Βήματα σε στάση

Ένας άνθρωπος χωρίς φύλο, ακίνητος σαν σε αναπηρική πολυθρόνα. Αναμετριέται με τον εαυτό του.

Δοκιμάζει τις αντοχές του, τις σκέψεις του. Οι σκέψεις του γίνονται σκιές και προβάλλονται μπροστά του. Μεγάλες, μικρές, κοφτερές, χαλαρές, ενοχικές, παράταιρες. Τις αντέχει; Δεν ξέρει. Μπορεί να τις αντιμετωπίσει; Δεν ξέρει. Θα προσπαθήσει να αναμετρηθεί μαζί τους. Θα κερδίσει μόνον αν είναι ειλικρινής.

Πόσο και πώς μπορείς να αντιμάχεσαι σκιές; Πόσο αντέχεις να φωτίζεις αθέατες πλευρές του εαυτού σου; Πόσο ξέρεις τον ίδιο τον εαυτό; Και οι άλλοι; Ένα παιχνίδι που μοιάζει ακραίο αλλά μπορεί να είναι και καθημερινό. Η θέληση, η απώλεια, η αδυναμία, ο φόβος ,η καταβύθιση και η ανάδυση. Ένα παιχνίδι όπου ο χρόνος απουσιάζει αλλά παραμένει πάντα ο απροσδιόριστος παράγοντας. Μπορεί να ανατραπεί ότι θεωρείται δεδομένο. Πόσοι χρειάζονται γι αυτό; Ένα παιχνίδι χωρίς τέλος ή με τέλος; Ποιος θα το καθορίσει; Το τέλος υπάρχει στην παράσταση αλλά και εκτός αυτής.