ρωσική αριστοκρατία• ούτε και ο Γκόρκι φυσικά. Είναι απόγονοι χειρωνάκτων, φτωχών και αγράμματων, είναι η γενιά που,  εκμεταλλευόμενη τις μεγάλες αλλαγές που γίνονται στη ρωσική κοινωνία (εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του τσάρου Αλέξανδρου Β΄ κ.ά.), σπουδάζει και ανέρχεται κοινωνικά. Για να περιπέσει, και αυτή με τη σειρά της, στα ίδια καθηλωτικά, διαχρονικά ανθρώπινα αδιέξοδα. Όλοι οι ήρωες του έργου είναι ανικανοποίητοι. Αυτοί που εργάζονται γκρινιάζουν, όσοι δεν εργάζονται πλήττουν. Όλοι τους θέλουν να είναι κάπου άλλου. Μια ολόκληρη γενιά που, παρά τα πνευματικά εφόδια που διαθέτει, έχει χάσει την επαφή της με την ευρύτερη κοινωνία.

«Ποτέ πριν η χώρα μας δεν είχε τόσους μορφωμένους ανθρώπους που να προέρχονται από τον λαό. [...] Και τι κάνουμε; [...] Δεν πράττουμε, μόνο μιλάμε. Δεν είμαστε «διανοούμενοι», είμαστε παραθεριστές στη χώρα μας, περαστικοί. [...] Κατασκευάσαμε την ίδια μας την απομόνωση και την γεμίσαμε με σύγχυση και εσωτερική διχόνοια.»

Οι παραθεριστές δεν μπορούν να σταματήσουν να συζητούν, να γκρινιάζουν, να τσακώνονται και να φλυαρούν, όμως πολύ σύντομα θα πρέπει να πάρουν θέση απέναντι στην κοινωνική αδικία και την αλλαγή που έρχεται… Θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους; Ξεφεύγει κανείς;