Το μόνον της ζωής του ταξείδιον

Η παράσταση είναι η βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του, στα δέκα του χρόνια, η μητέρα του τον στέλνει στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του ράπτη, στο εργαστήριο ραπτικής ενός γέροντος συγγενούς τους, ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με μεγάλη σκληρότητα ενώπιον όλων των κατά πολύ μεγαλύτερών του μαθητευομένων ραπτών, κάνοντας τον μικρό "νεοσύλλεκτο" ράπτη να ζήσει απροετοίμαστος και ανυπεράσπιστος μια βάναυση φυλακή.

Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του γίνεται η αιτία να γράψει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι μόνο γιατί είναι ένα δραματουργικό επίτευγμα πιστό στο πανανθρώπινο πνεύμα και τον παιγνιώδη χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και γιατί είναι το πιο ευφυές και γοητευτικό έργο που γράφτηκε ποτέ για να κατανοήσουμε την αιτία, τον σκοπό, και τον εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει η τέχνη, καθώς και τον ψυχισμό και τα αισθήματα που βιώνουν οι δημιουργοί της τέχνης όταν προσπαθούν να την υπηρετήσουν επάξια.