Πίσω, στο σωτήριον έτος 1982. Μικρό παιδάκι στην έκτη δημοτικού και η πρώτη φορά που ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο ως φανατικός οπαδός. Είναι η χρονιά του (διαστημικού, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) Μουντιάλ της Ισπανίας και ψάχνω εναγωνίως μια εθνική ομάδα να υποστηρίξω (η Ελλαδάρα είχε αποκλειστεί με συνοπτικές διαδικασίες στα προκριματικά από Ιταλία και Γιουγκοσλαβία). Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έχω καταλήξει ανάμεσα σε δύο χώρες: τη (Δυτική) Γερμανία και την Αγγλία. Τελικά, και μετά από μερόνυχτα ποδοσφαιρικών αναζητήσεων, επιλέγω την πρώτη με το επιχείρημα πως «στο πρωτάθλημά της μπαίνουν πολλά γκολ με σουτ από μακριά» (sic).
Ρε φίλε, πόσο φθηνά τη γλίτωσα… Από τότε, η Γερμανία (Δυτική ή σκέτη) κατέκτησε ένα Μουντιάλ, ένα Γιούρο, έπαιξε σε άλλους πέντε τελικούς και των δύο διοργανώσεων, ενώ έφτασε στα ημιτελικά συνολικά 11 φορές. Έδωσε δε το «παρών» στις τελικές φάσεις όλων των Παγκοσμίων και Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων έκτοτε.
Αντίθετα, η Αγγλία έφτασε μόνο μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ του ’90 (αποκλείστηκε από τη Γερμανία) και σε αυτά του Euro 1996 (έχασε στο σπίτι της ξανά από τη Γερμανία!). Σε όλα τα υπόλοιπα τουρνουά εξαφανίστηκε κάπου ανάμεσα στους ομίλους και τα προημιτελικά. Κάποιες φορές, δε, δεν προκρίθηκε καν στην τελική φάση. Όπως π.χ. στο Μουντιάλ του 1994.
Έλεος, δηλαδή. Μέχρι και η Ελλάδα είχε κατορθώσει να πάει στις ΗΠΑ!
Ειδικά από το ’98 και μετά η «πατρίδα του ποδοσφαίρου» έχει γίνει ο μόνιμος καρπαζοεισπράκτορας των γκλάμορους διοργανώσεων. Διακρίνεται για δύο χαρακτηριστικά: α)Αποκλείεται ως επί το πλείστον από αντιπάλους που δεν είναι ανώτεροι από αυτήν και (το διασκεδαστικότερο) β) Μετά τον αποκλεισμό επινοεί έναν αποδιοπομπαίο τράγο, έναν «υπεύθυνο» ο οποίος για χρόνια γιουχάρεται στο αγγλικά (και όχι μόνο) γήπεδα, λες και αυτός ήταν η μοναδική αιτία για το άδοξο τέλος των αγγλικών ελπίδων και προσδοκιών.
Από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ που αναβαφτίστηκε «Μπεκ-σκαμ» (scum =κάθαρμα) λόγω της αδικαιολόγητης αποβολής του (λες και υπάρχουν δικαιολογημένες αποβολές) στον αγώνα του δεύτερου γύρου με την Αργεντινή στο Μουντιάλ του ’98, ο οποίος χάθηκε στα πέναλτι, έως τον Κριστιάνο Ρονάλντο (ναι, σε αυτό το πανηγύρι συμμετέχουν και παίχτες από άλλες ομάδες) ο οποίος, στη διοργάνωση του ’06 έκανε θέατρο προκαλώντας την αποβολή του Γουέιν Ρούνι και τον αποκλεισμό των Εγγλέζων από τα ημιτελικά. Για φέτος δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει αυτό τον άτυπο τίτλο. Μέχρι στιγμής πάντως προηγείται ο ίδιος ο Ρούνι λόγω των ευκαιριών που έχει χάσει στα δύο πρώτα παιχνίδια των Πρωταθλητών Κόσμου του ’66…
Τι φταίει; Η αλήθεια είναι πως η Αγγλία δεν είχε ποτέ μια πραγματικά ισχυρή ομάδα. Μοναδική λαμπρή εξαίρεση το εξαιρετικό σύνολο του ’66 με Μουρ, Χερστ και Αφούς Τσάρλτον, που κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο. Ακόμα και τότε όμως χρειάστηκε η δύναμη της έδρας (η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στην Αγγλία) και ένα γκολ στον τελικό με τη Γερμανία όπου η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή. Παιχταράδες υπήρχαν πάντα, καθώς και εξαιρετικοί ομοσπονδιακοί τεχνικοί. Η κατάρα του «λούζερ», όμως, δύσκολα ξεπλένεται. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως το αγγλικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα δεν ήταν ποτέ αμιγώς αγγλικό. Για δεκαετίες στις τάξεις της Γιουνάιτεντ, της Λίβερπουλ, της Τότεναμ και των άλλων κορυφαίων αγγλικών συλλόγων πρωταγωνιστούσαν παίχτες από τις υπόλοιπες «χώρες» του Ηνωμένου Βασιλείου. Σκοτσέζοι, Ουαλοί, Βορειοϊρλανδοί… Και όταν όλες αυτές οι ποδοσφαιρικές σχολές κατέρρευσαν, στα τέλη του περασμένου αιώνα, η Πρέμιερ Λιγκ γέμισε (ελέω απόφασης Μπόσμαν) από αλλοδαπούς φτάνοντας στο σημείο ομάδες όπως η Τσέλσι και η Άρσεναλ να κατεβάζουν ενδεκάδες χωρίς ούτε ένα γηγενή παίχτη.
Τεσπά… δεν είναι δουλειά μας να αναλύσουμε τα αίτια της μόνιμης αποσύνθεσης της Βρετανικής Ποδοσφαιρικής Αυτοκρατορίας. Ας αφήσουμε το BBC, τους Times και τη Sun να το κάνουν. Εμείς απλώς οφείλουμε να συμπαρασταθούμε στους ηρωικούς (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας) Έλληνες οπαδούς της εθνικής Αγγλίας, που εξακολουθούν να μένουν πιστοί σε μια ομάδα που τους πικραίνει με συνέπεια κάθε διετία…
Φωτό: Φρανκ Λάμπαρντ, Στίβεν Τζέραρντ
Φωτογράφιση της adidas με ξένους και Έλληνες διεθνείς, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Αll in or nothing» για το FIFA World Cup 2014. Οι παίκτες φορούν τα ποδοσφαιρικά παπούτσια της ειδικά φτιαγμένης για το Παγκόσμιο Κύπελλο
15°
