Πέμπτη πρωί. Γλυκός χειμωνιάτικος ήλιος πάνω από την Αθήνα. Με απόχρωση φθινοπωρινή, με ήχο ανοιξιάτικο. Η εποχή μοιάζει να είναι απροσδιόριστη, αναιρώντας την ημερολογιακή συνθήκη. Κάτι σαν «μεταξύ», κάτι σαν «άλλο», κάτι σαν «ερχόμενο».
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό. Ίσως για αυτό λατρεύω την πόλη. Γιατί η πόλη είναι μια μετάβαση. Μια διαρκής μετάβαση. Ο τόπος της, αν και συγκεκριμένος, είναι ακαθόριστος. Μέσα στην συνύπαρξή τους, οι τόποι της πόλης αλληλοαναιρούνται καθώς συμπληρώνονται και συμπληρώνονται καθώς αλληλοαναιρούνται. Μοιάζει να λείπει η σταθερότητα. Όλα μπορεί να γίνουν το παν αλλά και το τίποτα. Το εσωτερικό της «είναι» συμπληρώνεται με την εξωτερική εκδοχή του, τη μεταβολή και την κίνηση. Πρόκειται περισσότερο για την αναζήτηση των ανθρώπων, παρά την κίνηση των οχημάτων. Και, ψιθυρίζοντας το ανείπωτο, η αγωνία της αναζήτησης είναι πιο δυνατή από το βουητό και το θόρυβο.
Μέσα στο μακρινό της ορίζοντα, η πόλη παραμένει πάντα ένας στενός τόπος απόδρασης. Αφετηρία και τέρμα. Αρχή και τέλος. Έτσι, η πόλη, ως χώρος ισχύος και δύναμης, γίνεται ατομικός χώρος περιπλάνησης. Η πόλη είναι ο τόπος του «αλάσθαι», ο τόπος της μη ησυχίας.
Το πρόσωπο της πόλης, το πρόσωπο της Αθήνας, όπως την παρατηρώ σήμερα Πέμπτη πρωί, καθισμένος σε ένα παγκάκι του κέντρου της, σε μια μικρή άκρη της δηλαδή, είναι πρόσωπο γυναικείο. Η ομορφιά της θηλυκή και η γοητεία της γυναικεία. Εμπνευστική, μεταπλαστική, ονειρική.
17°
