Σκηνοθετεί το έργο «Κουζίνα και εξαρτήσεις». Εκεί, μερικοί φίλοι περιμένουν την άφιξη ενός διάσημου φίλου τους, ενώ ετοιμάζουν το μενού. Από τα παράδοξα της ζωής είναι πως ακριβώς την περίοδο προετοιμασίας της παράστασης η Αντιγόνη Αμανίτου έζησε από πρώτο χέρι το έργο, αφού υποδέχτηκε το φίλο της Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.
Είσαι καλή μαγείρισσα; Α, ναι. Εξάλλου, με το σύζυγό μου Γιώργο (σ.σ. Οικονόμου, σκηνοθέτης) ήμασταν οι πρώτοι που κάναμε εκπομπή μαγειρικής στην τηλεόραση για την ΕΡΤ. Τίτλος της «Inferno». Το σκηνικό ήταν του Άγγελου Παπαδημητρίου – ένας τεράστιος γύρος. Μαγείρευα εγώ με ένα σεφ (Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι, Χριστόφορος Πέσκιας κ.λπ.) στην κόλαση και τρώγαμε στον παράδεισο με καλεσμένους όπως τον Πάγκαλο ή τον Σγούρο.
Το ανέβασμα μιας παράστασης μοιάζει με την παρασκευή φαγητού. Βάλε μας στην κουζίνα. Το κείμενο είναι η συνταγή, ο σκηνοθέτης είναι ο σεφ και βοηθοί του οι ηθοποιοί. Τα σκηνικά είναι η κατσαρόλα και τα φώτα η θερμοκρασία. Η παράσταση είναι η γεύση.
Του συγκεκριμένου έργου πώς είναι η γεύση; Μικρές πικάντικες γεύσεις εκρήγνυνται στο στόμα σου, αλλά υπάρχουν και από πίσω άλλες – αυτό που λέμε δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Ως μια ανάλαφρη κομεντί έχει τη φρεσκάδα της σαλάτας. Τις αποχρώσεις του πικάντικου τις προσφέρουν το τζίντζερ, το λέμον γκρας και το τσίλι – είναι το σχόλιό του πάνω στη δύναμη της εικόνας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην αξία της φιλίας.
Το κυρίως υλικό ποιο είναι; Μπακαλιάρος παστός. Αυτό φτιάχνει και η οικοδέσποινα στο έργο. (σ.σ. διαβάστε τη συνταγή της Αντιγόνης για σαλάτα με μπακαλιάρο στην ενότητα Taste Voice). Το έργο μοιάζει με μια ήρεμη θάλασσα. Μέχρι που σκάει ξαφνικά στην επιφάνεια μια κηλίδα αίματος – στον πάτο της αλληλοσπαράζονται καρχαρίες.
Τι διαπραγματεύεται; Ο Ζαν και η Μαρί οργανώνουν ένα δείπνο για τους κάποτε κολλητούς τους – έχουν να βρεθούν μαζί δέκα χρόνια. Όλοι έχουν έρθει στην ώρα τους εκτός από δύο. Ο φοβερά διάσημος πια, φίλος τους, με τη σύζυγό του, επίσης επιτυχημένη –τύπου διευθύντρια της γαλλικής «Vogue»– που τυγχάνει στο παρελθόν να ήταν κοπέλα ενός άλλου από την παρέα. Εμείς τους παρακολουθούμε την ώρα της προετοιμασίας του δείπνου στην κουζίνα και το πώς η αναμονή του φίλου τούς επηρεάζει. Ο καθένας, αναλόγως με την ιδιοσυγκρασία του, κάνει τις δικές του προβολές για τον διάσημο φίλο. Άλλος πιστεύει πως παρέμεινε ο ίδιος, άλλος θέλει να τον εκμεταλλευτεί, άλλος τον θεωρεί έναν ηλίθιο και άλλη ευελπιστεί να γεννηθεί ένα ειδύλλιο…
