Mr Kolpert

Πρόκειται για τη μαύρη κωμωδία του Νταβίντ Γκίζελμαν, μόνιμου συνεργάτη της Schaoubuhne του Βερολίνου και του Royal Court Theatre του Λονδίνου. Το 1999 μετά την πρεμιέρα του έργου η Guardian έγραψε: «Λίγο Άλμπυ, λίγο Χίτσκοκ, λίγο Ταραντίνο, ο Mr. Kolpert, είναι ένα έργο που θα πέθαινες για να το ανεβάσεις μια μέρα. Ποτέ δεν υπήρξε κωμωδία πιο μαύρη από αυτή».

To έργο αποτελεί ένα καυστικό σχόλιο πάνω στη βία που τροφοδοτεί το σύγχρονο κινηματογράφο και το θέατρο. Όμως με έναν μοναδικό τρόπο εμπεριέχει την βια και τη χρησιμοποιεί ως κύριο συστατικό της πλοκής και της δράσης. Το γέλιο που τυχόν θα προκαλέσει είναι πικρό. Αρκεί να σταθείς και να αναλογιστείς με τι ακριβώς γέλασες και πόσα από τα χαρακτηριστικά των ηρώων κρύβεις βαθιά μέσα σου. Μέσα από ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών αναφορών, με δόσεις εξπρεσιονιστικές, σουρεαλιστικές και ρεαλιστικές, ο συγγραφέας παίζοντας με τους κώδικες της κωμωδίας κριτικάρει την αστική ανία και την συναισθηματική απονέκρωση που οδηγεί τους ανθρώπους στα άκρα ώστε να καλύψουν συναισθηματικά κενά και να κατανοήσουν τις αιτίες των αδιεξόδων τους.

«Περάστε. Kαλώς ήρθατε. Χώρος υπάρχει και μόνο ένα πτώμα. Εκεί μέσα στο μπαούλο είναι ο κύριος Κόλπερτ. Εμείς τον ξεκάναμε». Είπε ο Ραλφ αγκαλιάζοντας τρυφερά την σύντροφο του, τη Σάρα, κοιτώντας στα μάτια τους καλεσμένους τους, την Έντιτ και τον Μπάστιαν. Η Έντιτ χαμογέλασε αμήχανα συμμεριζόμενη το αστείο (;) του οικοδεσπότη. Ο Μπάστιαν θα ήθελε πολύ να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του, όμως κάτι τέτοιο είναι κόντρα στην ιδιοσυγκρασία του! Λίγο πριν η οργή του ξεχειλίσει, ο Ραλφ θα πιάσει στα χέρια του την αγαπημένη του κάμερα, το τρίτο του μάτι, προέκταση όχι μόνο του καρπού του, αλλά και ολόκληρου του εαυτού του, θα την στρέψει πάνω στους καλεσμένους του, ζουμάρωντας, σχεδόν σημαδεύοντας τα πρόσωπα τους. Η Σάρα με μια γρήγορη κίνηση κι αφού μόλις έχει συμπληρώσει το κραγιόν στα χείλη της θα διακόψει με ευγένεια «Δεν σας ρώτησα τι θα πιείτε; Αν πεινάτε μπορούμε να παραγγείλουμε κάτι». «Πίτσαααα» απάντησε λαίμαργα η Έντιτ.