16°
Η γκαλερί Δύο Χωριά παρουσιάζει με ιδιαίτερη χαρά την επικείμενη ομαδική έκθεση που πραγματεύεται την έννοια της ελπίδας. Παραλληλίζοντας τη σύγχρονη εποχή με την αβέβαιη περίοδο των δεκαετιών του 1930 και του 1940, η ομαδική αυτή έκθεση εστιάζει στις συνθήκες που συνδιαμορφώνουν το σήμερα, από τη μοναξιά και την πανδημία ως την περιβαλλοντική ρύπανση και τον καπιταλισμό. Η επιμελητική πρόταση κινείται γύρω από τέσσερις άξονες: το περιθωριοποιημένο μέλλον, την έννοια της ανθρώπινης αυτενέργειας, τις στρατηγικές επιβίωσης και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Οι άξονες αυτοί δεν εκτυλίσσονται ως διακριτές ενότητες. Αντίθετα, πολυσυλλεκτικά έργα σε καμβά, κεραμικά και NFTs θα συναποτελέσουν ένα ενιαίο περιβάλλον.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Χρίστος Ακορδαλίτης, Pablo Benzo, Javier Calleja, Mira Dancy, Maja Djordjevic, Hulda Guzmán, Ηλίας Καφούρος, Rhys Lee, Ηλιοδώρα Μαργέλλου και Τατιάνα Ζάγαρη (Pottato). Μολονότι καθένας και καθεμιά διερευνά διαφορετικές επιμέρους θεματικές που ανταποκρίνονται στα προσωπικά τους ενδιαφέροντα και τις προσωπικές καλλιτεχνικές τους προτεραιότητες, συνδυαστικά τα έργα τους συγκροτούν ένα εξαιρετικά ακριβές κατακερματισμένο αφήγημα της εποχής μας, δημιουργώντας ένα φαινομενικά ελπιδοφόρο, αλλά στην πραγματικότητα post-hope (μετά-την-ελπίδα), τοπίο που αντανακλά τα υψηλά επίπεδα διακρίσεων και αποκλεισμού που κατατείνουν σε ένα περιθωριοποιημένο μέλλον.
Με την επαπειλούμενη αβεβαιότητα να κυριαρχεί στον ορίζοντα, το After Hope της Djordjevic, με τη χαρακτηριστική τεχνική της που συνδυάζει την τεχνολογία με την παιδιάστικη αθωότητα, φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση να προωθεί τη γυναικεία ενδυνάμωση, συμπερίληψη, αλληλεγγύη και αισιοδοξία, αλλά μπορεί και να εκπέμπει μια λανθάνουσα κραυγή αγωνίας, επικοινωνώντας το μετατραυματικό στρες των πιο ζοφερών περιστάσεων που έχει ήδη βιώσει μέχρι στιγμής αυτή η γενιά. Εδώ, προσαρμοζόμενα σε ένα ασταθές τοπίο που μοιάζει με τα κεραμικά έργα της Ζάγαρη (Pottato), τα συναισθήματα περιπλέκονται, η έκφρασή τους ποικίλλει και μπορεί να είναι δύσκολο να τα περιγράψει ή και να τα αναγνωρίσει κανείς, απαιτώντας γνωστική επεξεργασία τους, καθώς αποτελούνται από έναν δημιουργικό συνδυασμό πολλαπλών αισθητηριακών προσλήψεων, συχνά προσεγγίζοντας το τραύμα με ιδιάζοντα τρόπο, όπως στην περίπτωση της Μαργέλλου στο Study for ‘I try to find you so I make you 2’.
