Ήταν μια υπέροχη βραδιά στο Πάμπλικ, συγκινήθηκα πολύ. Οι «Χειρολαβές» πετάξανε να βρουν τα χέρια τους με φόντο τη βουλή κι άρχισαν να καταφτάνουν στον πέμπτο όροφο κατατρεγμένοι της πόλης. Για ποιο λόγο, για ποια αφορμή; Βγάζει η Λίνα σι-ντι, παλιά αυτό ήταν μια ρουτίνα, τα αναλάμβαναν όλα τα κορίτσια της δισκογραφίας και με είχαν πάνω απ’ το κεφάλι τους μέρες να τους τα πρήζω με τις λεπτομέρειες.
Ανήκω στους πρωτεργάτες των παρουσιάσεων. Πιο πάλαι ο Πατσίφας καλούσε τους δέκα σοβαρούς κατά την κρίση του δημοσιογράφους και έδινε τα σι-ντι εκεί στο ρετιρεδάκι της Ζαλοκώστα που γεννήθηκε πάνω από το μισό νέο ελληνικό τραγούδι, στη Λύρα. Ήταν η εποχή, τι θα τους βγάλουμε, σοκολατάκια και πολύ τους πάει, άντε και καμιά τυρόπιτα από του Ζόναρς. Πιο μετά οι εταιρείες είχαν το συχωρεμένο τον Λεφεντάριο, οι παλιότεροι, δεν ξέρω, μπορεί να το θυμάστε που με εκείνο το «πρόοδος» στο ελληνικό τραγούδι έστησε δυναμικά όλη τη γενιά των τραγουδιών της «Μίνως Μάτσας και Υιός» αλλά και γενικότερα τα τέταρτα των δισκογραφικών στο μόνο υπάρχον τότε κρατικό ραδιόφωνο, ήταν μια ανάσα για τον αγοραστή, από τις πέντε μέχρι τις οκτώ έπαιρνες χαμπάρι τι βγήκε κ.λπ. κ.λπ.
Αμ, το άλλο; Που πήγαινες στα δισκάδικα και είχε πολλά ακουστικά τηλεφώνων σε κάτι τρύπες πάνω σ’ ένα ξύλινο πάγκο και σήκωνες το ακουστικό κι έλεγες ποιο θες ν’ ακούσεις, να δεις αν θα το ψωνίσεις και τσουπ η δισκατζού σού έβαζε στο πικ-απ από κάτω το κομμάτι της αρεσκείας σου κι εσύ έλεγες ευχαριστώ, θα το πάρω αύριο, κι έκανες τη μαύρη γκρίνια στον ντάντι να σου δώσει το δεκάρικο, εικοσιπέντε κάναν τότε τα σινγκλάκια; –πού να θυμάμαι– και πήγαινες την άλλη μέρα μετά το σχολείο κι έπαιρνες, ας πούμε, το «Πέιντ ιτ μπλακ».
Άλλα χρόνια, άλλες τέμπορες, και μετά ήρθαν οι μωρές και οι κασίδες, θα το ’χετε καταλάβει, δεν ανήκω στους νοσταλγούς των αναμνήσεων, την προτιμώ την πληγή τού τώρα και πώς θα την αντιμετωπίσω… Απ’ τη Χούντα άρχισε η καταστροφή και το τώρα είναι μια ανοιχτή πληγή χάσκουσα. Πουλάνε την Ελλάδα, η ΕΡΤ, που να μη σώσει, την κατάρα μου να ’χει, θα πάει Γιουροβίζιον, καταξέφτιλα πράγματα σε μια καταξέφτιλη πολιτική ζωή. Έμαθα ότι υπήρχαν αντιδράσεις στο συμβούλιο αλλά νίκησαν οι γιουριβιζιονάδες, σας τον κάνω τον εμετό και σας τον στέλνω πακέτο, χαμερπείς αθλιότητες, τώρααα. Τότε, λοιπόν, η έκδοση ενός δίσκου ήταν ας πούμε γεγονός.
Αυτά ξαναθυμήθηκα εχτές στο Πάμπλικ, πίσω η φωτισμένη Βουλή, κάτω η πλατεία των διεκδικήσεων του λαού μας και πάνω στον πέμπτο, στο μοναδικό απομεινάρι που πουλάει μουσική στην Ελλάδα πια, η παρουσίαση των «Χειρολαβών» δύο γυναικών δημιουργών και εσπρεσάκια καφεδάκια και τσιγάρο έξω στη βεράντα, γιατί μέσα όχι, δεν κάνει, απαγορεύεται. Μαζεύτηκαν σιγά σιγά οι μουσικοί, ο ηχολήπτης, ο κόσμος, ήρθαν άνθρωποι που με πλησίασαν και μου ’παν, τ’ ακούσαμε από το «Βήμα» και ήρθαμε, εκείνη η κυρία με το υπέροχο πορτοκαλί μαλλί, παλιοί συνάδελφοι, η Αργυρώ με τα μαύρα μεταξωτά της, η Σπείρα πίσω, η Βουλή φωτισμένη, το πάνελ για τους ομιλητές, στις δυο τηλεοράσεις να παίζουν οι μαγικές εικόνες του Αυγέρη για τα τραγούδια της Λίνας και της Δάφνης...
