Το πιο δύσκολο ήταν να μαζευτεί η παρέα. «Θέλω να πάω, αγάπη μου, αλλά έγραφα μέχρι τώρα τις προβλέψεις για τα ζώδια και έχω πήξει. Δεν το αφήνουμε για την άλλη βδομάδα;» έλεγε ο Γιώργος Πανόπουλος. «Δεν έχω κέφια. Τα οικονομικά μου είναι χάλια» γκρίνιαζε ο Γιώργος Ευσταθίου. «Ε, καλά, ολωνών τα οικονομικά είναι χάλια». «Αυτό με φοβίζει περισσότερο!» Η Μανίνα Ζουμπουλάκη δεν είχε πού να αφήσει τα παιδιά, η Ελίνα Δελαλοπούλου ήθελε να μείνει σπίτι και να κοιτάζει το ταβάνι, ο Νίκος Σούλης είπε «ναι» στην αρχή, και μετά «ίσως χρειαστεί να πάω στη μάνα μου», όσο για τον Γιάννη Νένε τον βρήκα στο γραφείο. Στο γραφείο ετοίμαζαν το πρώτο τεύχος του 2014, δεν μπορούσαν να ’ρθουν. Χρυσό τον έκανα τον Γιάννη να έρθει, αδύνατο να τον πείσω. Ήθελε να τελειώσει από τη δουλειά και να πάει σπίτι. «Μα θα είμαστε όλοι, δεν μπορείς να λείψεις!» επέμενα. «Καλά, αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα!»
Η μόνη που συμφώνησε από την αρχή με ενθουσιασμό ήταν η Σοφία Κιντή. «Μην ανησυχείς, θα τους ξεσηκώσω εγώ» μου είπε και άρχισε τα τηλεφωνήματα και τα επιχειρήματα «καινούργια χρονιά μπήκε, πρέπει να μας βρει όλους μαζί», τις απειλές «αν δεν έρθεις δεν θα σου ξαναμιλήσω», τις προσφορές «θα περάσω να σε πάρω εγώ, μανάρι μου, με το αυτοκίνητο», στο τέλος κατόρθωσε και τους έπεισε. Μέχρι και τον Νένε.
Έτσι, Παρασκευή 3 Ιανουαρίου του 2014, στις 8.30, με σύνθημα «Ραντεβού στο Ίδρυμα» βρεθήκαμε όλοι στο φουαγιέ του Ιδρύματος Κακογιάννη για να γιορτάσουμε την καινούργια χρονιά και να δούμε τη Σπείρα-Σπείρα και τον Σταμάτη Κραουνάκη. Γιατί ο Σταμάτης, όπως λέει η υπεύθυνη του Ιδρύματος Ξένια Καλδάρα, είμαστε όλοι εμείς. Είναι μια συλλογικότητα, μια συνέργια που εκφράζει ό,τι πιο ζωντανό και βαθύτατα ελληνικό συμβαίνει σήμερα. Και, φυσικά, γιατί ο Σταμάτης είναι φίλος μας παλιός, εγώ τον ξέρω πάνω από 30 χρόνια!
Η παρέα μου έχει δώσει όρκο να μην ενηλικιωθεί ποτέ. Εκτός από τη Μανίνα, οι υπόλοιποι δεν κάναμε οικογένεια και έχουμε αποφασίσει να μείνουμε για πάντα παιδιά. Τους βλέπω για άλλη μια χρονιά μαζεμένους και χαίρομαι να ακούω τη Σοφία να μιλάει με φωνή προνήπιου, τον Ευσταθίου να καπνίζει σαν μαθητής που κάνει το πρώτο του τσιγάρο, τον Γιάννη να γελάει σαν έφηβος που έχει κάνει σκασιαρχείο, την Ελίνα σαν κοριτσάκι που έχει κάνει σκανταλιά και χαίρομαι γιατί παρ’ όλο που έχουμε περάσει διά πυρός και σιδήρου τόσα χρόνια δεν έχουμε χάσει την ανεμελιά και την παιδικότητά μας. Άλλωστε, όπως λέει και ο φίλος μου ο Δημήτρης Μανιάτης που μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Φώτη Μιχαλόπουλο έγραψαν τα κείμενα της παράστασης, «οι τρελοί και οι όμορφες γυναίκες δεν έχουν ηλικία», κι εμείς μπορεί να μην είμαστε όμορφες γυναίκες, τρελοί είμαστε σίγουρα!
Μπαίνουμε στο θέατρο και μας υποδέχονται τα παιδιά της Σπείρας-Σπείρας. Παλιά και νέα μέλη που ανανεώνουν τη δυναμική της ομάδας και προσθέτουν το ατομικό τους ταλέντο στο συλλογικό αποτέλεσμα. Η παράσταση «Όσο έχω εσένα» αρχίζει, και μετά το ομαδικό τραγούδι, ο κομπέρ Κώστας Μπουγιώτης κλέβει αμέσως τις εντυπώσεις με το ταλέντο και τη φωνάρα του. «Φοβερή φωνή» σκύβει και μου λέει στο αυτί ο Σούλης και συμφωνώ πως ο Μπουγιώτης είναι καλλιτέχνης πρώτης. Βγαίνει η δυναμική Αθηνά Αφαλίδου και μας λύνεται ο αφαλός από τα γέλια στο νούμερο «Ένας αισιόδοξος τύπος». Χειροκροτήματα όταν ο «τάπερμαν» Χρήστος Γεροντίδης πετάει την ατάκα: «Μα τόσοι πολλοί οικονομολόγοι χρειάστηκαν για να γίνει η πτώχευση της Ελλάδας;». Η «Λέλα» με την απίθανη Ελευθερία Σικινιώτη μάς θύμισε τις παλιές, καλές στιγμές του Ελεύθερου Θεάτρου. Ο Σάκης Καραθανάσης μάς έπεισε ότι «Ο άντρας είναι οι αμαρτίες του», και όταν άρχισε να τραγουδάει μύρισε πεύκο και θυμάρι. Ο αέρινος Γιώργος Στιβανάκης μάς μελαγχόλησε γλυκά στο «Δυο παλιά εικοσάρικα».
