Insenso

Πρόκειται για έναν αριστουργηματικό μονόλογο, εμπνευσμένο από τη γνωστή ταινία του Λουκίνο Βισκόντι Senso (1954), τον οποίο ο συγγραφέας του Δημήτρης Δημητριάδης χαρακτηρίζει ως “μια όπερα χωρίς μουσική”.

Με αφορμή την ηρωίδα του Βισκόντι ο Δημητριάδης δημιουργεί ένα νέο έργο με θέμα τη συνέχεια του προσωπικού δράματος της ηρωίδας και κατ’ επέκταση την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον έρωτα, την προδοσία και το ανέφικτο της ένωσης.

Το έργο αποδίδεται από δυο ηθοποιούς, το σκηνικό και τα κουστούμια επιμελείται η Αναστασία Αρσένη, την κίνηση η Κάτια Σαβράμη και τον ηχητικό σχεδιασμό ο Κ. Βήτα.