Αυτό που κόβεται (εύκολα) είναι το «ποτό μετά», όταν έχεις πάει για φαγητό πρώτα. Εδώ λέμε πάλι καλά που βγαίνεις από το σπίτι, κάτι ο καιρός, κάτι ψιλο-κρυώματα, ψάχνεις δικαιολογίες να τα τσακίσεις όλα. Όχι φορέβα, εννοείται. Για τώρα πρόσφατα λέμε…
Βλέπω πότε-πότε ομιλίες TED και ενώ είναι σούπερ… μένω με μια μικρή απογοήτευση στο τέλος: περίμενα να μου δείξουν τρυκ, μυστικά που δεν ήξερα, αλλά ενώ μιλάνε υπέροχα και χειροκροτεί το κοινό στην οθόνη του υπολογιστή μου, τελειώνει ο ομιλητής και δεν έχω σημειώσει κάτι. Δεν υπάρχει κάτι να καταγράψω και να πω μετά σε κάποιον που θα βρεθεί μπόσικος, «κοίτα τι έμαθα ότι μπορείς να κάνεις για αυτό το καυτό θέμα!» Όσα λένε οι καθηγητές πανεπιστημίων είναι πολύ κοντά σε πράγματα που ακούγαμε από γιαγιάδες, μαμάδες και δασκάλες/ους όταν ήμασταν μικροί: μην καμπουριάζεις, μη ζαρώνεις στην καρέκλα, μην παίζεις με τα μαλλιά σου, ίσια η πλάτη, μη τρως τα νύχια σου, μην σκαλίζεις τη μύτη σου. Όλα αυτά δείχνουν ανασφάλεια, φόβο, έλλειψη αυτοπεποίθησης. Και για να έχεις αυτοπεποίθηση, πρέπει πρώτα να δείχνεις ότι έχεις.
Α τέλεια. Δηλαδή πρέπει να κάνεις μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ για να μάθεις το αρχαίο ρητό “fake it till you make it”, ή εναλλακτικά, ας πρόσεχες όταν σε πήζανε παππούδες-γονείς-δάσκαλοι να κάθεσαι σαν άνθρωπος και να περπατάς χωρίς να σέρνεις τα πόδια σου. Τέλος πάντων, δείτε το και σεις κι αποφασίστε: η ομιλία/TED της Amy Cuddy “Your body language shapes who you are” έχει ενδιαφέρον (αλλά μετά τσεκάρετε και τι λένε οι διάφοροι κωμικοί πχ ο Τζων Κληζ για παν-άσχετα θέματα, αν έχετε χρόνο. Που μάλλον έχετε. Ή δεν έχετε, αλλά έτσι είναι η ζωή πια, έχεις-δεν έχεις χρόνο κάθεσαι στον υπολογιστή και προσπαθείς να ΜΗΝ ΚΑΜΠΟΥΡΙΑΖΕΙΣ).
Μετά πήγαμε οικογενειακώς για σούσι: το χόμπι της οικογένειάς μου είναι το φαγητό, και επειδή δυστυχώς δεν είναι και το δικό μου ώστε να τους φτιάχνω καθημερινά αριστουργήματα στην κουζίνα, τρώμε και έξω. Το «IKI Sushi lounge» είναι καινούργιο, όμορφο, καθόλου ψευτίκουε/κυριλέ, με εξαιρετικό σούσι ΚΑΙ καλές τιμές – συνδυασμός που δύσκολα τον πετυχαίνεις, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Στη Γιοκοχάμα φαντάζομαι θα έχει σούσι πολύ οικονομικό (ή μπορεί και όχι; με τρώει η αμφιβολία τον τελευταίο καιρό …)
Φάγαμε λοιπόν μια πολύ καλή σαλάτα Wakame, καταπληκτικά Oshinko Rolls, ανάλαφρα Tempura rolls, τρυφερά nigiri, και κάτι τραγανά πιτάκια με κοτόπουλο-λαχανικά που δεν θυμάμαι πώς τα λένε. Όλα ήτανε εξαιρετικά: το «νόστιμα» δεν λέει τίποτα δηλαδή στο «ΙΚΙ» (ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι νόστιμα!) Τα παιδιά μου ήθελαν να γλείψουν καθόλου διακριτικά τα πιατάκια τους («έστω αυτά τα μικρούτσικα, από τη σόγια, τι ψυχή έχουν;») και να τους μαγειρέψω σούσι άμεσα (ποσωδήποτε). Ήταν μια πολύ πετυχημένη οικογενειακή έξοδος με λογικό κόστος – γύρω στα 50 ευρώ, που για σούσι, και για τέσσερα άτομα τα τρία εκ των οποίων τρώνε και τα κουβέρ, είναι μια χαρά.
