Η Βαλτιμόρη δεν έχει την γκλαμουριά του West Hollywood, ούτε το wannabe-street-attitude του Brooklyn. Δεν έχει μαγαζιά να αγοράσεις Chanel, αλλά ούτε και μπαρ για να τα φορέσεις. Έχει όμως 426 εγκλήματα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, όταν ο μέσος όρος στην Αμερική είναι 39.3, εκτοξεύοντας το crime index στο 4 (100 είναι η πιο ασφαλής πόλη). Και όλα αυτά σε μια πόλη 600.000 κατοίκων…
Ιδανικό background για να μεγαλώσεις έναν επιτυχημένο έμπορο ναρκωτικών, ό,τι ακριβώς ήταν και ο Butch Dawson μέχρι πριν μερικά χρόνια. «Μα, είναι 19, τι εννοείς πριν μερικά χρόνια;» θα απορήσεις. Ο «δρόμος» δεν έχει ηλικία, πόσο μάλλον σε μια πόλη όπως η Βαλτιμόρη. Ο Butch έπρεπε να βρει έναν τρόπο να βοηθάει την οικογένειά του και τα MacDonald’s σίγουρα δεν ήταν το όνειρό του.
Ο OG Dutchmaster είναι από την άλλη πλευρά. East, different side - same shit, διαρρήξεις αυτοκινήτων, αποβολές και λοιπές ενάρετες ενασχολήσεις που κάνουν κάθε μητέρα να δακρύσει από περηφάνια για το καμάρι της. Κι όμως: κατάφερε να πάρει το απολυτήριο, δεν έχει σημασία τι θα το κάνει (μεταξύ μας, δε νομίζω ότι και σένα σου χρησίμεψε ιδιαίτερα).
Ο Black Zheep; Μάντεψε: ναρκωτικά, συμμορίες και τα λοιπά! Μάγος είσαι; Κάθομαι απέναντί τους και τους χαζεύω. Αν περιμένεις να δεις γιγαντόσωμους ράπερ με δαχτυλίδια, Rolex και κολιέ που θα ζήλευε κι η μακαρίτισσα η γιαγιά σου, θα σε απογοητεύσω. 19 χρονών παιδιά με jeans και sneakers, μα με μάτια που σίγουρα έχουν δει πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε, κι αυτό φαίνεται… Είναι η σοφία που μόνο ο δρόμος μπορεί να σου δώσει, αν του δοθείς ψυχή τε και σώματι. Μάτια αποφασισμένα, στόματα πέρα για πέρα ανοιγμένα, και μια αποστομωτική υπεροψία που μόνο αυτή η «φυλή» έχει. Το hip-hop δεν έχει χώρο για ντροπαλούς, τουλάχιστον όχι πολύ!
«I’m poor, but I look rich», λέει ο OG Dutchmaster, και, μα την Παναγιά τη Μεγαλοβροντούσα, έχει πέρα για πέρα δίκιο. Μια εγγενής αλητεία με αναθυμιάσεις αλαζονείας κακομαθημένου εκατομμυριούχου, τόσο original, όμως, που δε σου αφήνει περιθώρια να την αμφισβητήσεις. Ο σεΐχης, ό,τι και να κάνει, θα παραμείνει μια παραφωνία καγκουριάς μέσα στη Mustang του, ο OG Dutchmaster είναι στο φυσικό του περιβάλλον, άσχετα αν δεν έχει λεφτά να την αγοράσει, καταραμένη κοινωνία.
Το crew/group τους λέγεται 7th Floor Villains και συμπληρώνεται από τη Mobbin Morty. Τα beats ήρθαν στη ζωή τους από μικρή ηλικία. Φυσική επιλογή, που θα έλεγε κι ο Δαρβίνος! Δύο στους τρεις είχαν μπαμπά ράπερ (όχι κατά το μάνα ρέιβερ), κάτι για το οποίο στην Ελλάδα μπορεί να περηφανευτεί μόνο ο γιος του NiVo (καλά, πλάκα κάνω). Αντί για Paola, ακούγανε 92Q Radio και στο στούντιο του θείου του Black Zheep ηχογραφούσε ο DMX - έχεις ακόμη αμφιβολίες γιατί γίνανε ράπερ; Στην Αμερική δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για γιατριλίκια και διδακτορικά (ευτυχώς!). «If you got talents, push on your talents», λέει ο OG Dutchmaster, και νιώθω τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, τόσα όνειρα δίχως κυνήγι… Αυτά τα πιτσιρίκια όμως τα κυνηγάνε!
«Ξυπνάω, κατουράω, πλένω τα δόντια μου και φτιάχνω beats», μου λέει ο Butch. Δεν κρατιέμαι: «Και τι διαφορά έχει το δικό σου beat από του γείτονα;». Η κόρη σε πλήρη διαστολή, έτοιμη να φτύσει την αλήθεια με απόλυτη βεβαιότητα: «Δε θα ακούσεις τίποτα άλλο σαν κι αυτό. If you have a hard-ass beat, people will follow», και έχει τόσο δίκιο.
