Ο Μαρίνος Σωτηρόπουλος, μαθητής της Γ' Λυκείου στη Λεόντειο Σχολή Νέας Σμύρνης, έγραψε στο προφίλ του στο facebook τις σκέψεις του για την απεργία των καθηγητών την περίοδο των εξετάσεων.
«Ετοιμαζόμαστε έναν χρόνο, για να παρακαλάμε τώρα τους συνδικαλιστές να μας αφήσουν να γράψουμε. Και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ απαντά στην ερώτηση "τι έχετε να πείτε στα παιδιά που θα ταλαιπωρηθούν από την απεργία;" πως "και οι καθηγητές είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση".
Η δημοσιογράφος, Χριστίνα Ταχιάου, διαβάζοντας την ανάρτηση του μαθητή αποφάσισε να επικοινωνήσει μαζί του και του ζήτησε να περιγράψει την κατάσταση που βιώνει. Το κείμενο του Μαρίνου Σωτηρόπουλου δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα protagon.gr.
Το πλήρες κείμενο:
«Όπως αρέσκονται να τονίζουν οι καθηγητές, ο ρόλος τους δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Οι 'λειτουργοί' μας, λοιπόν, προκηρύσσουν την απεργία τους για την πρώτη μέρα των Πανελλαδικών εξετάσεων, για να αντισταθούν στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα του Προεδρικού Διατάγματος (που παρουσιάστηκαν στον Τύπο στις 26 Απριλίου!).
Είναι τόσο σημαντικός αυτός ο λόγος, ώστε να τους ωθήσει να εκμηδενίσουν πλήρως τον ρόλο τους ως εκπαιδευτικοί, που ασκούν το λειτούργημα να προσφέρουν παιδεία στους νέους;
Η συζήτηση για το ποιόν του εκπαιδευτικού συστήματος και των εισαγωγικών εξετάσεων δεν είναι της παρούσης. Πώς μπορούν, όμως, οι καθηγητές να περιμένουν ότι οι μαθητές, οι οποίοι προετοιμάζονται έναν χρόνο τώρα για τις εξετάσεις που, εν τέλει (και χωρίς μελοδραματική υπερβολή) καθορίζουν το μέλλον τους, θα γίνουν παράπλευρες απώλειες στο παιχνίδι της ΟΛΜΕ με το Υπουργείο;
Ξέρουμε, ξέρουμε, δεν εξυπηρετούν συντεχνιακά συμφέροντα, αλλά αντιστέκονται στην υποβάθμιση της Παιδείας.
Πώς αντιστέκεται κανείς στην υποβάθμιση της Παιδείας, θυσιάζοντας τους μαθητές του, ενώ αφοσιώθηκε επί έναν χρόνο στην προετοιμασία τους;
Και ας υποθέσουμε πως το θέμα δεν είναι ούτε το περιεχόμενο του Προεδρικού Διατάγματος, ούτε το δίκιο των εκπαιδευτικών, ούτε, στην τελική, ακόμη και η καθυστέρηση των εξετάσεων κατά λίγες ημέρες.
Τι μαθαίνουμε σήμερα; Ότι τα πράγματα λειτουργούν με τη λογική «έχω το δικαίωμα να σε κρεμάσω την τελευταία στιγμή και θα το κάνω γιατί με συμφέρει εμένα, για να εκβιάσω κάποιον άλλον».
Κάθε μέρα, εδώ και δώδεκα χρόνια, ζούμε μαζί με τους δασκάλους μας. Και έχω σκεφτεί πολλές φορές πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να κινείσαι καθημερινά ανάμεσα σε παιδιά, που την κάθε σου κίνηση και τη στάση σου γενικότερα, την καταγράφουν, συνειδητά και υποσυνείδητα, ως πρότυπο ζωής.
Δεν μπορείς να σκέφτεσαι το πρωί ως δάσκαλος και το βράδυ ως συνδικαλιστής. Ειδικά αν αποκαλείς το επάγγελμά σου «λειτούργημα».
17°
