Οδύσσεια, ραψωδία έψιλον

Η αποκοπή του Οδυσσέα από το νησί της Καλυψώς και τα πάθη του στο πέλαγος.

Η αναμέτρηση του Οδυσσέα με τα αισθήματά του, με τους θεούς, τους δαίμονές του, με τον ίδιο τον εαυτό του.

Ο αφηγητής μετατρέπεται σε πάσχον πρόσωπο διερευνώντας τη σχέση του με τις εσωτερικές του φωνές, τη ρήξη και τη συμφιλίωση με το εγώ του.

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι πάντα μια Οδύσσεια. Κι αυτή η έκφραση –παροιμιώδης πια–, σύμφωνα με την οπτική της παράστασης, δεν σημαίνει τις περιπέτειες που περιβάλλουν τον άνθρωπο έξωθεν αλλά κυρίως την περιπέτεια της ψυχής, την αγωνιώδη προσπάθεια να βρει το φιλόξενο νησί των Φαιάκων και την Ιθάκη της. Ο άνθρωπος κόβει ομφάλιους λώρους και πληρώνει πάντα το τίμημα της ελευθερίας που επιλέγει.

Το ρίσκο του ατελείωτου πελάγους, που δεν σταματάει ποτέ την τρικυμία του, είναι το υλικό που διερευνούν οι αφηγητές – ρίσκο να τα βρεις κάποια στιγμή ή και ποτέ με τον ίδιο τον εαυτό σου. Μια δυαδική σχέση, αναμέτρηση. Το εγώ, ο άνθρωπος και οι δαίμονές του, ο Δίας, η Αθηνά, ο Ερμής, η Καλυψώ, ο Ποσειδώνας, η Ινώ, ο έρωτας, ο κίνδυνος, η τρέλα.

Σκοπός η αυτογνωσία και η αυτάρκεια.

Πίσω από κάθε έπος, πίσω από τη μυθολογία κάθε λαού βρίσκεται η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη.

Τραγούδι: Κωνσταντίνα Ψωμά

[ΔΩΜΑ]