Το Σύνταγμα είναι πιο "κέντρο" από οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας. Όχι γιατί έχει μαγαζιά, καστανάδες και ζητιάνους τοίχο-τοίχο, ούτε επειδή έψαχνα πάλι για υπέροχο δημοσιογραφικό κλισέ.
Το Σύνταγμα είναι πιο "κέντρο" από οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας. Όχι γιατί έχει μαγαζιά, καστανάδες και ζητιάνους τοίχο-τοίχο, ούτε επειδή έψαχνα πάλι για υπέροχο δημοσιογραφικό κλισέ. Αρα, γιατί; (Δεν ξέρω, σόρι. Το αφήνω κενό να συμπληρώσει ο καθείς τη στραβή του...)
Έφαγα μια μέρα στο κέντρο, από Θησείο μέχρι Σύνταγμα και Κολωνάκι, λες κι ήμουν Γιαπωνέζα τουρίστρια που έπρεπε να τα δεί όλα μάνι-μάνι πριν γυρίσει στο Φουτζιγιάμα και την καταπιεί το γιαμαμότο. Τριγυρνούσα με τη βεβαιότητα ότι είχα δουλειές με φούντες και στο τέλος πλήρωσα ένα ολόκληρο κότερο στην νταντά που καθότανε (αφρίτα) με τα μωρά μου διακόσιες ώρες μέχρι να βγάλει μουστάκια…
Πήγα στο «Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού»: έχει εκεί έκθεση κοσμημάτων και επιπλο-γλυπτών ο Μάριος Βουτσινάς, του οποίου τα έργα είναι γλυκόπικρα Oldies σαν ατμόσφαιρα. Κι επειδή το Ίδρυμα ήτανε το σπίτι των Κατακουζηνών, κι επειδή σ’ αυτό το σπίτι σύχναζαν μεγάλοι καλλιτέχνες (Βασιλείου, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Chagall, Picasso…), είναι γεμάτο έργα Τέχνης. Θα ήθελα να κάνω πλάκα ότι δεν έχει ραφιέρες από το ΙΚΕΑ, π.χ., αλλά μέχρι κι εγώ καταλαβαίνω ότι δεν με παίρνει. Πάμε παρακάτω. Το Ίδρυμα στήθηκε για να συντηρηθεί το σπίτι μετά το θάνατο των ιδιοκτητών του. Μπορεί να πει κανείς «γιατί άραγες; Ένα διαμέρισμα είναι!», αλλά όποιος το πει αυτό αποκλείεται να έχει μπει στο συγκεκριμένο διαμέρισμα. Είναι κανονικά «πολιτιστική μας κληρονομιά», με πίνακες, χαρακτικά, φωτογραφίες του Αλμπέρ Καμί και υπέροχες αντίκες σε κάθε γωνία… με τις οποίες αντίκες δένουν τέλεια τα επίσης υπέροχα κοσμήματα, τραπεζάκια, φωτιστικά και γλυπτά του Μάριου. Η έκθεση είναι ό,τι πιο ατμοσφαιρικό, ό,τι πιο «ταξίδι στο χρόνο με πόνο», και λέγεται, πολύ σωστά, «Τσάι στης κυρίας Κατακουζηνού». Το μόνο που έλειπε ήταν η καμαριέρα-σουπιά με την άσπρη ποδίτσα, να κοιτάζει μουλωχτά πίσω από τη σιφονιέρα και να την υποδύεται η Κατερίνα Γώγου…
Αυτοί που σκοτώνονται (εθελοντικά) για το Ίδρυμα είναι οι Σοφία Πελοποννησίου-Βασιλάκου και ο Γιώργος Μαγγίνης, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Και όχι, δεν αντιγράφω τώρα κανένα δελτίο Τύπου: ιδέαν δεν έχω από έπιπλα, δεν ψαρώνω με σπίτια, δεν προσέχω τα ντεκόρ κι αν ήμουν λωποδύτης θα έμπαινα στις βίλες στην Εκάλη και θα έκλεβα σοκολατάκια, άντε και καμιά κουλτουριάρικη ταινία με τον Βασίλη Ντούρο. Μου αρέσουν τα αναλώσιμα και το άσμα «τα λεφτά σου/ όσο ζεις αν δεν τα φας/ όταν πεθάνεις θα στα φάνε κάποιοι άλλοι»… αλλά αν περάσετε από την έκθεση (ή από το Ίδρυμα) θα γοητευθείτε. Όσο κι αν τραγουδούσατε κάποτε «στην Αθήνα μέσ’ το κέντρο/ φύτρωσε καινούργιο δέντρο», όσο κι αν περάσατε, καλή ώρα, από τρεις διαφορετικές οργανώσεις της Αριστεράς και δύο απροσδιορίστου-αναρχοαυτόνομες σέχτες απ’ αυτές που κρεμάνε κόσμο με άντερα στον ελεύθερο χρόνο τους. Για την ακρίβεια το ένα (ή το δύο, ή το τέσσερα) δεν αποκλείει το άλλο.