Κυλιστήκαμε στα γέλια με τις μούτες του Τζερόμ Καλουτά στο «Όπρα Κόμπρα», θαυμάσαμε το ταλέντο, το ρυθμό και την πείρα του Μπάμπη Γούσια στο «Σκάστε, ρε ώχου» και μας απογείωσε ο τρομερός Χρήστος Μουστάκας ως χήρα συνταγματάρχου στο «Μάνα εξ ουρανού». Ανάμεσά τους ένα λουλούδι με μαγική φωνή, η Αναστασία Έδεν. «Μα καλά, πότε προλαβαίνει ο Σταμάτης να γράφει κείμενα και τραγούδια, να σκηνοθετεί, να διδάσκει και να έχει όλη την επιμέλεια της παράστασης;» με ρωτάει η Ελίνα στο διάλειμμα. «Τι να σου πω; Είναι πολύ εργατικός. Είναι το αντίθετο με το όνομά του. Είναι ασταμάτητος!» της λέω μια εξυπνάδα που δεν απέχει όμως πολύ από την πραγματικότητα. Ο Κράου δουλεύει συνεχώς, δεν μένει στιγμή σε ησυχία, θυσιάζει ακόμα και τον εαυτό του, την υγεία του, για χάρη της τέχνης του. Όμως έτσι υποχρεώνει και τους συνεργάτες του να δουλέψουν σκληρά για το τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι μόνο δημιουργός. Είναι και δάσκαλος και πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση.
Η παρέα τιτιβίζει χαρούμενη, «καλά κάναμε και ήρθαμε», «πρέπει να το κάνουμε πιο συχνά», «τι μας έχει μείνει πια, μόνο η παρέα μας» επαναλαμβάνουμε το κλασικό ότι οι γονείς μας έρχονται φορετοί, ο έρωτας μας πέφτει κατακέφαλα, το μόνο που διαλέγουμε είναι οι φίλοι και μπαίνουμε χαρούμενοι για το δεύτερο μέρος.
Βγαίνει μέσα στο σκοτάδι αργά, σέρνοντας ένα τεράστιο μαντίλι. Είναι ξυπόλητος, πλησιάζει το πιάνο, ανάβει ένα κερί, κάθεται μπροστά στα πλήκτρα και αρχίζει να τραγουδάει «Αυτή η νύχτα μένει». Τον ακούμε σιωπηλοί. «Αυτό το τραγούδι είναι πλέον κλασικό» μου λέει η Μανίνα στο τέλος και χειροκροτάει ενθουσιασμένη. Και σιγά-σιγά, καθώς το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, με ένα μουρμουρητό στην αρχή και ύστερα πιο καθαρά, σαν χορωδία αρχίζουμε να τον συνοδεύουμε. Είμαστε όλοι εμείς που μας παρασύρουν οι στίχοι και η μουσική και αφήνουμε να βγει από το στήθος μας η φωνή και μαζί αυτό το βάρος που έχει κάτσει στην ψυχή μας.
«Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω» τραγουδάμε μαζί με τον Πανόπουλο. «Ωραίο ντουέτο» λέει ο Σούλης και μας τραβάει μια φωτογραφία. Γυρίζω και κοιτάζω τον Νένε. Είναι συγκινημένος. «Κάθε φορά που ακούω αυτά τα τραγούδια συγκινούμαι». Πώς να μη σε συγκινούν τραγούδια που έμειναν νέα και ωραία στο πέρασμα του χρόνου; Ο Σταμάτης συνεχίζει, λέει και δυο τραγούδια του ταλαντούχου συνεργάτη του, του Άρη Βλάχου, οι προβολές με τα υπέροχα έργα του αγαπημένου Ντίνου Πετράτου διαδέχονται η μια την άλλη, «Όταν έχω εσένα», τραγουδάμε όλοι μαζί και ξεχωρίζει η γαϊδουροφωνάρα του Ευσταθίου. Ο Κράου τυλίγει τη Σπείρα-Σπείρα με το τεράστιο μαντίλι του και όλοι μαζί αποχωρούν τραγουδώντας.
Μετά την παράσταση στο υπέροχο εστιατόριο του Ιδρύματος, αφού ευχαριστήσαμε τον Σταμάτη, αρχίσαμε μια κουβέντα περί παντός επιστητού. Θα άξιζε να σας τη μεταφέρω, αλλά η ομερτά της παρέας μού το απαγορεύει. Όλοι όμως συμφωνήσαμε πως η πιο λιτή, η πιο περιεκτική και εύστοχη ευχή ήταν της Ζωζώς Σαπουντζάκη: «Ευτυχισμένο το 1914!».
12°
