Αρχικά πρέπει να διευκρινίσω ότι σιχαίνομαι τις διακοπές, δεν αντέχω ούτε μία μέρα να περνάει χωρίς να κάνω τίποτα. Ίσως γιατί νιώθω ότι η ζωή μου είναι μια μεγάλη διακοπή από την ανυπαρξία.
Το αγαπημένο μου μέρος για διακοπές, με την έννοια ότι δεν μένω εκεί μόνιμα, αλλά πηγαίνω για να ξεκουραστώ (ή να κουραστώ), είναι η Αθήνα.
Πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα για να γεννηθώ, στο μαιευτήριο «Έλενα». Δεν έχω προσωπικές μνήμες, αλλά μπορώ να μεταφέρω τη μνήμη της μητέρας μου ότι κατά τη νάρκωσή της είχε δει ένα στρογγυλό πλακέ ανθρωπάκι που ακροβατούσε σε ένα σκοινί και της είχε πει ότι θα φέρει στον κόσμο τον Ανανία. Το όνειρο αυτό με προβλημάτισε για πολλά χρόνια, έψαξα και βρήκα αρκετούς συσχετισμούς (άμα θέλεις βρίσκεις), αλλά σήμερα είμαι σίγουρος ότι ήταν αποκλειστικό αποκύημα των χριστιανικών διαβασμάτων της.
Έκτοτε, και για όλα τα παιδικά μου χρόνια, πήγαινα στην Αθήνα με τους γονείς μου, αποκλειστικά για ιατρικές πράξεις, προσωπικές ή της αδερφής μου. Για πρώτη φορά πήγα στην Αθήνα χωρίς τους γονείς μου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με μια αντιπροσωπεία του γυμνασίου μου και τον καθηγητή μουσικής Σπύρο Ατσοπάρδη, ως προσκεκλημένοι του «Συλλόγου Φίλων της Μουσικής». Είχαμε μείνει στο ξενοδοχείο President, όπου είχαμε συναντήσει το θρυλικό παρουσιαστή των ειδήσεων του MTV, Steve Blame, που ήταν εκεί μαζί με τη Γερμανίδα ροκ σταρ Nina Hagen, και είχαμε φωτογραφηθεί μαζί του.
Όταν έμενα στη Θεσσαλονίκη ως φοιτητής, πήγαινα συχνά στην Αθήνα γιατί σπούδαζαν εκεί οι φίλοι μου, ο Καραμπάτζος, ο Αμύγδαλος και ο Καταγής. Είχαμε πάει μαζί σε κάποια φεστιβάλ Ροκ Γουέιβ και στις συναυλίες των Smashing Pumpkins το ’98 και των REM το ’99, όπου εξαιτίας μας είχε διακοπεί το σαπόρτ των Πυξ Λαξ, για να μας πουν ότι αν δεν μας αρέσει, να φύγουμε.
Για κάποια χρόνια μετά πήγαινα στην Αθήνα κάθε καλοκαίρι (αλλά και χειμώνα) και έμενα στη θρυλική οδό Σμολένσκυ στο Νέο Φάληρο, στο σπίτι του τότε προέδρου Εφετών Πειραιά, Νικολάου Αμυγδάλου. Ήταν πάρα πολύ όμορφα. Έπινα πολύ Sprite στο μπαλκόνι, κάναμε διάφορες ηχογραφήσεις και τρώγαμε στην καταπληκτική ψησταριά «Το Ντογάκι» του Αργύρη μαζί με ηλικιωμένους κυρίους και το μαύρο σκύλο Οφορίκουε.
Εκείνη την περίοδο ήταν που είχα επισκεφτεί και το 414 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην Πεντέλη, από όπου είχα βγει με δάκρυα χαράς στα μάτια.
Όταν ο Αμύγδαλος έφυγε από την Αθήνα και έπρεπε να πηγαίνω για εξετάσεις ή δουλειές σχετικές με τη δισκογραφία, έμενα συνήθως σε ξενοδοχεία στο κέντρο. Πάθαινα κατάθλιψη και έφευγα σαν κυνηγημένος, υποσχόμενος στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπάω.
Έπρεπε, όμως.
Ευτυχώς τα επόμενα χρόνια μέναμε στο σπίτι του Γιώργη του Αρβανιτάκη (Καραμπάτζου) στην Κυνοσάργους, όπου επίσης περνάγαμε πολύ ωραία. Οι δρόμοι στην Κυνοσάργους είναι στενοί και πολύ ανηφορικοί και πολλές φορές ένιωθα σαν τον Σίσυφο προσπαθώντας να ανεβάσω τη βαλίτσα μου. Αλλά ήταν πολύ ωραία, κάναμε τα artwork για τους δίσκους, μοντάραμε τα βίντεο κλιπ και τρώγαμε στην ψησταριά «Αμβροσία» στο ΦΙΞ. Το καλοκαίρι έκανε πολλή ζέστη και κυκλοφορούσαμε στο σπίτι με τα σώβρακα.
Όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα συνήψα αρκετές ωραίες φιλίες αλλά και ερωτικές σχέσεις, στις οποίες ουσιαστικά οφείλεται η αγάπη μου γι’ αυτή την πόλη, καθώς συνηγόρησε και το γεγονός ότι είχα την τύχη να φιλοξενούμαι σε όμορφα σπίτια και ανθρώπινες περιοχές εκτός κέντρου. Έχω πολύ ωραίες μνήμες από το Χαλάνδρι και τα Πετράλωνα, καθώς και μια καντάδα που είχαμε κάνει σε μια πολυτελή μεζονέτα στην Κηφισιά, για ένα αμόρε του φίλου μου του Αλέξανδρου Μίαρη. Η πιο ωραία, πάντως, περιοχή της Αθήνας που έχω επισκεφτεί είναι τα Τουρκοβούνια, όπου μένει η φίλη μου η Στέλλα, που μου φτιάχνει πάντα ένα καταπληκτικό φαγητό με μπρόκολο, ίσως ό,τι ωραιότερο έχω φάει στη ζωή μου.
Τους τελευταίους μήνες πηγαίνω συνέχεια στην Αθήνα και μένω στον Χολαργό. Εκεί είναι το τρέχον δεύτερο σπίτι μου, που το αγαπάω πολύ. Ο Χολαργός είναι πολύ όμορφος, με ωραία δέντρα, λουλούδια και μυρωδιές την άνοιξη και το καλοκαίρι. Έχει ένα ωραίο πάρκο, όπου παίρνουν οι αστοί τους σκύλους τους για να παίξουν με άλλους σκύλους και να κάνουν την ανάγκη τους. Πηγαίνω εκεί με τη Μυρσίνη και τη σκύλα της και μου κάνει πολύ καλό στην ψυχολογία μου.
Στην Αθήνα αναπληρώνω το χαμένο λόγω υγρασίας της Κέρκυρας ύπνο μου, τουτέστιν κοιμάμαι πολύ και δεν μπορώ να ξυπνήσω με τίποτα.
Το νέο σχήμα
Το νέο σχήμα στο οποίο ανήκει ο Π.Ε. Δημητριάδης είναι Τα Παιδιά της Παλαιότητας. Το καλοκαίρι του 2013 πίσω από τα ενετικά τείχη της Κέρκυρας πραγματοποιήθηκαν οι ζυμώσεις που θα έθεταν τη βάση για τη δημιουργία του σχήματος που έμελλε να αποτελέσει τη μετεξέλιξη των Κόρε.Ύδρο. Με οδηγό έναν κύκλο ανέκδοτων τραγουδιών του, o Π.Ε. Δημητριάδης μαζί με τους μουσικούς που είχαν αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά του τραγουδιού «Η Παλαιότητα» από τον τελευταίο δίσκο των ΚΥ, τον πολυοργανίστα Μάριο Πλασκασοβίτη και τον κιθαρίστα Νίκο Ραράκο, και με τη συνεπικουρία του πολυοργανίστα Ντέλου Πέτρου και της τσελίστριας Χριστίνας Παπαλίτσα, στενών συνεργατών της τελευταίας φάσης του άρτι διαλυθέντος συγκροτήματος, διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική ιδέα μέσα από την οποία προέκυψε ο πρώτος δίσκος των Παιδιών της Παλαιότητας.
Ο δίσκος γεννήθηκε μέσα σε ένα σκοτεινό πρωτοχριστιανικό συγκείμενο, επιστρέφοντας στις μηδενικού budget παραγωγές και στο μουντό, κατά βάση κιθαριστικό ήχο, με μοναδικά όπλα την πίστη και το φορητό εξοπλισμό του «Αν όλα τέλειωναν εδώ». Έχει τον εύγλωττο τίτλο «12 τραγούδια από τις κατακόμβες». Δώδεκα τραγούδια για τον Πόνο και το θείο, ηχογραφημένα σε διάφορα σημεία της πόλης, που στον αέρα της υπάρχει πάντα «κάτι που τρέμει να αρθρωθεί», και σηματοδοτούν «το πρώτο comeback πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος στην ιστορία της μουσικής» (Μάριος Μαγιολαδίτης).
Το album κυκλοφορεί σε βινύλιο με bonus cd και digital album από την Inner Ear.
12°
