Ή και τρίτη, και όγδοη αν κάνεις κέφι: μπορεί σε μια ζωή να χωρέσεις κι άλλες, σε περίπτωση που δεν έχεις υπομονή για μετενσαρκώσεις από δω κι από κει.
Μπορεί να ζεις μια ζωή, μονή, αλλά να έχεις ρούχα από πολλές ζωές – παλιότερες. Τις έζησες με το ίδιο ή ελαφρώς διαφορετικό σώμα, με το ίδιο στραβό κεφάλι, με τους ίδιους φίλους. Που κι αυτοί υπήρξαν ελαφρώς διαφορετικοί (αλλά με τα ίδια στραβά κεφάλια – αν δεν ταιριάζατε, δεν θα συμπεθεριάζατε). Καμιά φορά πέφτει το μάτι σου σε κάτι άπαπα στην ντουλάπα σου και λες «Χριστός και Παναγία, ποιος το φορούσε αυτό με τις απλικέ μαργαρίτες και τη ζώνη-ζάντα τριαξονικού;» Εσύ βέβαια, ποιος άλλος; Σιγά μη σου διαρρήξαν το σπίτι για να κρεμάσουν κουλαμάρες στην γκαρνταρόμπα σου…
Τέλος πάντων, ενώ βαριέμαι τις μεταμφιέσεις, έχω indeed απλικέ μαργαρίτες και ζάντες τριαξονικού: από άλλες ζωές, από τις οποίες κονόμησα φορέματα με πούλιες τοίχο-τοίχο και ζακέτες-σκυλάκια-Δαλματίας και γοβάκια Μίνι Μάους. Γελοιότητες που δεν φοριούνται, αλλά είναι σούπερ όταν τα παιδιά μου ντύνονται καρναβάλια. Θεωρητικά θα μπορούσα να τα δώσω σε μαγαζιά «δεύτερο-χέρι», αλλά… τα μαγαζιά αυτά συνήθως παίρνουν παρακαταθήκη, μετά εσύ ξεχνάς τι έχεις αφήσει σε ποιο μαγαζί, περνάνε χρόνια, είτε στην ντουλάπα σου την είχες τη ζάντα είτε στη γύρα ένα και το αυτό. Άρα ας κάτσει στην ντουλάπα σου, μη χαλάς και στο σκηνικό…
Υπάρχει το «Second hand lux», που στις παρακαταθήκες του έχει: μπότες Chanel, παπούτσια Fendi, τουαλέτες Gucci, παλτό Givenchy, ζακέτες Dior, γόβες Ferragamo, τσάντες Chloe, φορέματα Alexander McQueen, όλα δεύτερο χέρι αλλά σε σούπερ κατάσταση. Οι μπότες μπορεί να κάνουν 500 ή 1.500 ευρώ (αν είναι Chanel; Καινούργιες, θα ήθελαν ενέχυρο το παλάτζο σου!). Μπορεί να μην ψωνίσεις, αλλά θα νιώσεις σαν να κάνεις σουλάτσο σε άλλες ζωές. Ξένες ζωές – οκέι, δεν ντύθηκες ποτέ σου Εβίτα να βγάλεις λόγο σ’ ένα μπαλκόνι, αλλά όταν δεις ΤΟ σωστό φουστάνι για την περίσταση, αποκλείεται να μην το αναγνωρίσεις. Ξυπνάει ο σκηνοθέτης μέσα σου, ή η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Το «Second hand lux» είναι αυτό που λέει στην ούγια, «λουξ». Δεν έχει σχέση με τις αμερικάνικες αγορές (ούτε μυρίζει μουχλίλα) και δεν είναι φθηνό αλλά είναι, στο είδος του, κορυφαίο.
