Ακόμα και στα σαββατοκύριακα που ο κόσμος φεύγει από την πόλη – όσοι μένουμε, βγαίνουμε, όπως λέει και το ρητό. Το οποίο σκεφτήκαμε μόλις τώρα. Αλλά δεν είναι και άσχημο, για Ιούνιο μήνα…
Όλο και περισσότεροι φίλοι μου βρίσκουν δουλειές σε μπαρ – λογικό, γιατί πού αλλού να δουλέψουν οι φίλοι μου; Σε τίποτε διαστημόπλοια παρκαρισμένα στο Σύνταγμα; Σε πολυεθνικές με τάσεις αυτοκτονίας; Καθόλου υποτιμητικά δεν το λέω γιατί οι φίλοι μου είναι αστέρια. Απλώς δεν γίνονται «παραγωγές» για να τους απασχολήσουν, ή αυτές που γίνονται δεν είναι αρκετές/δεν πληρώνουν, οπότε τι να σου κάνει ο φίλος παρά τα ατέλειωτα ταλέντα του; Κάθισε σπίτι κανα-δυο χρόνια, έμαθε απέξω μονόλογους, συμμετείχε σε ερασιτεχνικά ανεβάσματα άγνωστων έργων, έγραψε μουσικές, διηγήματα και στιχάκια, βαρέθηκε. Επιπλέον, πείνασε. Αποφάσισε να (ξανα)βγεί στη γύρα, διευρύνοντας τους ορίζοντές του. Δηλαδή ψάχνοντας δουλειά «κοινωνική». Κυρίως σε μπαρ, κλαμπ, εστιατόρια, σε μέρη που μαζεύεται κόσμος και άρα δεν τον πιάνει κατάθλιψη, ούτε τον κόσμο ούτε το φίλο με την καινούργια δουλειά.
Όλα αυτά είναι εισαγωγή διότι τις επόμενες εβδομάδες θα σας λέω για μπαρ και beach bar, για club, για summer club και για ακόμα περισσότερα beach bar, στα οποία δουλεύουν πολύ συμπαθητικά άτομα τα οποία τυχαίνει από μία αστεία σύμπτωση (μικρός που είναι ο κόσμος), εντελώς στο άσχετο, να είναι φίλοι μου. Θα σας τα λέω σωστά όμως, με τιμές και περιγραφές, κι όταν τα μαγαζιά είναι ακριβά μέχρι που θα αλλάζω φίλους ώστε να μην αισθάνεται προδομένος κανείς. Κυρίως ο αναγνώστης.
The Box
Καλά, ας μην αγχωνόμαστε, έχουμε καιρό ως τότε. Προς το παρόν δύο όχι-και-τόσο-φίλες, αλλά καλλιτέχνες, παρουσιάζουν δουλειά τους σε χωριστές εκθέσεις φωτογραφίας με πολύ ενδιαφέρον: πρώτον η Μαρία Πάγκαλη σε ομαδική έκθεση (μαζί με Θ. Γιαννακίδη, Λ. Ζαννή, Χ. Κακαρούχα, Μ. Καραταράκη, Παύλο Παυλίδη, Κ. Τζιγκοτζίδου). Η έκθεση λέγεται «The photographic time of nostalgia», είναι «ενταγμένη στο θεματικό πλαίσιο της διοργάνωσης του Athens Photo Festival με τίτλο “Reframe memory”» και μπορείτε να τη δείτε στο The Box. Ο κάθε ένας από τους φωτογράφους που παρουσιάζουν δουλειά τους έχει διαφορετικό ύφος αλλά η γενική αίσθηση είναι… νοσταλγική. Με έναν όχι-παλιακό τρόπο, καθόλου «φορσέ», με την ανθρώπινη επαφή, τις σχέσεις, ακόμα και την οικογένεια, σαν βασικό άξονα.
Η δεύτερη έκθεση φωτογραφίας μαζί με ποιήματα είναι της Ελένης Λαμνάτου, επίσης νοσταλγική με διαφορετικό όμως τρόπο, στο πολύ χαριτωμένο «Roomie_b», το οποίο είχε κάνει ένα πάρτι 70s-80s πριν λίγες μέρες κι είχε γίνει χαμός. Είναι σχετικά καινούργιο το «Roomie_b», και παρά το ( _ ) στο όνομά του, που είναι μπερδευτικό, είναι ωραίο μπαρ. Με σωστά κοκτέιλ, λογικές τιμές, φιλική ατμόσφαιρα ΚΑΙ πολιτιστικά events ευχάριστου τύπου κατά καιρούς – καλά, εννοείται το τσεκάρετε στο Φέισμπουκ για τη βραδιά που θέλετε να πάτε, έχουνε και πλάκα τα παιδιά. Αν και εξακολουθώ να πηγαίνω σε μαγαζιά στην τύχη χωρίς να τα τσεκάρω πουθενά – περιπέτεια, ντεμέκ. Στην Αθήνα, μάλιστα…
Roomie_b
Καινούργιο και όμορφο είναι το «Ale Blues» στο κάτω μέρος της Πλατείας Καρύτση, με ηρεμία παρά το φεστιβάλ-των-μπαρ της περιοχής, με ωραία μουσική που θα τη μοιράσει κατά νύχτες μέσα στον Ιούνιο (=θα έχει διαφορετικό πρόγραμμα κάθε νύχτα), με καλές τιμές και αυτό που λένε «urban atmosphere» – ως «αστική ατμόσφαιρα» δεν μεταφράζεται καλά, αλλά καταλαβαίνετε ότι εννοούμε πως είναι στέκι. Το «Ale Blues» παίζει με καφέ από το πρωί μέχρι ποτά ως αργά τη νύχτα. Μέσα μάλιστα έχει και «ταρατσάκι» που είναι ό,τι πρέπει για πάρτι ή για τυχόν πονηρά ραντεβού, το αναφέρω μήπως κάποιος/α θέλει να πάει εκεί με άτομο που δεν είναι επίσημα το άτομο του χεριού του αλλά άλλου ατόμου/χεριού…
Επίσης το ίδιο Σάββατο είχα περάσει από το «Στάζει μέλι» στο Κολωνάκι, όπου δεν εργάζεται κανένας φίλος αλλά έχει μέλια, προϊόντα μελιού και είδη δώρων κάθε είδους. Είναι χαριτωμένο, με διάφορα μπαχαρικά, τσάγια, μέλια και γλυκά από μακρινά μέρη της Ελλάδας, καμία σχέση με μπαρ απλώς μου άρεσε που έχει τόσα μέλια με τα οποία έχω μανία, και σας ενημερώνω μπας και θέλετε να αγοράσετε συγκεκριμένο είδος κερήθρας π.χ.
Αυτάααα… το βράδυ του Σαββάτου ήτανε η τελευταία νύχτα του «Αρχάγγελου» οπότε πήγαμε ως προσκύνημα, μια και κλείνει για όλο το καλοκαίρι (ραντεβού τον Σεπτέμβριο). Και μας αφήνει χωρίς σούπερ ελληνική μουσική, χωρίς το εστέτ/ιδιόρρυθμο/μοναδικό ρεπερτόριο που μόνο ο Σωτήρης ξέρει να στήνει. Ή να πλέκει. Ή να δημιουργεί. Καθίσαμε έξω (πήγα να πω «στη σκιά» αλλά ήτανε μαύρα μεσάνυχτα), ως τις τέσσερις το πρωί. Για σαββατόβραδο, αρχή καλοκαιριού, δεν υπάρχει καλύτερο…
10°
