Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη μας από το Εθνικό Θέατρο (σκηνοθ. Γιάννη Κακλέα), θα «μετακομίσει» - για 20 βραδιές - στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη παράσταση, στο Αττικό Άλσος, λίγο πριν το φινάλε του καλοκαιριού.
Δεν θα κρίνω το θέαμα, ποιος είμαι άλλωστε για κάτι τέτοιο; Ούτε θα μπω στη διαδικασία «μ’ άρεσε - δεν μ’ αρέσε». Όπως κάθε γεγονός που συμβαίνει στη ζωή, έτσι και μια παράσταση είναι μια εμπειρία. Σημασία έχει να επωφεληθείς απ’ αυτή κι αν κάποια μηνύματα γίνουν «save as» στο υποσυνείδητο, έχει καλώς.
Η Οργάνωση. Ο Δήμος Αθηναίων, διοργανώσε το 4ο Αθηναϊκό Φεστιβάλ Αττικού Άλσους. Συναυλίες-παραστάσεις δροσιστικές....για όλα τα γούστα...και χωρίς θερμίδες , light! Ποιότης; Υψηλή. Τιμή; Χαμηλή. Μόνο παράπονο, ένας κλιματισμός στα καμαρίνια. «Σκάσαμε Νικήτα μου...Ουφ!».
Οι Θεατές. Παρακολουθούν με πάθος και ενδιαφέρον. Kαι το χασμουρητό αντίδραση είναι...! Θυμάμαι το γέλιο, τη μουρμούρα, τη γκρίνια, τα πατατάκια τους, όλα.
Στο Θέμα. Τι εστί Λυσιστράτη; Ας παραφράσουμε το στίχο του Λε Πα: «Λυσιστράτη, το λέει και το ονομά μου». Δηλαδή; Λύσις του στρατού...κοινώς του πολέμου. (Λύσις=Διάλυσις=Game over.) Εν ολίγοις: Μια μαλαγάνα-η Λυσιστράτη-πείθει τις γυναίκες της Αθήνας να απέχουν από τα σεξουαλικά τους καθήκοντα για να αναγκάσουν τους συζύγους να τερματίσουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Παράδοση και στην «παντόφλα»; Τελικό αποτέλεσμα, Σεξ – Πόλεμος 1- 0. «Γιούπι»!
Αριστοφάνης. Ο συγγραφέας. Κεντρικός άξονας, μοχλός, joystick του κυρ Αρίστου: Το ένστικτο της κατάκτησης. Πού; Στον πόλεμο και στις σχέσεις. Τα δυο ένστικτα πολεμούν με διαιτητή τον Αριστοφάνη. Σημείωστε ότι με τον Αριστοφάνη ακούστηκε πρώτη φορά η λέξη σάτιρα. Τι δικαστήρια τράβηξε ο άνθρωπος δεν λέγεται.
Παρουσίαση. Ο Κουν έλεγε πως το αρχαίο κείμενο θέλει τη γλώσσα του «σήμερα». Οι ηθοποιοί επικοινώνησαν καθημερινά, απλά. «Απορωωώ», που λέει κι ο Πάριος. Όταν πάω-πας στην εκκλησία, αντιλαμβάνεσαι τη γλώσσα του Πάτερ; Κάνω το σταυρό μου, που δεν καταλαβαίνω!
Τι ποιεί ο Σκηνοθετης; Έναρξη παράστασης. Δύο ηθοποιοί (ανδρόγυνο) παριστάνοντας τους θεατές, λογομαχούν δυνατά! Από την εξέδρα, καταλήγουν στη σκηνή...να τσακώνονται για τα προσωπικά τους. Ορισμένοι θεατές αναφωνούν «Ντροπή, αίσχος...». Το κωμικό συμβάν: Ο υπεύθυνος του θεάτρου, κος Κόμης Δευκαλίωνας, μη ενημερωμένος για την ιδιότυπη έναρξη της παράστασης, με ορμή Ταύρου –τύφλα να ’χουνε τα ΟΥΚ - πάει να χωρίσει το «ανδρόγυνο». «Όλε, όλε»! Τι Γαλάτσι, τι Μαδρίτη!
Εν conclusion. Ας αναρωτηθούμε. «Πόλεμος» ή έστω βία υπάρχει στις μέρες μας; «Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω». Κι αν υπάρχει, λέμε αν, υπό ποία μορφή; Μήπως αλλάζει μορφές...σαν την ενέργεια; Έχει γούστο;! Και που βρίσκεται, για να ’χουμε καλό ερώτημα; Μήπως...«Καθημερινότητα & Επιβίωση» γωνία; Μπα! Μην είναι στις σχέσεις; Ιδίως...τις ερωτικές; Όπως θα ’λεγε κι ο ποιητής Φαμφάρας «Άραγε συν-βιώνουμε; Βιώνουμε, επιβιώνουμε ή...απλά αποβιώνουμε; Μήπως ο έρως ξεθύμανε σαν ανθρακικό ανοιγμένου αναψυκτικού;» Όπως και να ’χει, κυρ Αρίστο...φάνη, μας προβλημάτισες! Κρίμα που τα 2/3 των έργων σου δεν σώθηκαν. Τώρα υπάρχει word, τότε...world!
*Ο Γιάννης Γουλές είναι διδακτορικός φοιτητής Ιατρικής. Το καλοκάιρι, ανεβοκατέβασε το σατιρικό έργο «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, έχω...μέσον».
17°