Στην ίδια κατηγορία αλλά σε συνοικιακό/μικρό είναι το «Yell-ow», με αμέτρητες κρεμάστρες «δεύτερο χέρι» σε καλή κατάσταση, μπορεί να βρεις κάτι χαριτωμένο από άλλη ζωή άλλου ανθρώπου και να το πάρεις με 10-20 ευρώ για να αλλάξεις λίγο ζωή ή να αισθανθείς ότι αλλάζεις, έχει «ευκαιρίες» και σηκώνει ψάξιμο. Αυτή την εποχή όλα τα μαγαζιά-αλυσίδες έχουν προσφορές-ευκαιρίες να σου βγαίνουν απ’ το ρουθούνι, αισθάνεσαι λίγο εγγλέζα/γαλλίδα/σουηδέζα με λίγο χρήμα – η λέξη κλειδί είναι «λίγο»: αλλάζεις λίγο, αισθάνεσαι λίγο, ξοδεύεις λίγο, βασικά μένεις όπως είσαι και ξεμπερδεύεις, ή πολύ ή καθόλου, άι σιχτίρι πια.
Πάνω στη σύγχυση και με τρομερό συνάχι πήγα με παλιούς φίλους στο καινούργιο «Athinaikon». Το συνάχι όμως είναι σαν την καψούρα, αισθάνεσαι μοοοόνος μέσα στην ωραία παρέα, δεν έχεις όρεξη, σέρνεσαι… ένα τζατζίκι κατάφερα να φάω. Η θεωρία ότι το σκόρδο σκοτώνει εκτός από τον έρωτα και το κρύωμα, δεν έπιασε με την καμία, η μύτη μου ήταν προβοσκίδα, ήθελα να πάω για ύπνο, γενικά ένα χάλι που σε κυριεύει όταν εσύ έχεις δέκατα και οι άλλοι όχι. Δεν θα άλλαζε κάτι αν είχανε όλοι δέκατα, απλώς θα τρώγαμε όλοι τζατζίκι. Το οποίο ήταν υπέροχο. Το εστιατόριο είναι νεοϋορκέζικο, ντιζαϊνάτο, αεράτο, απλώς ήθελα – κάτι μαλακό, σε μαξιλάρα; Σε σοφαδάκι; Να την πέσω σε μια γωνία με ένα κουβρ-λί; Ο Γιώργος Ευσταθίου τα σουτζουκάκια σμυρναίικα τα φτιάχνει πιο πιτσικωτά – συμφωνήσαμε όλοι σ’ αυτό. Ακόμα κι εγώ, που είχα φάει ένα μοναχικό τζατζίκι.
Άλλο βράδυ με παλιούς φίλους και κοινό παρονομαστή τον Νίκο Σούλη, πήραμε φαλάφελ από το «πρώτο από Αχαρνών», το «Σις Κεμπάπ Ψησταριά». Ακόμα καρα-κρυωμένη: ήμαρτον πια. Αλλά όλοι είπανε ότι ήταν τέλειο το φαλάφελ, και σχεδόν-τζάμπα, και να ξαναπάμε όταν δεν θα έχω ρεβίθια στο σπίτι. Ή κρύωμα αρκούδας. Που έφαγε ρεβίθια στο σπίτι.
Ε, αυτά. Μετά πέρασε το κρύωμα λάου-λάου, όπως περνάνε όλα σε αυτή τη ζωή, σίγουρα και σε άλλες ζωές. Στις οποίες άλλες ζωές κάποιος σπεσιαλίστας μού είπε κάποτε ότι θα έχω να παλέψω με χειρότερους/ες (γκόμενους/ες, συγγενείς, παιδιά, άντρες, κολλητούς, φίλες, γουατέβα), αν δεν λύσω σε αυτή τη ζωή τις σχέσεις μου… δηλαδή με τους εδώ, τους τρέχοντες, που δεν είναι ακριβώς piece-of-cake, δηλαδή άμα σκεφτεί ο μέσος αναγνώστης πώς είναι τα προσωπικά του, κι άμα μετά σκεφτεί ότι αν συνεχίσει όπως είναι σε επόμενη ζωή θα είναι τρις χειρότερα, ο μέσος αναγνώστης τρέχει πάνω-κάτω τραβώντας τα αυτιά του και φωνάζοντας ποδοσφαιρικά συνθήματα. Γιατί ο μέσος αναγνώστης δεν είναι τέλειος, ούτε καν εντελώς-στα καλά-του (όπως και ο μέσος δημοσιογράφος…)
8°
