24°
Τα έργα της ζωγράφου, φιλοτεχνημένα με λάδι κι άλλοτε με ακρυλικά ή μεικτά υλικά πάνω σε καμβά, στην παρουσιαζόμενή τους ενότητα, έχουν αντλήσει την έμπνευσή τους από ένα δάσος -φανταστικό και πραγματικό– καθώς οι πολλές και διαφορετικές του πτυχές αποκαλύπτονται κάτω από τα βήματα και κατά την διάρκεια της νοητής, αλλά ταυτοχρόνως και βιωματικής περπατησιάς, ενός θαρρείς διαβάτη. Η Τάνια Δρογώση έχει αναγωγικά μεταφέρει τις αισθήσεις των χωροχρονικών αποστάσεων και των ρυθμών του βηματισμού, αυτού του υποθετικού διαβάτη, (που λειτουργεί σαν ένα είδος ετεροπροσωπίας του «εαυτού») σε μια δική της διαμορφωνόμενη οπτική αντίληψη. Μια αντίληψη, που αφορά την εδαφική ιχνηλασία και μαζί την κατόπτευση του δάσους και των ξέφωτων που ανοίγονται στο βλέμμα, συνδυαστικά παρουσιάζοντας, ως αφή και όραση, μια παράδοξη «χαρτογράφηση».
«Μέσα από χοϊκά χρώματα κι εντάσεις χαμηλών τονικοτήτων, που αντιστικτικά εναρμονίζονται, η Τάνια Δρογώση αξιοποιεί την ρεαλιστική γραφή, για να αποδώσει, στα αλληγορικά κατά τα άλλα έργα της, πειστική αληθοφάνεια και υποβλητικότητα», καθώς γράφει η Επιμελήτρια της έκθεσης και Ιστορικός Τέχνης Αθηνά Σχινά, στο κείμενο του συνοδευτικού Καταλόγου. Και η ίδια η εικαστική θεωρητικός, σε άλλο σημείο του κειμένου της, συνεχίζει: «Οι πτυχές του δασώδους αυτού περιβάλλοντος, που πλαισιώνουν θεματικά, αλλά κι εκθεσιακά τον θεατή, σαν φανταστικές όψεις και διαδρομές συνείδησης και υποσυνειδήτου, ενοποιούνται μέσα από έναν άτυπα σχηματιζόμενο λαβύρινθο. Από τις χρονικές ασυνέχειες που υποδηλώνουν τα κατάλοιπα φύσης κι ανθρώπινης επενέργειας, αλλά και από τα τυχαία ή μοιραία άλματα που φανερώνουν, τόσο ο χρόνος, όσο και οι συγκυρίες, γεφυρώνεται στα έργα αυτά η απορία με το αίνιγμα, η δραματικότητα του ασύμπτωτου με έναν υφέρποντα λυρισμό, όπως επίσης η παραστατικότητα της στοχαστικής αναψηλάφησης εννοιών με την αδέσμευτη αίσθηση της χειρονομιακής αφαίρεσης, αναδεικνύοντας εντέλει παρελθόντα και παρόντα, μνήμες κι εντυπώσεις, συναιρέσεις και μεταβλητότητες, που τις εμπεριέχει η ίδια η ζωή».