Φαντάζομαι πως όλα αυτά που δημιούργησε η τελευταία άφιξη του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, ο οποίος είναι κολλητός φίλος σας, θα σου έδωσε κάποιες σκηνοθετικές ιδέες. Αυτό είπα στους ηθοποιούς μου. Έζησα ακριβώς αυτό που περιγράφει το έργο: την υστερία που προκαλεί η εμφάνιση ενός διάσημου. Καλά, ο Ντάνιελ είναι φίλος χρόνια πολλά –ήταν συμφοιτητής με τον Γιώργο στο Old Vic στο Μπρίστολ–, κοιμάται εδώ στον καναπέ που καθόμαστε, έρχεται τα καλοκαίρια στο σπίτι μας στη Σκύρο. Όμως δεν έχει καθόλου σχέση με τον ήρωα του έργου. Ο ήρωας του έργου είναι διάσημος, ας πούμε, μόνο στη Γαλλία. Ο Ντάνιελ είναι σε όλο τον κόσμο. Μετά ο Ντάνιελ είναι τόσο αντικομφορμιστής, μισεί τόσο πολύ τη δημοσιότητα. Πάντως είναι αδύνατον να περιγραφεί όλο αυτό που συνέβαινε με τον κόσμο, όταν τον συναντούσε. Έχαναν τον έλεγχο και είχα άγχος γιατί γνωρίζω πόσο δεν τα αντέχει όλα αυτά. Υπέφερε, αλλά παρέμεινε μέχρι τέλους καλός και προσηνής – αγαπάει και πολύ τα παιδιά. Όταν πήγε στο Μουσείο της Ακρόπολης με πήρε η ατζέντης του και με παρακάλεσε να πάμε μαζί του, γιατί δεν μπορούσε να πάει μόνος με τους επίσημους.
Παθιασμένη. Είτε όταν μιλάει για το έργο είτε για το φίλο της είτε για το φαγητό. Δεν κάθεται ποτέ ήσυχη, καθώς χρησιμοποιεί συνεχώς τα χέρια της προκειμένου να υπερθεματίσει. Τακτοποιεί συνεχώς τα μαλλιά της και ασυνείδητα σκέφτομαι πόσο μπορεί να της στοίχισε η σκηνή που τα κουρεύει μόνη της στο «1922». Το γεγονός πως κάθε φορά που αναφέρεται στο έργο κάνει στράκες με τα δάχτυλα, αποκαλύπτει το κέφι που της έχει μεταδώσει η σκηνοθεσία του.
Πώς σου ήρθε να σκηνοθετήσεις; Το έργο των Agnes Jaoui & Jean-Pierre Bacri μου το έστειλε μια φίλη που πίστευε πως θα μου άρεσε ο ένας από τους ρόλους. Έπαθα την πλάκα μου και έκατσα να το μεταφράσω. Κι αφού το προσάρμοσα στα ελληνικά, άλλαξα γνώμη και είπα ότι θα το σκηνοθετήσω. Με ιντρίγκαρε, κατάλαβα γιατί παίζεται έξι χρόνια σε sold out παραστάσεις σε κεντρικό θέατρο στο Παρίσι. Ξέρεις, όσο απίστευτο κι αν σου φανεί, δεν είναι καθόλου εύκολο να ανέβει στη σκηνή ένα σύγχρονο έργο με αναγνωρίσιμους καθημερινούς ανθρώπους, που κάνουν πράγματα που κάνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Οι ηθοποιοί νιώθουν πως αν δεν παίζουν κάπως, πατώντας σε μια λέξη για παράδειγμα, δεν κάνουν θέατρο. Κι εδώ χρειάζεται αμεσότητα, καθώς όλα εξελίσσονται μέσα σε μια αληθινή κουζίνα πίνοντας κρασί, παρασκευάζοντας το γεύμα. Οι δικοί μου ηθοποιοί, πάντως, πιστεύω πως το κατάφεραν και είμαι ενθουσιασμένη.
