Εν μέσω κρίσης, η Μανίνα Ζουμπουλάκη ψάχνει φθηνά παπούτσια
«…Για λόγους που δεν έχουν σχέση με τη διεθνή κρίση, ψάχναμε για φθηνά παπούτσια μια μέρα: όταν λέω “φθηνά” εννοώ κάτω των 100 ευρώ και όχι πλαστικουίτες. Ξεκινάς με υψηλές προσδοκίες (κάτω των 50 ευρώ και όχι παντόφλες) κι όσο περνάει η ώρα έρχεσαι στα ίσια σου, ξαναβρίσκεις τα λογικά σου, συντονίζεσαι με την πραγματικότητα: σιγά μη στα κάνουν και δώρο. Σιγά μην είναι από δέρμα αρκούδας. Το ζητούμενο είναι κάτι φθηνό που να δείχνει αξιοπρεπές, να μην είναι σακούλα σουπερμάρκετ και να ’χει την trendy-ά του. Δεν θέλω να σας πληγώσω, αλλά σ’ αυτή την κατηγορία μερικές φορές χτυπάει κανείς και Mitsuko της προκοπής. Δηλαδή έχουν βγάλει μαύρες πλατφόρμες με πολύ cool, καθόλου Mitsuko-ειδή εμφάνιση, γύρω στα 60-65 ευρώ. Απλώς είμαστε προκατειλημμένες ότι θα φορέσουμε την κλασική Γόβα Θεούσας (μεσαίο τακούνι, απλή, προσηνής, τα-νεύρα-της) και δεν δίνουμε μια ευκαιρία στον Mitsuko της γειτονιάς μας. Το μυστήριο των παπουτσιών που βλέπονται και ταυτόχρονα φοριούνται με τρεις κι εξήντα γίνεται σκοτεινότερο όσο κατεβαίνει κανείς (ή καμία) στα άδυτα της Ερμού, στα στενά κάτω από την Ευαγγελιστρίας και στα λοξά δρομάκια που συνδέουν την Αιόλου με την Αθηνάς ή τη Σταδίου ή την Πειραιώς. Οι βιτρίνες έχουν πινακίδες «Ο,ΤΙ ΠΑΡΕΤΕ 20 ΕΥΡΩ» και «Ο,ΤΙ ΠΑΡΕΤΕ 15 ΕΥΡΩ», ακόμα και «Ο,ΤΙ ΠΑΡΕΤΕ ΜΙΑ ΠΩΛΗΤΡΙΑ ΔΩΡΟ». Στην αρχή λες, δεν μπορεί, μου κάνουνε πλάκα. Μετά λες, δεν είναι δυνατόν, θα πρόκειται για κινέζικα/ρώσικα/μπακλαβαδωτά παπούτσια που ούτε καν η μέση θεούσα δεν θα καταδεχόταν να φορέσει. Μετά αναρωτιέσαι αν έπεσες στα παπουτσάδικα των τραβεστί (όχι, αυτά είναι κάτω από την Αχαρνών), αλλά οι τραβεστογόβες δεν είναι τσέτουλα, έχεις ακούσει ότι γδέρνουνε επειδή βγαίνουν αναγκαστικά σε νούμερα φέρι-μπόουτ. Σε πιάνει ένας ζεμανφουτισμός και λες “ας δοκιμάσω, μωρέ, κάτι” και δοκιμάζεις. Με 9 ευρώ!!!;;; Δηλαδή το παίρνεις και το πετάς σε δυο μέρες, αν και δεδομένων των συνθηκών θα προτιμούσες να το πετάξεις σε ένα χρόνο…» 2010
13°
