Ανασκευάζοντας το μύθο που θέλει να είναι πικρό το ψωμί της ξενιτιάς, εννιά Έλληνες που δρουν στο εξωτερικό έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως το 2014 θα είναι μια καλή χρονιά.
Ευαγγελία Χριστάκου Λονδίνο, μουσικός, performer
Η μουσική της, όση τουλάχιστον είναι μέχρι στιγμής διαθέσιμη στο Soundcloud, απηχεί όλα όσα μας συνεπαίρνουν στην electronica. Κριτικές για όλα αυτά τα πεπραγμένα υπάρχουν και είναι μάλιστα διεθνείς. Μιλούν για διασταύρωση ανάμεσα σε Grace Jones και Fever Ray, μιλούν για doom pop, για μεσογειακο-κέλτικο υβρίδιο και αντικατοπτρισμούς της Diamanda Galas, ωστόσο είναι πολύ ασφυκτικοί τέτοιοι χαρακτηρισμοί – στις διακυμάνσεις της φωνής της μπορεί άνετα να διακρίνουμε επίσης τους Cocteau Twins, τις Slits, κάμποσα ονόματα του No Wave και άλλα τόσα του καταλόγου της 4AD.
Ονομάζεται Ευαγγελία Χριστάκου, αλλιώς Evangelia C, αλλιώς Lola’s Bad, και αποτελεί το θηλυκό ήμισυ του ντουέτου που αποτελείται από την ίδια και τον πολυοργανίστα Bat Halliday. Η Ευαγγελία είναι απόφοιτη του performance art προγράμματος του Central St Martin’s, έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει σε θεατρική μεταφορά του λιντσικού έπους «Fire Walk With Me», εμφανίστηκε σε Βiennale και συμμετείχε στο φεστιβάλ Deathtripping μαζί με την ερεβωδώς θεσπέσια Lydia Lunch. Η Ευαγγελία ζει στο Λονδίνο και είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ένα οραματικό, υπερδραστήριο πλάσμα. Το ντεμπούτο EP της σαν Lola’s Bad κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, με τίτλο «Miss Abyss 2046». Ασφαλώς και θα παρακολουθούμε την πορεία της με αβυσσαλέο ενδιαφέρον. - Δημήτρης Καραθάνος
Steve Vranakis Νέα Υόρκη, Executive Creative Director του Creative Lab της Google
«Με τιμά ιδιαιτέρως το γεγονός ότι μου ζητήθηκε να είμαι μέρος της ομάδας που θα δουλέψει για την αναδόμηση της εταιρικής ταυτότητας της Ελλάδας. Η ομάδα είναι στελεχωμένη από μερικούς τρομερά ταλαντούχους ανθρώπους και πιστεύω πως ομαδικά μπορούμε να πετύχουμε κάτι μοναδικό που ίσως να οδηγήσει σε μια θετική αλλαγή. Δεν νομίζω πως είναι απαραίτητο ένα νέο σλόγκαν ή λογότυπο ή μια νέα διαφημιστική καμπάνια. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια σειρά από πλατφόρμες και συστήματα που θα βοηθήσουν να εμπνεύσουμε ξανά τη χαμένη, “ριγμένη” γενιά.
Επιπλέον, πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες που θα αποδεικνύουν πως σκοπεύουμε να αλλάξουμε. Γύρω από αυτή τη λογική θα χτιστεί και η οπτικοποιημένη ταυτότητα της Ελλάδας. Πιστεύω επίσης πως πρέπει να σταματήσουμε να επαναπαυόμαστε στα επιτεύγματα του παρελθόντος και να αρχίσουμε να μιλάμε για το πώς μπορούμε να επιτύχουμε καινούργια, αλλά και τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον μας. Πρέπει να αναγνωρίζουμε οτιδήποτε κάναμε παλιά και έχει γραφτεί στην ιστορία, αλλά και να κοιτάμε μπροστά, δείχνοντας πως μπορούμε να τα ξανακαταφέρουμε». - Κωνσταντίνος Πλακώνας
«Μετά από πολλή δουλειά και ασταμάτητο dj touring με εμφανίσεις σε Καναδά, Βραζιλία και όλη την Ευρώπη, 3 δίσκους, αμέτρητα remix και free downloads, το project εδραιώθηκε στην underground σκηνή της σύγχρονης funky μουσικής. Υπήρξε στη συνέχεια ζήτηση από τον κόσμο να ακούσει live τους Basement Freaks και με τη φωνή του Georges Perin, σε κομμάτια που ακούστηκαν πολύ τα τελευταία 3 χρόνια στα μεγαλύτερα funk φεστιβάλ και πάρτι παγκοσμίως.
