Για μια παράσταση μόνο, αρχές Οκτώβρη με ψιλόβροχο, γωνία Βουλγαροκτόνου και Ζωοδόχου Πηγής: δύο αυτοκίνητα καμένα (ανατιναγμένα;), το ένα μια Mercedes παρκαρισμένη δίπλα στο ρείθρο με το καπό να χάσκει σαν στραβό καπέλο, τη μηχανή λιωμένη. Το δεύτερο αυτοκίνητο λοξά στη μέση του δρόμου, τόσο κατεστραμμένο που είναι αδύνατον να καταλάβεις έστω τη μάρκα. Μια ασπροκόκκινη λουρίδα πλαστικού τα χωρίζει από την καθημερινότητα που περιρρέει, σαν θάλασσα γύρω από βράχους. Tο παντοπωλείο στη γωνία ανοιχτό, με κόσμο να μπαινοβγαίνει, μηχανάκια χώνονται κάτω από την πλαστική λουρίδα για να μην κάνουν τον κύκλο του τετραγώνου.
Είναι ή δεν είναι τα αυτοκίνητα ένα δεύτερο σώμα για τους ανθρώπους, που τους περιέχει και τους μεταφέρει με ασφάλεια; Ένα δεύτερο σπίτι που παρέχει την απόλαυση της μοναχικότητας; Τώρα, τα μεταλλικά κουφάρια αποπνέουν μια σιωπή ηχηρή, σχεδόν μνημειώδη. Και μια αίσθηση εκκρεμότητας· τι να υποθέσει κανείς ότι έγινε εδώ; Σύγκρουση; Πυρκαγιά; Δολιοφθορά; Την επομένη δεν υπάρχει ίχνος τους, λες και τα διάλυσε η βροχή.
Έρχονται εξάλλου οι φροντίδες της μέρας για να καλύψουν το ρήγμα. Υπάρχουν ανειλημμένες υποθέσεις προς διεκπεραίωση, υπηρεσίες να πουλήσεις και άλλες να αγοράσεις, έχεις να καταναλώσεις και να καταναλωθείς. (Πρέπει και να βρεθεί οπωσδήποτε χηλικός σίδηρος για τη μικρή λεμονιά που δεν τα βγάζει πέρα στο βορεινό μπαλκόνι.)
Υποδόρια όμως συνεχίζει να πάλλεται το κενό που προκάλεσε η συντελεσμένη, και ανεξήγητη, καταστροφή. Η μνήμη δε σταματά να περιεργάζεται το τεκμήριο εκείνης της βίας που ασκήθηκε για άγνωστους λόγους, όταν εσύ δεν ήσουν εκεί. Θα έχεις ποτέ αρκετά στοιχεία για να την καταλάβεις; Ή θα στέκεσαι στο διηνεκές ρωτώντας τους περαστικούς «Είδες τίποτα; Ξέρεις τι έγινε;»
Ώσπου, μέσα στις επόμενες μέρες και παρόλες τις προσπάθειες, χάνεις και τη λεμονιά στο βορεινό μπαλκόνι. Παρακολουθώντας την να μαραζώνει, αναγκάζεσαι ν’ αποδεχτείς το γεγονός πως καμιά λεζάντα δεν επαρκεί· η καμένη Mercedes ήταν η ερώτηση και η απάντηση μαζί. Είναι το μαυρισμένο καύκαλο από χελώνα που βρήκες στο χωράφι των δέκα χρόνων σου, είναι το δόντι που πέταγες στη στέγη για να σου φέρει άλλο ο ποντικός. Είναι η ουλή από τη μαστεκτομή, η ιατρική διάγνωση που δυναμιτίζει όλα σου τα κεκτημένα. Είναι η απλή υπενθύμιση ότι κάθε ζωή χρωστάει ένα θάνατο.
Αναρωτιέμαι μήπως πάλι για μένα μιλάω. Δεν θα φανώ ικανός, μέχρι τέλους, να πω ψέματα πάνω σε κάποιο άλλο θέμα;
12°