Μετά πέτυχα τον Νίκο Μουρατίδη στο “Jimmy’s”, φάγαμε σάντουιτς με μοτσαρέλα και μου έδωσε τα καινούργια ΤΟΥ βιβλία: τα κεφαλαία δεν είναι τυπογραφικό, ο Νίκος άνοιξε δικό του εκδοτικό οίκο («εκδόσεις Τετράγωνο» με σήμα τον κύκλο) για να βγάζει τα βιβλία του. Τα πρώτα του («Βραχονησίδα», «Κι εγώ ήμουν αντράκι») είναι πολύ όμορφα και γραμμένα με το υπερσύγχρονο πλην όμως κανονικό ύφος του Μουρατίδη. Ο οποίος με πήγε μπούρου-μπούρου μέχρι το Κολωνάκι χωρίς να επισημάνει, ευτυχώς, ότι δεν θα γίνω ποτέ τραγουδίστρια, και με κουτσούλησε αφηρημένος στην Τσακάλωφ. Όπου –μα πώς τα φέρνει η ζωή– μπήκα στο “This’n that”, που έχει ασυνήθιστα πράγματα, ρούχα σαν vintage, καινούργιους παλαβούς σχεδιαστές με σκουλαρίκια στον πισινό, μπλουζάκια Disney Couture, τσαντάκια με σατέν λουλούδια απάνω και δεν συμμαζεύεται. Είναι ένα απ’ αυτά τα μαγαζιά που ξεχαζώνεσαι χαζεύοντας, κι επειδή οι τιμές είναι λογικές όλο και κάτι ψωνίζεις.
Μετά συνειδητοποίησα ότι μου χρωστάνε (πάντα!), μ’ έπιασε μυρμηρίαση, άρχισα να μιλάω στο κινητό με διάφορα λογιστήρια εδώ και κει κι επειδή έκανα σύνδεση στο συμβόλαιο Q (φτηνό μπλαμπλά κ.λπ.) δεν έσκαγα που με βάζανε οι απανταχού λογίστριες στην αναμονή. Δεν έβραζα όσο βράζω κανονικά (σαμοβάρ), ακούγοντας ηλίθιες μουζικουλίτες που τις πληρώνω σαν νταντάδες και μάλιστα πτυχιούχες, δεν έβγαζα αφρούς από τ’ αυτιά… μετά από μέρες δηλαδή με το κινητό στο δοξαπατρί, διάφορες λογίστριες που μου έβαλαν μπλάστρι όλο τον Μπαχ και το μισό Χατζηγιάννη υποσχέθηκαν να με λυπηθούν πριν αλλάξει ο χρόνος ή το τέρμινο. Έτσι είναι οι λογίστριες, ψυχοπονιάρες.
Κι ένιωσα μια κουραστική ανακούφιση, ή μια ανακουφιστική κούραση, μέσα στην εορταστική ντιν-ντιν-ντιν ατμόσφαιρα του κέντρου. Είπα λοιπόν να φάω τα κέρδη μου (χαμός) σε καταπληκτικά χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια από το “Fresh”… που είναι μεν τσιμπημένα (15-18 ευρώ το κιλό), είναι δε αριστουργήματα ζαχαροπλαστικής Τέχνης – τα τσακίζω στο γόνατο, πριν τα λυπηθώ που είναι τόσο όμορφα, καλέ, και κρίιιιιμα να τα τρώει κανείς, δηλαδή πριν απομακρυνθώ εκ του ταμείου και όσο είμαι ακόμα στο κέντρο…
13°
