Περιμένοντας τον Γκοντό

«…Έπρεπε ν’ απαλλαγώ απ’ όλα τα δηλητήρια – τη διανοητική ευπρέπεια, τη γνώση, τις βεβαιότητες που απορρέουν απ’ αυτή, την ανάγκη να κυριαρχήσεις πάνω στη ζωή – να βρω την κατάλληλη γλώσσα…». Σάμουελ Μπέκετ*

Πώς είναι να δοκιμάζεις τα πάντα και να αποτυγχάνεις διαρκώς; Πώς είναι να προσπαθείς διαρκώς να πας ενάντια στο φόβο, την τρέλα και το θάνατο; Πώς είναι να είσαι διαρκώς υποχρεωμένος να υπάρχεις; Τα πρόσωπα διαρκώς αναμένουν. Διαρκώς οι προσδοκίες τους διαψεύδονται. Η ανθρώπινη φύση δε μπορεί εύκολα να αποδεχτεί την απουσία νοήματος στη ζωή. Οι χαρακτήρες προσπαθούν να κάνουν το χρόνο να κυλήσει αλλά η στασιμότητα παραμένει πεισματικά υπαρκτή. Συνηθισμένοι όπως είμαστε να βλέπουμε νέες καταστάσεις στην πορεία ενός έργου, νιώθουμε βαθύτατη έκπληξη μπροστά σε αυτή την επανάληψη των σκηνών. Και μας καταλαμβάνει η φρίκη που πάντοτε νιώθουμε όταν βλέπουμε ανθρώπους που υποφέρουν από αμνησία.

*Πηγή: Επίμετρο του Θωμά Συμεωνίδη (Thomas Symeonidis) στη μετάφραση της "Τελευταίας Τριλογίας" του Σ. Μπέκετ, εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 269