Μεταξωτές γυναίκες

Στο έργο, η 23χρονη Ωρόρ από τη Νιγηρία, θύμα trafficking, ζει στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας του κέντρου της Αθήνας και βουτάει στο κενό από την ταράτσα. Ο ξαφνικός και αποτρόπαιος θάνατός της γίνεται η αφορμή για να παρακολουθήσουμε πώς οι ένοικοι της πολυκατοικίας διαπραγματεύονται τη ζωή τους, την αποξένωση, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την αδιαφορία σε μια πόλη που νοσεί και επηρεάζει τη στάση των ανθρώπων απέναντι στον συνάνθρωπο. Επειδή τα θύματα του trafficking αποκαλούνται και «αόρατες γυναίκες», καθώς οι εκμεταλλευτές τα κρύβουν συνεχώς και τα αντιμετωπίζουν σαν εμπόρευμα, η νεαρή Ωρόρ, μετά το θάνατό της, στοιχειώνει το χώρο, περιμένοντας κάποιος επιτέλους να την δει, για να φύγει ήσυχη με τη βεβαιότητα πως κάποτε υπήρξε. Η σκιά του θανάτου, της φρίκης και της αδικίας πέφτει ανελέητη, πάνω στους ήρωες.

Η συγγραφέας και σκηνοθέτις βρίσκει το θάνατο της Ωρόρ ως μια αφορμή για να φωτίσει μέσα από το έργο, τη συμπεριφορά του κοινωνικού περίγυρου σε περιστατικά στέρησης ελευθερίας, αναδεικνύοντας έναν ολόκληρο μηχανισμό συγκάλυψης και αποσιώπησης.