Αν βλέπεις την πόλη σαν καρουζέλ που στριφογυρίζει και θέλεις να το καβαλήσεις κι εσύ, παιδί για πάντα μαγεμένο από τις χαρές που σαν αλογάκια φωσφοριζέ σε καλούν να στροβιλιστείτε παρέα. Σαν μια ήπιου κλίματος ζούγκλα με εξωτικά πουλιά και παράξενες φυλλωσιές που κάτω από τον ίσκιο τους θες να ακούσεις τα πιο περίεργα τραγούδια.
Αν η περιήγηση είναι το δικό σου extreme sport και αδρεναλίνη εκκρίνεις τέρμα όταν περιπλανιέσαι στις γκαλερί και τα μουσεία, στα liveάδικα και τα μπαρ, στις βιβλιοθήκες, τα θέατρα και τα ουζερί. Τότε αυτό που ακολουθεί είναι ένας χάρτης δράσης με μερικά hints και κάποιες σημειώσεις για τη σημασία του να περιπολείς το θεσσαλονικιώτικο άστυ με τις αισθήσεις σε επαγρύπνηση. Τσεκαρισμένα πράγματα, όχι δελτιοτυπικές και δημοσιοσχετίστικες παρλάτες.
Αυτοί είναι οι urban «Ποληούχοι» του τίτλου επομένως: τα στέκια, οι άνθρωποι, οι γεύσεις και οι σκηνές όπου μαζί τους και δίπλα τους η Θεσσαλονίκη αυτού του Σαββατοκύριακου θα ξεφύγει από το βαρύ, το πένθιμο,το άθλιο βροχερό γκρι που συνωμοτεί για να μας θλίψει.
Για ρακές και χαρές στον «Κήπο του Θερμαϊκού»
Το καφενείο-μεζεδοπωλείο, τελευταία άφιξη στο πάρκο Ντορέ, που καθόλου άδικα τα Σαββατοκύριακα τελεί υπό συνθήκες λαϊκού προσκυνήματος, είναι μια ευφάνταστη και ντερμπεντέρα προσέγγιση στην ελληνική κουζίνα, όπως την εγκιβώτισε στα τηγάνια, τις κουτάλες και τα πιάτα του gr καταλόγου ο σεφ Παναγιώτης Κοσμίδης: απλότητα, ποιότητα, γεύσεις δεινές και φίνες.
Ό,τι ακολουθεί το δοκίμασα, το ευφράνθηκα και το τέσταρα, εξ ου και το συνιστώ ανεπιφύλακτα: ρόκα με φινόκιο, λευκό κρεμμύδι, εσπεριδοειδή, μέντα, λεμονοπίπερο και βινεγκρέτ λευκού βαλσάμικου. Μανιτάρια σωτέ με λευκό κρεμμύδι, φρέσκο μαϊντανό, ζάχαρη και σκόρδο. Φάβα με φινόκιο, κρεμμύδι, ντοματίνια, μανιτάρια, κάπαρη, μπλε τυρί και καραμελωμένη χοιρινή παντσέτα.
Βραστά χόρτα εποχής, και μετά τα «περιφερειακά» πάμε στα κυρίως. Μια θεσπέσια χοιρινή τηγανιά με κρεμμύδι, πιπεριές, μανιτάρια και θυμάρι σβησμένη με μαύρη μπίρα και γαρνιρισμένος με φρέσκια ρίγανη και ένας χάρμα βουβαλίσιος καβουρμάς γαρνιρισμένος με κους κους, ανθότυρο, ελιές και λιαστή ντομάτα. Αναμενόμενο βέβαια το τερψιλαρύγγιο αποτέλεσμα!
Ο «Κήπος του Θερμαϊκού» είναι το αποτέλεσμα της έμπνευσης των Νατάσας Καλαφάτη και Σάκη Τσερβεντή, γκουρμέ προέκταση δηλαδή του ευαγούς ηλεκτρονικού καφέ και εντευκτηρίου καφέ-μπαρ της Λεωφόρου Νίκης. Έτσι πέρα από τις θεϊκές γεύσεις και το αριστείο της κουζίνας, ένα οσκαράκι -νωπή γαρ ακόμα η τελετή- πάει και στον διάκοσμο. Ένα βίντατζ πολυφωνικό ντεκόρ που σοφά μελετημένο και εκτελεσμένο θυμίζει το αστικό σπίτι της καλύτερης και πιο γλυκειάς θείας που είχαμε ποτέ!
Εκείνης που σε κάθε δωμάτιο έστηνε και μια γωνία αγάπης και καλαισθησίας, με φρουτιέρες, σκρίνια, αρτίστικους πολυελαίους, σκάλες για τα αστέρια και καναπέδες πλουμιστούς που από πάνω τους δεν ήθελαν να ξεκολλήσουν τα «ανιψούδια»!
