Μωρό μου

Μια γυναίκα μετράει τη ζωή της. Δεν περιμένει τίποτα. Η μήπως περιμένει;  Νοσταλγεί, σαρκάζει, αυτοσαρκάζεται. Λέει πως δεν θυμώνει πια. Τζογάρει στον έρωτα. Μια γυναίκα έζησε, απόλαυσε, σημάδεψε, σημαδεύτηκε. Μια γυναίκα σε αέναη αναζήτηση

Ιούνιος. Στη γιορτή του Κλήδονα. Η κυρία Μαρία εδώ. Με θέα την Ακρόπολη. Εδώ. Πιστή στο νυχτερινό της ραντεβού, αργά το βράδυ, στις 5. Εδώ πάντα καταλήγει, μετά απο πολύωρο περπάτημα στους δρόμους της Αθήνας. Εδώ, στην δική της πρωτεύουσα.

«Κυρια Μαρια γιατι δεν πας σπιτι; Ξεμεινες! Ρουφιανα της νυχτας!

Εσυ και τα τσιγαρα σου

Εσυ κι οι μουσικες σου

Για να παρατηρεις

Για να σαρκαζεις

Για να περιφερεσαι γυρω απ την ιστορια σου

Για να νοσταλγεις

Για να λες πως δεν θυμωνεις πια

Για να τζογαρεις στον ερωτα

Για να αναζητας την αγαπη

Κυρια Μαρια των γηπεδων, κλεψε μια γαρδενια. Βαλ την στο στηθος σου. Σου παει.

Καλο σου ξημερωμα.»

Ο χρόνος που διαρκεί ο λόγος της κυρίας Μαρίας είναι πραγματικός. Απο τις 5:00 αργά το βράδυ μέχρι 6:05 το πρωί, όταν ακριβώς έρχεται το πρώτο φως, στις 24 Ιουνίου του 2016.