Μια εκδοχή

Μια παράσταση που αναφέρεται στο αίσθημα της συλλογικής ευθύνης, τον κοινό θρήνο και το επικίνδυνο αδιέξοδο που ακολουθεί. Η εναπόθεση της ευθύνης του εαυτού σε κάποιον άλλο, που θα μας βγάλει από την ανυπέρβλητη δυσκολία, θα μας λυτρώσει, θα μας δώσει τη λύση… Σε ένα χώρο προσωρινό, όπου δεν φαίνεται τίποτα, δεν ακούγεται τίποτα, το παιδί κοιμάται και η ώρα είναι η συνηθισμένη, η παράσταση μοιάζει να αφηγείται μια ιστορία για το αδύνατο, το έλλειμμα, την ενοχή.