Η πελατεία είναι νέοι, σχεδόν πιτσιρικάδες, που βγάζουνε selfies και δοκιμάζουνε εύκολα ωμό χέλι. Η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή, cozy, αλλά με σωστό σέρβις, το μαγαζί έχει ήδη γίνει στέκι, και πολύ καλά κάνει.
Μετά το σφάξαμε το ποτό, οπότε άλλη βραδιά εντελώς πήγα στο «Τρανζίστορ Café bistrotheque», Δευτέρα, που έβαζε (funky) μουσική ο Λάμπρος Παπαλέξης και ήταν ωραία, ζωντανά… το «Τρανζίστορ» είναι ιδιαίτερο μαγαζί με ατμόσφαιρα αόριστα ΄50ς ή μπορεί άλλης δεκαετίας, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι περνάς καλά. Παρασκευή-Σάββατο γίνεται χαμός, όπως είπε μια φίλη μπορείς να πάς με τις πιτζάμες γιατί όλοι σε βλέπουν μόνο από το λαιμό και πάνω λόγω στριμώγματος, αλλά κι αυτό έχει τη χάρη του. Έχει πολύ καλό φαγητό και λογικές τιμές – ακριβότερο πιάτο είναι το σούπερ φιλέτο (11 ευ). Κάθε βράδυ έχει άλλον Dj, οπότε τσεκάρετε πρόγραμμα αν είστε οργανωμένο άτομο.
Εμείς δεν είμαστε, κι επειδή είχαμε πάρει φόρα σκαλώσαμε στο μπαρ του «Αρχάγγελου» για «ένα τελευταίο», κι ο Σωτήρης Λαφαζάνης έβαζε υπέροχα ελληνικά τραγούδια που δεν τα ακούς πουθενά αλλού στον κόσμο, η αφίσα του «Ποτέ την Κυριακή» έγερνε πλάι σε ρουστίκ καδράκια, παιχνίδια-αντίκες, τρελά φωτιστικά και μπιμπελό από προσωπική συλλογή Παριζιάνας χορεύτριας που κάνει channeling τον Andy Warholl/ή/και τον Τουλούζ Λωτρέκ, και περάσαμε αξέχαστα όπως πάντα, όχι επειδή μοίρασε κάποιος δολάρια ή κάποιος (άλλος) έκανε στριπτήζ στο μπαρ, καμία σχέση.
Η μουσική και οι άνθρωποι κάνουν το χώρο… πωωω είναι πολύ βαθύ αυτό, σα να ακούω τον μπάρμαν (όχι μόνον του Αρχάγγελου) να γελάει κάτω από τα μουστάκια του αλλά ναι: μουσική και φάτσες στον «Αρχάγγελο», με καλή αύρα… (όσο πάει γίνεται χειρότερο. Κρατιέμαι να μη πω τίποτα για το Φενγκ-σούι και το κάψω εντελώς…)
• IKI Sushi lounge, Κηφισίας 176, Ν. Ψυχικό, 210-6771165
12°