Κάποια από τα κομμάτια του δίσκου “Funk From The Trunk” γεννήθηκαν στο Αμβούργο, κατά τη διάρκεια της πρώτης μας περιοδείας στη Γερμανία το 2012. Το “Soul Intoxication” και το “Funk For Freaks” γράφτηκαν στο στούντιο, όπως ο πρώτος δίσκος (“Something Freaky”). Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου γράφτηκαν μέσω net: o Γιώργος μού στέλνει tracks και κάποιες πρώτες ιδέες, μετά εγώ περνάω τη βασική μελωδική δομή, ο Π. Σκραπαρλής (ο lyric partner μου) γράφει τους στίχους πάνω μου, ηχογραφώ, στέλνω τα κανάλια στον Γιώργο και προχωράει στην ενορχήστρωση.
Tο “Soul Intoxication” επιλέχτηκε από το BBC 6 και έπαιξε στην εκπομπή του Craig Charles “Funk & Soul Show”. Tο BBC έχει συμπεριλάβει πολλές φορές Basement Freaks στο playlist του, με ιδιαίτερη την παρουσία του “Something Freaky” στο mix του Rennie Pilgrem, “ιδρυτή” της nu-funk σκηνής στην Αγγλία». - Δημήτρης Αθανασιάδης - Φωτό: Νίκος Καρδαράς
Κώστας Πουλόπουλος Κοπεγχάγη, αρχιτέκτονας
Δυναμικά περιβάλλοντα που αναδύονται μέσα από εμβληματικές γεωμετρικές χαράξεις, αφηγηματικά τοπία που συνδυάζουν την πολυπολιτισμικότητα με τον κριτικό τοπικισμό, κοινωνική ευαισθησία που συνομιλεί με μια νέα αρχιτεκτονική πραγματικότητα η οποία βασίζεται στην έμπνευση είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν το έργο του Κώστα Πουλόπουλου.
Γεννημένος το 1978 στην Αθήνα, με σπουδές αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο στο εργαστήριο αρχιτεκτονικής του Chiba Manabu, σήμερα εργάζεται ως senior design architect στους Henning Larsen Architects στην Κοπεγχάγη, ένα γραφείο με διεθνή εμβέλεια, όπου ο ρόλος του στην ανάπτυξη προτάσεων για αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς τού έχει χαρίσει πολλά πρώτα βραβεία. Το έργο του «CultureScapes», σε συνεργασία με τους HLA, εκτέθηκε πρόσφατα στην έκθεση Made In Greece, στο Χάρβαρντ και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Βοστώνη, ενώ το προσωπικό του πρότζεκτ «Dunes/Caves» δημοσιεύτηκε ως δεύτερο βραβείο στο κυπριακό περίπτερο στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας το 2008. - Τζίνα Σωτηροπούλου
Κωνσταντίνος Μενελάου Λονδίνο, σκηνοθέτης, art-director, curator στο Fringe! Film Fest
«Το Fringe! είναι ένα φεστιβάλ κινηματογράφου και τέχνης. Δεν περιορίζεται σε αίθουσες των σινεμά και των γκαλερί. Χρησιμοποιούμε εναλλακτικούς χώρους, όπως υπόγεια, κρεβατοκάμαρες, τουαλέτες, γυμναστήρια… Σκοπός του φεστιβάλ είναι να δείξουμε τη δουλειά της κοινότητας του έντονα δημιουργικού, Ανατολικού Λονδίνου –και όχι μόνο– στο οποίο κατοικούν μερικοί από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες που ζουν αυτή τη στιγμή εκεί και να τους φέρουμε όλους κοντά, ώστε να συνεργαστούν και να ανταλλάξουν ιδέες. Στο Fringe! κυριαρχεί ένα πανκ-ειρωνικό ύφος που υποστηρίζει πως τίποτα δεν πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν και πως πρέπει να χαιρόμαστε τον εαυτό μας έτσι όπως αυτός είναι.
Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει με τις κριτικές στην Ελλάδα, αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σημαντική άνθιση του ελληνικού κινηματογράφου από σκηνοθέτες που δουλεύουν και παράγουν στην Ελλάδα. Στην Αγγλία τουλάχιστον, αλλά και από ό,τι διαβάζω και παγκοσμίως, αυτό έχει δημιουργήσει έναν ενθουσιασμό. Δεν ξέρω πολλούς Έλληνες που κάνουν δουλειά στο εξωτερικό». - Κωνσταντίνος Πλακώνας
Αλίνα Dheere Μπαμπαλέτσος Λονδίνο, performer artist
Φέτος παρουσίασε κάτω από το όνομα «Non Performer» την πρώτη σόλο της δουλειά, «I was less than Amazing» στο Roundhouse του Λονδίνου, ως μέρος του Accidental Festival. Σπούδασε Θέατρο και Ιστορία της Τέχνης στο Kingston, συνέχισε με εντατικά μαθήματα Σύγχρονου Θεάτρου στο RADA και έκανε το μεταπτυχιακό Performance Making στο Goldsmiths. Τα τελευταία δύο χρόνια συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες μικρού μήκους.
Για την ίδια, Performance Making σημαίνει ελευθερία και συνεπώς ανακάλυψη. «Η σκηνή είναι ένας χώρος όπου όλα μπορούν συμβούν, υπάρχει μια άλλη αίσθηση βαρύτητας. Στο παλκοσένικο τα πράγματα έχουν το δικό τους νόημα, συχνά πιο αληθινό από αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα. Φέρεις μια κάποια ευθύνη και πάντα χρειάζεσαι τον Άλλο. Εάν δεν χρειάζεσαι τον απέναντι ηθοποιό, το κοινό, τότε έχεις ήδη αποτύχει».
Θαυμάζει την άγρια και γνήσια θηλυκότητα της Ιζαμπέλ Ιπέρ και της Σαρλότ Γκενσμπούργκ. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την performance «Money» της θεατρικής ομάδας Shunt, εμπνευσμένο από το «L’ argent» του Εμίλ Ζολά, όπου και έλαβε μέρος σαν κομπάρσος. Κουβαλάει παντού μια παλιά μπαμπούσκα, δεν βαριέται ποτέ την Αθήνα και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μαγιονέζα. Θα συνεχίσει να αναπτύσσει τη σόλο περφόρμανς της, ενώ ετοιμάζει περισσότερες συνεργασίες με ελληνικές και βρετανικές παραγωγές. - Βιβιάνα Μηλιαρέση - Φωτό: Pete Bartlett
Γεννήθηκε στην Αμβέρσα, συνεργάστηκε με τον Ρομέν Γαβρά ως διευθυντής φωτογραφίας στα βιντεοκλίπ της M.I.A. και των Justice, διδάσκει στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη και πρόσφατα στις Βρυξέλλες εξέθεσε τις σκοτεινές και ατμοσφαιρικές του εικόνες. Η δεύτερη, προσωπική του έκθεση με τίτλο «Adjusting Infinity» («ορίζοντας το άπειρο») παρουσιάστηκε στις Βρυξέλλες. Τι πραγματεύτηκε και πώς μπορεί κάποιος να «ορίσει το άπειρο»;
«Δεν νομίζω πως πραγματεύεται κάτι το συγκεκριμένο. Πάντα δυσκολεύομαι όταν πρέπει να συγκεντρώσω κομμάτια της δουλειάς μου. Κάτι όμως πολύ σημαντικό για μένα είναι να κρατήσω τις φωτογραφίες όσο πιο προσωπικές γίνεται. Ως κινηματογραφιστής συνηθίζω να λέω μια ιστορία μέσω των εικόνων μου, αλλά είμαι αποφασισμένος να μην το κάνω αυτό και με τη φωτογραφική μου δουλειά. Όλες οι φωτογραφίες πρέπει να είναι ξεχωριστές και να βγάζουν το δικό τους συναίσθημα, τη δική τους διάθεση. Το “Adjusting Infinity” ακούγεται ιντελεκτσουάλ, αλλά, αν το καλοσκεφτείς, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως και έχω την εντύπωση πως αυτό αντικατοπτρίζεται και στις φωτογραφίες. Το κλειδί για να σου αρέσει μια φωτογραφία είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και οτιδήποτε ψάχνεις εσύ. Θέλω πολύ να κρατώ “ανοιχτό” το feeling, δεν με ενδιαφέρει να πω ένα αστείο, ούτε ένα πολιτικό σχόλιο». - Κωνσταντίνος Πλακώνας
Δημήτρης Μέλλος Νέα Υόρκη, φωτογράφος, φιναλίστ των Magnum Expression Awards
«Οι λόγοι της μετακίνησής μου ήταν εν μέρει επαγγελματικοί, εφόσον ήρθα εδώ για να κάνω το διδακτορικό μου. Ωστόσο, η αγάπη μου για τη φωτογραφία δρόμου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της Νέας Υόρκης. Σκέφτηκα ότι η πόλη μπορεί να με ενέπνεε και να γινόμουν επιτέλους σοβαρός φωτογράφος. Όπως και συνέβη.
