Ή, άμα δεν πάρεις τα ποδαράκια σου να πaς κάπου ο ίδιος ( Ή και η ίδια καμιά φορά), πόσο σε τιμωρεί ο Θεούλης. Που έχει ένα κόλλημα με τη σκληρή εργασία, γι’ αυτό και δεν παίρνει ποτέ μέρος στην ταξική πάλη.
Πήγα σε ένα μαγαζί και για πρώτη φορά εδώ και χρόνια έφυγα χωρίς να ζητήσω κάρτα. Χωρίς έστω να σημειώσω τη διεύθυνση, παρόλο που ήταν καλό – δεν στράβωσα με κάτι, δηλαδή, δεν παρεξηγήθηκα, το αντίθετο: θα έπρεπε να συρθώ στο μπαρ και να πω «καρταπαλώ μία πάρτα σας» (= παρακαλώ μία κάρτα σας). Με την έννοια ότι είχα πιει λίγο, όσο χρειάζεται για να κάνω αναγραμματισμούς και να πατάω τα σίγμα(τα), αλλά όχι τόσο ώστε να μη βλέπω μπροστά μου: και πάλι, όχι με την έννοια «είμαι σε δουλειά, μένω ντούρα», αλλά με την (ξανά) έννοια «είμαι τόσο ρετάλι/ή/και ρεμάλι που με τρεις μπίρες με χάνετε».
Το μαγαζί λέγεται «15», είναι στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, ακριβώς στη μέση, και ένα βράδυ καθίσαμε μεγάλη παρέα σαν ναυαγοί τσακ-μπαμ κοντά στο σιντριβάνι να πούμε πώς περάσαμε το καλοκαίρι. Το οποίο είχε περάσει μέρες τώρα – όσο μιλάγαμε, χάναμε κι από ένα δάχτυλο με κρυοπαγήματα. Η πιο συγκλονιστική αφήγηση ήταν της Κατερίνας, που δούλευε σε νησιώτικο ξενοδοχείο απ’ όπου πέρασε για ένα διήμερο η Lady Gaga. Η οποία βάζει αυτοκόλλητα αστεράκια στις ρόγες, έχει έναν φουσκωτό να την πηγαινοφέρνει στα χέρια (φοράει ντάκους σαν εμπορικά κέντρα – η Lady, όχι ο φουσκωτός)… και γενικά είναι στην κατηγορία «φτιάξε μου τη μέρα». Είναι δηλαδή τόσο γκάγκα που θέλεις να μάθεις τα πάντα γι’ αυτήν, όχι σε βάθος, γιατί δεν σε γοητεύει σαν προσωπικότητα (ποιος ήρθε;), αλλά σαν τσίρκο. Είσαι εναντίον, λες «ε, όχι!», «αν είναι δυνατόν!» και «σώωωπα!», αλλά ψοφάς να ακούσεις κι άλλα: τι έφαγε, τι ήπιε, πότε θα γίνει μάνα και τέτοια…
Το «15» πάντως ήταν άψογο. Ένα συμπαθητικό γκαρσόνι μάς έφερνε ποτά, τσιπς και φιστίκια, παρόλο που αναγκαζόταν να διασχίσει τη μισή πλατεία για πάρτη μας. Οι τιμές ήταν καλές, άλλωστε κάτσαμε εκεί οχτώ ώρες, και τις καρέκλες να μας χρέωνε θα ’ταν εντάξει. Απλώς δεν θυμάμαι διεύθυνση και όχι, δεν το έχει το Google. Ούτε ως «15» ούτε ως «Δεκαπέντε», ξεκολλήστε. Αφού σκέφτομαι ότι ίσως το λένε αλλιώς κι εμένα μου κόλλησε «15» έτσι, στα κουτουρού.
Αυτή τη βδομάδα γενικά τα ’χω κάνει θάλασσα: ο κολλητός μου μού είπε να γράψω για το «Μαγέρικο της Νάγιας», στο οποίο πήγε κι ενθουσιάστηκε. «Καλές τιμές, σπιτικό ελληνικό φαγητό και ρουστίκ περιβάλλον, με ικαριώτικα πιάτα και νησιώτικες σπεσιαλιτέ» μου είπε. Δεν προλάβαινα να πάω (βαριενουάζ), με είχε πιάσει μουργέλα που πάλι πρέπει να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα (σκυλοβαριενουάζ), λέω «θα το γράψω όπως τα είπε, φαντασία έχω, θα το φτιάξω με το κεφάλι μου». Αλλά τυχαίνει στραβή: άλλος κολλητός μου έχει πάει πριν μερικές εβδομάδες, και είναι κάθετος: «Οι τιμές οκέι, κανένα 20άρικο το άτομο, μερικά πιάτα είναι νόστιμα, άλλα είναι μέτρια, βάζουνε παντού τραχανά, οκέι, αυτά είναι γούστα – απλώς την έχουν ψωνίσει». Ε, μετά μπήκα στο παλιο-Google (δεν θα με τρελάνετε εμένα!) και διάβασα κριτικές και δεν έβγαλα καμία άκρη: άλλοι επαινούν τη «Νάγια» κι άλλοι τη θάβουνε. Φαίνεται ότι έχει ένα προβληματάκι με τις κρατήσεις το μαγαζί, κι ένα τουπεδάκι ψιλοδείχνει μέσα από τις αναφορές… στις οποίες κόλλησα και διάβαζα επί μία ώρα τι έχει να πει ο κάθε πικραμένος για τη «Νάγια» και τα φαγιά της. Τα κεφτεδάκια και τα γλυκά όλοι συμφωνούν ότι είναι τέλεια, οι τιμές είναι καλές όντως, άρα πηγαίντε και παραγγείλτε κάτι χωρίς τραχανά. Τουλάχιστον δεν θα ξοδευτείτε.
Το μόνο που έκανα όντως με συνέπεια αυτή την εβδομάδα; Πήγα κάτι αγαπημένα παπούτσια που είχανε ξεκολλήσει οι σόλες στο «Τακούνι Εξπρές» και μου τα διόρθωσαν με 4 ευρώ. Με 2 ευρώ ανά παπούτσι, βρέθηκα με σχεδόν-σαν-καινούργιες γόβες Chinese Laundry αγορασμένες στη Νέα Υόρκη πριν 10 χρόνια… μα πώς περνάει ο καιρός! Τα Chinese Laundry τώρα είναι πανάκριβα βλέπω (στο ίντερνετ, πού αλλού;) και μπαίνω σε πειρασμό να τα πουλήσω σε τίποτα παλαβούς συλλέκτες ποδολάγνους αλλά μετά βαριέμαι, εκτός που είναι και ανώμαλοι. Θα πρέπει να κάτσω να ασχοληθώ, να βγάλω φωτογραφίες, να γράψω λεζάντες και τέτοια. Τώρα το μόνο που θα ήθελα είναι να βρισκόμουν σε νησιώτικο ξενοδοχείο, να ερχόταν η Gaga και να της έδειχνα τις γόβες, να τις αγόραζε για 1 εκατομμύριο δολάρια και μετά να ξεκουμπιζόταν με τα αυτοκόλλητα βυζιά και τους φουσκωτούς της. Όχι τίποτα, αν ξανακούσω το “Don’t call my name, don’t call my name” που το παίζουν 24 ώρες το 24ωρο τα ραδιόφωνα, θα τη βάλω να τις φάει τις ρημάδες τις γόβες – χαλάλι το εκατομμύριο. Καλά, και το «Τακούνι Εξπρές» επίσης…
13°
