Η καταιγίδα

Σε μια πολυκατοικία που τη λένε «Σιωπηλό σπίτι» ο ήρωας μένει μόνος αφότου άφησε την πολύ νεότερη γυναίκα του, επειδή τη στιγμή του γάμου τους της είχε πει πως όταν η ηλικία του θα γινόταν βάρος για τη σχέση τους θα της έδινε την ελευθερία της. Αυτού του κεντρικού προσώπου δεν ξέρουμε το όνομα, όχι τυχαία, αλλά γιατί τώρα σ’ αυτή την ολοκληρωτική απέκδυση και αποδοχή του τετελεσμένου, σ’ αυτή την πορεία προς την εσωτερίκευση είναι έτοιμος να αποβάλει οποιοδήποτε προσωπείο. Τη γυναίκα που άφησε την έλεγαν Γκέρντα, που στα αρχαία σκανδιναβικά σημαίνει καταφύγιο, αυτό που δεν κατάφερε να βρει ποτέ της και περιπλανώμενη αναζητεί. Έχουν περάσει πέντε χρόνια και η Γκέρντα επιστρέφει στην πολυκατοικία με το παιδί και το νέο της σύζυγο. Έρχεται απελπισμένη και βουτηγμένη στη φασαρία των ενοχών της και της συνείδησής της. Ο Κύριος και η Γκέρντα θα βρεθούν για μια τελευταία φορά σ’ αυτό το σιωπηλό σπίτι που μαζί έχτισαν πριν χρόνια, για να γίνουν οι αστραπές καταιγίδα και να επέλθει η γαλήνη. Να βρει η δικαιοσύνη την απονομή της και η αμφιβολία τη σιγουριά. Μέσα από τη μουσική του Μπέργκ, όπως την ξανακούει με τον τρόπο του ο Τηλέμαχος Μούσσας, και τα μελοποιημένα ποιήματα του Ρίλκε, που ακούγονται εμβόλιμα και ζωντανεύουν από την υψίφωνο Τζένη Δριβάλα, τη γυναικεία μορφή που διαπερνά ολόκληρη την παράσταση, ερχόμαστε σε επαφή με μια «καινούργια» ανάγνωση του έργου. Κι έναν προβληματισμό. Πού συναντιέται σήμερα η εσωτερικότητα, με την εκχυδαϊσμένη πραγματικότητα; Πώς αμβλύνονται οι διαφορές, πώς ενώνονται τα σημεία; Η χρήση Maalox στην παράσταση, χαρακτηριστικό κομμάτι της εποχής που ζούμε, δίνει ένα στίγμα αντίστασης ή και επαφής. Αρκεί όμως μια επιφανειακή σχέση με την εξωτερική πραγματικότητα, χωρίς εσωτερική βάσανο και αναμέτρηση με τα μύχια του εαυτού μας; Με αυτά τα ερωτήματα έρχεται να αναμετρηθεί η παράσταση, αναζητώντας όχι απαντήσεις, αλλά γόνιμες σκέψεις.