Όπως φούντωνε ο θόρυβος, πήρα μια γωνίτσα δίπλα στους μουσικούς κι άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω μέσα μου να συγκεντρωθώ, να προλογίσω αυτό που χάνεις τον έξω θόρυβο κι ακούς τον δικό σου σιγά-σιγά και πίσω η Βουλή φωτισμένη, και κάτω η πλατεία των διεκδικήσεών σου, άρχισα και να καπνίζω και κάτι μικρά πουράκια, Αλ Καπόνε τα λένε, που μ’ αρέσουν πολύ, έβρεξα μια χαρτοπετσέτα και τα ’σβηνα, κανείς δεν μου μίλαγε, δεν μ’ ενόχλησε κανείς, γι’ αυτό τους ευχαριστώ. Γέμισε το Πάμπλικ από κόσμο, όχι, δεν ήρθαν οι δημοσιογράφοι, ας πούμε ήταν στις δουλειές τους, όχι, δεν ήρθαν οι εντεταλμένοι των ραδιοφώνων, έχουν αγωνία αν θα ’ναι αύριο στις θέσεις τους, ήρθε κόσμος που έδωσε ένα δεκάρικο να πάρει το σι-ντι, να ακούσει να μιλάμε, να πιει το καφεδάκι του, να ξανανιώσει κανείς ότι η έκδοση ενός σι-ντι από τη Νικολακοπούλου είναι πνευματική κίνηση, να δώσει ένα φως στη βόλτα του κανείς. Γέμισε ο πέμπτος όροφος από τέτοια μωρά μεγάλα, μικρά, κι όσο κλεινόμουνα μέσα μου για να συγκεντρωθώ να μιλήσω, τόσο έρχονταν κάτι υγρασίες στα μάτια και συγκρατιόμουν, γιατί θυμόμουν το φίλο μου τον Μανιάτη που μου ’λεγε ότι το α βολοντέ μπήξιμο είναι συναισθηματική διάρροια και πρέπει πια να απολαμβάνουμε τη συγκίνηση αντί να κλαίμε σαν ψυχοπαθή ερείπια για ό,τι κάτσει.
Οι «Χειρολαβές» είναι η γεωγραφία της καθημερινότητάς μας από τρεις εξαιρετικές γυναίκες. Χαιρετίζω τη Δάφνη Αλεξανδρή, μια γυναίκα που δεν εμφανίζεται, δεν δίνει συνεντεύξεις, δεν θέλει, θέλει μόνο να γράφει μουσική και που, με όλο το θάρρος του βήματός μου από την εξαιρετική δουλειά της στις «Χειρολαβές», τη βάζω δίπλα στις άξιες Ελληνίδες δημιουργούς του τραγουδιού, είναι μια μεστή μουσικός με δύναμη και ουσία και μας δίνει εδώ με τη Λίνα ένα έργο για το τώρα, να ζήσουμε, ε, να ερωτευτούμε, να έχουμε ν’ ακούμε στο αυτοκίνητο, «κάπου θα σας συναντήσει το τραγούδι μου» είπε η Λίνα, μέχρι αργά τη νύχτα τα άκουγα στο αυτοκίνητο, ενώ το ’χω ακούσει μόλις το ετοιμάσανε και τα ακούω μαζί με άλλα ωραία παλιότερα της Λίνας και στη «Χελώνα» κάθε Τετάρτη στις οχτώμισι. Το ’θελα πια στο αμάξι σαν προϊόν που το πήρα με λαχτάρα, έχω καιρό να ακούσω ελληνικό σι-ντι να μου κάνει παρέα τόση ώρα, απλό, καλοφτιαγμένο, σίγουρο, ήσυχο, μ’ αυτή την τόσο ωραία φωνή της Αργυρώς. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλη Ελληνίδα κοντράλτο τόσο δυνατή μετά τη Φαραντούρη και τη Δήμητρα, τη θυμάμαι πέρσι στις Βρυξέλλες που έριξε κάτω το Παλέ Ντε Μποζάρ και τα αγόρια μου της Σπείρας, πιστοί σ’ ό,τι αγαπάνε, εκεί ξεφύτρωσαν από τις γωνιές τους την ώρα που έπρεπε, να τραγουδήσουν μαζί με την Αργυρώ.
Μιλήσαμε όλοι καλά κι αληθινά και καθαρά, ότι έχει αξία κανείς να το παλεύει στα δύσκολα μ’ ό,τι έχει και μπορεί, και μπορούμε πιο πολύ απ’ ό,τι νομίζουμε. Τελικά ένα μαύρο σι-ντι με μια κίτρινη χειρολαβή απευθύνεται σε όσους έχουν ανάγκη μια συντροφιά και μπορούν να δώσουν το χρόνο για να την απολαύσουν. Αυτοί που έδωσαν τον ακριβό τους χρόνο χτες και δημοσιογράφοι, όσοι πιστεύουν, και ραδιοπαραγωγοί, όσοι πιστεύουν, και ο κόσμος και φίλοι από το τραγούδι, φίλοι μας, η Τανάγρη, ο Μητσιάς, ο Πλακιάς, ο Μάντζιος, ο Γκρους, ούτε καμώματα, ούτε χαζά λόγια, μια κανονική, ήσυχη, φωτεινή βραδιά στον πέμπτο του Πάμπλικ.
«Χειρολαβές», Δάφνη Αλεξανδρή, Λίνα Νικολακοπούλου με την Αργυρώ Καπάρου, κυκλοφόρησε και αφορά στους νέους έρωτες που γεννιούνται στα δύσκολα – άρα θα αντέξουν.
17°