Τώρα τελευταία, που η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο που είναι, διαβάζω άπειρα σχόλια στις εφημερίδες σχετικά με τη γενικευμένη ανομία που διακρίνει την κοινωνία μας. Εκπλήσσομαι, γιατί το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά πριν λίγα χρόνια κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό. Ωστόσο, πιθανώς λόγω χαρακτήρα, η κουλτούρα της ανομίας και του τσαμπουκά, η παντελής έλλειψη ενός “κοινωνικού συμβολαίου” και του σεβασμού στο συμπολίτη, ήταν ανέκαθεν κάτι που μου ήταν αφόρητο. Και επειδή είχα βαρεθεί να έχω συνέχεια νεύρα με αυτά που έβλεπα γύρω μου, είπα να τα μαζέψω και να φύγω. Και, πραγματικά, εδώ στη Νέα Υόρκη έχω βρει την ηρεμία μου! Λυπάμαι που το λέω, είναι πραγματικά θλιβερό να χαίρεται κάποιος που είναι μακριά από τη χώρα που μεγάλωσε». - Δημήτρης Καραθάνος
Δήμητρα Κοκκίνη Σαν Φρανσίσκο, ζωγράφος
Αυτοαποκαλείται Olenka Κsanochka Morozova, μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και οι περιπέτειες της γάτας Kitteh, που σχεδιάζει, γίνονται πλέον γνωστές σε όλο τον πλανήτη. Όχι άσχημα για ένα κορίτσι που μέχρι πρόσφατα έπηζε στην Αθήνα.
«Γεννήθηκα το 1982 στη Λαμία, μετακόμισα Αθήνα, αποφοίτησα από το Μουσικό Λύκειο Παλλήνης και για λίγο αφοσιώθηκα στη συλλογή πτυχίων. Σπούδασα γραφιστική στον ΑΚΤΟ και είμαι αυτοδίδακτη στην εικονογράφηση. Ήμουν από σερβιτόρα μέχρι εσώκλειστη σε εταιρεία (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Με πωρώνουν οι γάτες, ο καφές και οι ταινίες τρόμου. Όσο κάνω λάθη μαθαίνω. Είμαι παθολογικά αγχώδης και νομίζω ότι χρειάζομαι μαθήματα διαχείρισης θυμού. Μένω στο Σαν Φρανσίσκο. Δεν βοηθάει.
H Kitteh ήταν η ψυχοθεραπεία μου τους πρώτους δύσκολους μήνες στο Σαν Φρανσίσκο. Η σκέψη ότι έπρεπε να ξαναρχίσω τη ζωή μου από το μηδέν σε ένα μέρος που δεν είχα καν επισκεφθεί, σε συνδυασμό με το πόσο διαφορετικά ήταν όλα γύρω μου, παραήταν… κάπως και, για να μη χάσω την μπάλα τελείως, έπρεπε να μιλήσω. Μιλάω καλύτερα “δείχνοντας”. “Έδειχνα” ασταμάτητα και σε καθημερινή βάση επί σχεδόν 3 μήνες. Μετά προσαρμόστηκα και άρχισα να πειραματίζομαι στο τεχνικό κομμάτι και να επικεντρώνομαι στο να αποτυπώσω στο χαρτί τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου». - Μαρίνος Σακελλαρίου
8°
