Αιώνιο ζευγάρι

Η Ζωή με το Θάνατο συγκρούονται για την κυριαρχία του πνεύματος και της σάρκας. Ο Έρωτας προτείνει μπράντεφερ ανάμεσα στους δυο και η μάχη διεξάγεται με πάθος απερίγραπτο. Εκείνη εκλιπαρεί για λίγα λεπτά ανάσας παραπάνω, εκείνος τη σαρκάζει για το θράσος της να τον αντιμετωπίσει κατάματα. Το ρίσκο αναμενόμενο και το παιχνίδι αρχίζει.

Όλα κρίνονται πλέον στα ερωτήματα και τις απαντήσεις που θέτει και δίνει η κάθε πλευρά. Το φλερτ μεταξύ τους αναμενόμενο, οδηγεί όμως σε εξελίξεις απρόσμενες. Ο Θάνατος τρομοκρατείται μπροστά στον ερωτισμό της Ζωής για λίγη παραπάνω περιπέτεια και προς στιγμή υπαναχωρεί. Ο πόθος και των δυο έκδηλος στα μάτια τους, υποχρεώνει τον Χρόνο που τους παρατηρεί αμίλητος να τους υπενθυμίσει ποιος είναι ο ρυθμιστής του παιχνιδιού. Αυτός ορίζει τη διάρκεια, υποδαυλίζει τα συναισθήματα, ανατρέπει τα δεδομένα. Μ’ έναν του χορό, χαράζει τον κύκλο που οι δυο τους μπορούν να κινηθούν εντός του. Είναι τα όρια του χώρου τους. Με μια πυξίδα, τους ορίζει τη διάρκεια. Είναι τα όρια του θράσους τους.

Η αίσθηση της κτητικότητας ξεπερνά τις προσδοκίες όλων. «Πάρε με, αλλά ζήσε λίγο ακόμα μαζί μου» κραυγάζει η Ζωή. «Κι αν σ’ ερωτευτώ;» την απομακρύνει εκείνος τρομοκρατημένος. Τελικά η συμφωνία επικυρώνεται και συνάμα καταστρατηγείται. Τα «ναι» και τα «όχι» εναλλάσσονται συνεχώς ενώ η χορευτική φιγούρα του Χρόνου μέσα από έναν συμπαντικό χορό προαναγγέλλει την αέναη επιστροφή απ’ τη ζωή στο θάνατο κι απ΄ το θάνατο στη ζωή. Η Ζωή γυναίκα και ο Θάνατος άνδρας, δίνουν μια παράταση ολίγων λεπτών για να αποχαιρετιστούν κι όταν εκείνη τον ρωτά: «Μ’ αγάπησες έστω για λίγο;» εκείνος της απαντά: «Ναι δεν το κρύβω… σ’ αγάπησα, αλλά ο χρόνος τελειώνει Ζωή. Πρέπει να φύγεις».

Κι όταν ο χορός του τελειώνει, ο ίδιος συνειδητοποιεί πως είναι απελπιστικά μόνος, δίχως ενδιαφέρον και πως η Ζωή με το Θάνατο τού είναι τόσο απαραίτητοι!