Στη σημερινή μας συνεδρία αποφάσισα να ασχοληθώ με το καρναβάλι, για την ακρίβεια με το καρναβάλι, τον Άγιο Βαλεντίνο. Την ημέρα αυτή λοιπόν…
Το φαινόμενο του ζευγαρισμού θα υπάρχει διάχυτο πάνω από την πόλη, όπως εκείνα τα βράδια με υγρασία που η φωτορύπανση φτιάχνει ψεύτικο σέλας. Η φωτορύπανση θα είναι ενισχυμένη από τα χιλιάδες ρομαντικά κεράκια που θα ανάψουν προς τιμήν της αιώνιας πίστης και αγάπης που θα υπόσχονται τα μέλη των ζευγαριών, το ένα στο άλλο. Χωρίς να έχουν χώρο στη σκέψη τους για το γεγονός ότι το κεράκι αυτό ενισχύει με τον οβολό του το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γιατί το κεράκι καιγόμενο παράγει, ως γνωστόν, διοξείδιο του άνθρακα, αέριο υπεύθυνο για το φαινόμενο. Ο έρωτας λοιπόν καταστρέφει την οικολογική συνείδηση των ανθρώπων!
Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η καταστροφή ενός μεγάλου μέρους της χλωρίδας του δυτικού κόσμου, προκειμένου να προσφερθεί στο έτερον ήμισυ μία αμφιβόλου χρησιμότητας ανθοδέσμη που ο μόνος σκοπός της θλιβερής και σύντομης ζωής της θα είναι να οδεύσει με συνοπτικές διαδικασίες προς τον μαρασμό ή την αποξήρανση, λίγες μόνο μέρες μετά.
(Εννοείται ότι αν υπάρχει ενδιαφέρον από κάποιο ανθοπωλείο να χορηγήσει το blog, μπορώ πολύ εύκολα να αναιρέσω τα παραπάνω και να αναστρέψω το κλίμα.)
Την αποφράδα τούτη μέρα λοιπόν, θα γεμίσουν ασφυκτικά όλες οι ερωτογενείς ζώνες αυτής της ερωτικής πόλης (για τη Θεσσαλονίκη μιλάω εγώ, κάντε την αναγωγή στην επριοχή σας), όπως τα σημεία συνάντησης – ραντεβού – τα ρομαντικά καφέ μπιστρό και πολλά άλλα σημεία, ρομαντικής τέλεσης της ερωτικής πράξης. Σημεία όπως τα κάστρα, το Φιλίππειο, το Καρά Τεπέ ή η παραλία στην Αρετσού, παλατάκι και πέριξ, έχουν την τιμητική τους. Αυτά για τα φθηνά και φυσιολατρικά γούστα. Για τα πιο ακριβά, θα πάμε στη λύση του ξενοδοχείου. Δεν είναι τυχαίο το ότι δεν αναφέρομαι στη λύση του σπιτιού, μιας και εννοείται πως άνθρωποι που συμβιώνουν, μάλλον έχουν ξεπεράσει την παιδική αρρώστια του ανεκδιήγητου αγίου.
Η τελευταία δε δραστηριότητα που περιέγραψα, στους φυσικούς χώρους, δημιουργεί ακόμη μερικά οικολογικά προβλήματα με τα σκουπίδια που αφήνουν στον τόπο του εγκλήματος οι ζευγαριστές ερωτευμένοι. Και καλά όταν πρόκειται για αθώα χαρτομάντιλα, τα οποία μετά από μερικές βροχές θα πάρουν πρόθυμα το δρόμο της αποσύνθεσης. Τι γίνεται όμως με τα εκατοντάδες συνθετικά προφυλακτικά που δεν ανακυκλώνονται και διαθέτουν τεράστια διάρκεια ζωής ώσπου να διασπαστούν εις τα εξ ων συνετέθησαν;
Για να το χοντρύνω λίγο, θα πάω ακόμη παραπέρα. Ίσα μέχρι το απέναντι κοσμηματοπωλείο. Τα εκατοντάδες κοσμήματα, από πολύτιμα μέταλλα και πολύτιμους λίθους που θα αγοραστούν αυτές τις μέρες τα σκέφτηκε κανείς; Μήπως αυτά είναι αθώα; Πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά σε χώρες της Αφρικής, αλλά και αλλού, για αυτά τα διαμάντια; Θύματα της εκμετάλλευσης που υποφέρουν για να πείσεις εσύ ερωτευμένε κάποιον συνάνθρωπό σου για την εφήμερη αγάπη σου…
Έχεις διαβάσει ποτέ ότι τα χρυσωρυχεία είναι θάνατος για τις περιοχές όπου βρίσκονται; Έχεις ακούσει ποτέ για τα κυανιούχα λύματα και αγοράζεις το πολύτιμο δώρο σου με τόσο ελαφριά συνείδηση;
Και τι κάνει για όλα αυτά το οικολογικό κίνημα; Έχει πάρει ποτέ ένας επίσημος φορέας θέση για όλα αυτά; Έστω σαν προεκλογική υπόσχεση. Που είναι η περίφημη διείσδυση στη νεολαία; Πού είναι οι νέες ιδέες που θα δώσουν νέα οράματα σε όλους αυτούς τους εγκλωβισμένους, νέους – και μη – που δε μπορούν να εκφράσουν τον έρωτά τους παρά μόνο μέσα από καταστροφικές για το περιβάλλον και την ανθρωπότητα μεθόδους; Καμία πρόοδος και κανένας εκσυγχρονισμός.
Ούτε καν η επιστημονική κοινότητα δε σκέφτηκε ποτέ να δώσει όραμα και στόχο σε αυτούς τους ανθρώπους. Άραγε πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν τόσα ζευγάρια μάτια που κοιτούν ταυτόχρονα τα αστέρια, ώστε να αποτελέσουν ένα τεράστιο πανανθρώπινο τηλεσκόπιο και να προάγουν έτσι την εξέλιξη της αστρονομίας; Και μάλιστα με μια τόσο ρομαντική δραστηριότητα…
Δε θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω. Προτείνω μόνο, όπως κάναμε παλιά με μια ωραία παρέα στο Μύλο, να γιορτάζετε την Κυριακή του Ασώτου. Όχι για την επιστροφή του αλλά για την ενδεχόμενη και πάντα αναμενόμενη επαναφυγή του.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, χρόνια σας πολλά, όλες τις μέρες του χρόνου. Κι αυτού και του επόμενου.
10°