Και για το τέλος μια ειδική μνεία στη μουσική: αυθεντικοί Αττίκ και τζαζ-τάνγκος του μεγάλου Γιάννη Σπάρτακου. Η συνοδός μου εντυπωσιάστηκε τα μάλα, όταν της διηγήθηκα την ιστορία αγάπης και το γάμο του με τη Ρένα Βλαχοπούλου!
Η «Κανελόριζα» της Σμαρώς Πλατιώτη φύτρωσε στο Μπενσουσάν Χαν
Σωματικό θέατρο, ποίηση, τραγούδια παραδοσιακά από Θράκη, Σμύρνη, Κάρπαθο, Μακεδονία και μνήμη, έρωτες, αποχωρισμοί και μοίρες. Τα πάθη της νεότητας, η θάλασσα, ο θρήνος και η χαρά, το ταξίδι και η επιστροφή.
Σε μια παράσταση που εξελίσσεται μέσα σε ένα σκηνικό-πρότζεκτ όπου εντός του οι δυο ομάδες που συμπράττουν, οι SourLi Boom δηλαδή και το Kontakt Ensemple, ξεδιπλώνουν ένα συγκινητικό παραμύθι για το παρελθόν και την αγάπη. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία της Σμαρώς Πλατιώτη πιστοποιούν για άλλη μια φορά το σθένος, τη δύναμη, τη φόρα και τον αέανο πειραματισμό της «άλλης Θεσσαλονίκης» που δεν την πιάνουν τα ραντάρ της μαζικής κουλτούρας, αλλά επιμένει όχι μόνο να αντέχει αλλά και να αποκωδικοποιεί σύμβολα, ιστορίες και καταστάσεις με μια ολόδικιά της γλώσσα.
Κι όλα αυτά σε ένα κτίριο όπου τα φαντάσματα της πυρκαγιάς του '17 και το άρωμα των παλιών καφέδων και εδώδιμων αποικιακών του παρελθόντος συνομιλούν με τον αχό και τη βοή της «καινούργιας πόλης» που ψάχνει να βρει προς τα πού τραβά και τι γυρεύει.
Σύλληψη/ σκηνοθεσία: Σμάρω Πλατιώτη
Κείμενα/ ποίηση: Αναστασία Γκίτση
Σκηνικά / Κοστούμια/ Μάσκες: Λίζα Ψωμιάδου
Μουσική διδασκαλία: Βασιλική Αλεξίου, Γρηγόρης Πυριαλάκος
Είκοσι δύο χρόνια στο κουρμπέτι με τα ταμπούρλα και τα breaks πάντα ετοιμοπόλεμα. Από τα περίχωρα του νοτιοανατολικού Λονδίνου, άγριοι, τσαμπουκαλεμένοι, οργισμένοι και πάντα επί των επάλξεων, καταφθάνουν για άλλη μια νύχτα χορού και protest rave, εκείνοι που δεν μας πρόδωσαν ποτέ!
Πανκ, χιπ χοπ, ragga, ηλεκτρονικά breakbeats, Τζαμάικα, Βεγγάλη, αλληλεγγύη, αφύπνιση αντιφασισμός, ska, ιδρώτας, start the fire και άλλες εξωτικές λέξεις από το γλωσσάρι της ζωής και της μουσικής, για μια ακόμα φορά στη Θεσσαλονίκη, που πολύ τους αγαπά και πάντα τους τιμά.
Principal Club Theater
15 ευρώ στο ταμείο, 12 προπώληση
Ο Σταύρος Παναγιωτάκης στην Artis Causa Gallery
Περίεργα πορτρέτα. Άνθρωποι τυλιγμένοι με γάζες, μπορεί όμως και να λαθεύω, να μην είναι νοσοκομειακής περίθαλψης υλικά που επουλώνουν τραύματα, αλλά φρακταλικός σχεδιασμός στο χέρι που προσπαθεί να μιμηθεί τη φασματική και ολογραφική απεικόνιση με την οποία στο σινεμά και στους υπολογιστές των οπτικών εφέ σχεδιάζουν τα νέα cyborgs.
Ένας από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς και εσωστρεφείς ζωγράφους της πόλης επιστρέφει με πλάνα φουτουριστικά, απόκοσμα, φιγούρες χαμένες, σιδηροδέσμιες θαρρείς από αόρατους φυλακές. Νευρώνες, νευρώσεις, ιδρυματικής φύσης εγκλεισμοί, σε άσπρο φόντο που παραπέμπουν είτε σε άδεια δωμάτια είτε σε αίθουσες ψυχιατρικής νοσηλείας. Μπορεί όμως και σκέτα φυλακισμένες μορφές σε μπλογκ και διαδικτυακούς κάτω τόπους.
16°