Επιπλέον, επαναξιολογώντας τους αμυντικούς μηχανισμούς σ’ αυτό το πλαίσιο, ανακύπτει η ανάγκη να οριστεί ένα σύνολο νέων στρατηγικών επιλογών που ενδεχομένως θα παράσχουν τις καλύτερες δυνατές επιλογές για την επιβίωση, την ανάπτυξη και την επιστροφή στο εχθρικό περιβάλλον του μέλλοντος. Αυτές οι νέες στρατηγικές επιβίωσης, στα Together, Home alone with my plants and lamps και Picnic along the river του Ακορδαλίτη, καθώς και στα Channeling και The Goddaughters της Guzmán, θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην υιοθέτηση μιας τάσης φυγής, όπου η ηρεμία επιτυγχάνεται μέσω της επαφής με τη φύση ή τα ζώα συντροφιάς, εκτιμώντας συνολικά τα άυλα αγαθά και αποδομώντας σταθερά τον καπιταλισμό.
Παρά την έντονη αγωνία και τον βαθιά ριζωμένο φόβο αυτής της εποχής, όπως αντικατοπτρίζονται στο What? του Calleja, στις γκροτέσκες, ονειροπόλες σπουδές του Lee για το The fight του James Ensor, που σχολιάζει τον πόλεμο και την εχθρότητα που προκάλεσε η πανδημία, ή στο Climate Chance του Καφούρου που σχολιάζει την επιχειρηματική ευθύνη, αντιπαλότητα και επιθετικότητα, εξακολουθεί να υπάρχει η δυνατότητα να κάνουμε επιλογές και να επιβάλουμε αυτές τις επιλογές στον κόσμο. Δεδομένου ότι η ατομική αυτενέργεια προϋποθέτει ατομικές επιλογές και την ικανότητα να επηρεάζουμε τις αντίστοιχες συνθήκες και ευκαιρίες ζωής, το Yellow Harbour // Siren της Dancy προσκαλεί τους θεατές σε μια τελετουργική πανδαισία που γιορτάζει την ομορφιά, τον αισθησιασμό και την ανιμαλιστική φύση των μαχητικών και απελευθερωμένων μορφών της, δίνοντας ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτοδυναμίας και ανθεκτικότητας. Ταυτόχρονα, τα έργα του Benzo δείχνουν να πραγματεύονται την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, όπως αυτή ανάγεται στους αισθητικά ευχάριστους συσχετισμούς των γεωμετρικών γωνιών και σχημάτων του, που τονίζονται περαιτέρω μέσω του χρώματος· ενώ η Ledford δίνει την εντύπωση ότι επιχειρηματολογεί για τη δύναμη του (καλλιτεχνικού) παιχνιδιού σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο.
Η τέχνη υπήρξε πάντα θεραπευτική, έχοντας τη δύναμη να μας φτιάχνει τη διάθεση και να μας αλλάζει, να μας χαλαρώνει από το άγχος και να μας διατηρεί συνδεδεμένους, ακόμα και στις πιο ζοφερές στιγμές – ακόμα περισσότερο στη διάρκεια οικονομικών κρίσεων, δυσμενών περιβαλλοντικών συνθηκών, πανδημιών και λοκντάουν. Ή, όπως γράφει η Ντίκινσον, «Η ελπίδα είναι ένα πράγμα με φτερά», και το πουλί που ζει μες στην ανθρώπινη ψυχή κελαηδάει, βρέξει χιονίσει. Εντέλει, δανειζόμενη τη μυθική της υπόσταση από το ιστορικό σκηνικό του νέου εκθεσιακού χώρου της γκαλερί Δύο Χωριά στην Ακρόπολη, η έκθεση ‘Μετά την ελπίδα’ παραπέμπει ευθέως στο κουτί της Πανδώρας, στη στιγμή που οι δαίμονες έχουν απελευθερωθεί και η ελπίδα έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε απάντηση σε μια σειρά από δραματικά γεγονότα, που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν περίμενε ποτέ να μπορέσει να αντιμετωπίσει. Αυτό που απομένει τώρα είναι ένα άδειο κουτί, έτοιμο να γεμίσει με μια ολοκαίνουργια γκάμα από εικόνες και προοπτικές, σχέδια, οράματα και ατόφιο, ανεπεξέργαστο συναίσθημα. Ό,τι επιλέξουμε, αυτό θα πάρουμε.