Βγαίνω στον δρόμο. Περαστικοί πάνε στα σπίτια τους, άστεγοι στα παγκάκια τους (που κατά καπιταλιστική ειρωνεία γράφουν: «Baltimore, the greatest city in America»), μεθυσμένοι τους στέλνουν όλους αδιακρίτως στον διάολο. Περίεργη πόλη, κι όμως θέλουν να μείνουν εδώ: «Θέλω σε 5 χρόνια να έρχονται από τη Νέα Υόρκη να μας ακούσουν, θέλω να πάμε UK». Το αχόρταγο της ανθρώπινης φύσης, οι Ευρωπαίοι θέλουν να πάνε Αμερική και οι Αμερικάνοι Ευρώπη, τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι καλύτερο από το «ξένο». Δουλεύουν πάνω σε νέα tracks, κυνηγάνε συνεργασίες, ψάχνουν νέους τρόπους να προωθήσουν τη δουλειά τους: «Πρέπει να είσαι έντιμος, ειλικρινής στους στίχους. Αυτό το εκτιμάει ο κόσμος. Αλλά κι ενοχλητικός, πρέπει να σε δουν οι δισκογραφικές, πρέπει να έχεις το δικό σου crowd», λέει ο Butch.
«It’s all about the 3Ps: positivity, patience, progression. Όσο πιο γρήγορα κάνεις το bang, τόσο πιο γρήγορα θα πεθάνεις», συμπληρώνει ο OG Dutchmaster. «There is no plan B… we’re gonna make it», με βάζει στη θέση μου ο Black Zheep, όταν σπέρνω την αμφιβολία αποτυχίας.
Είναι όμως τρεις, τρεις νέοι καλλιτέχνες με egos μεγαλύτερα κι από τα καπέλα τους. «Ναι, αλλά είμαστε ένα! Αν ένας από μας τα καταφέρει, τα φώτα θα πέσουν σε όλους μας. Όταν βλέπεις εμένα, βλέπεις και τον Butch και τον Black Zheep. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την οικογένεια», και για ένα περίεργο λόγο τον πιστεύω, πιστεύω κάθε αληθινό ψέμα που μου λέει. Ακόμη κι όταν μου λέει: «Αν πετύχουμε, δε θα αλλάξει το στιλ μας, απλώς θα έχουμε καλύτερο στούντιο, high end cameras. Πώς θα το καταλάβουμε ότι έχουμε πετύχει; Όταν το λένε οι άλλοι, τότε το ξέρεις κι εσύ. Όταν ξυπνήσω μια μέρα και δε θα με νοιάζει τίποτα, τότε θα ξέρω ότι έχω πετύχει».
Λίγο πριν μπω πάλι μέσα, ένα περιπολικό σταματάει στη γωνία απέναντι ψάχνοντας αφορμή να βάλει μπρος τη σειρήνα. Βλέπω τριγύρω περίεργες φάτσες. Ή μήπως τελικά εγώ είμαι ο πιο περίεργος από όλους; Η πόλη αυτή σε αλλάζει... Θα μπορούσαν να γράψουν την ίδια μουσική, αν ήταν στο L.A. ή στο Παρίσι: «Δεν έχει σημασία από πού είσαι, αλλά τι έχεις ζήσει. Σίγουρα, η Βαλτιμόρη είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής μας, η φτώχεια, the drama. Έχω μεγαλώσει ανάμεσα σε δολοφόνους κι έχω δει φίλους να πεθαίνουν. Εγώ, όμως, δεν έχω σκοτώσει, εγώ δεν έχω πεθάνει. Παίρνω την ιστορία κάποιου άλλου και την κάνω δική μου».
Και γιατί να ακούσει ο κόσμος ένα δεκαεννιάχρονο; «Λέμε μια νέα ιστορία, μια ιστορία που κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ ξανά, πράγματα που σε κάνουν να νιώσεις». Κοιτάζω νωχελικά το ταβάνι και σκέφτομαι τι έκανα στα 19 μου. Δέσμες, Ελένη… Να τους ρωτήσω για Δέσμες δεν έχει νόημα, αλλά ο έρωτας είναι universal… «Ο έρωτας είναι παντού μέσα στους στίχους μας», καλά το πάει ο Butch, σκέφτομαι, «τις προάλλες έγραψα για ένα true love story. Ήμουν στο δικαστήριο κατηγορούμενος για μια υπόθεση και έβλεπα τον δικηγόρο πώς κοιτούσε την κοπέλα μου. Ήμουν σίγουρος ότι είχαν κοιμηθεί μαζί. Οι στίχοι είναι για το πώς τον σκοτώνω». Μάλιστα…Φαίνεται ότι έχουν απάντηση για όλα, αν όμως υπάρχει ένα ερώτημα που απασχολεί το hip-hop όλα αυτά τα χρόνια, είναι το βαθύτατα υπαρξιακό: «What is real hip-hop?». Η απάντηση έρχεται με αποστομωτική ευθύτητα και από τους τρεις ταυτόχρονα: «This is real man! Real music, real art, being urself, bringing ur style… I wanna hear ur story, ur hardships… not the bang bang shit. This is real!». Τώρα ξέρεις…
Ώρα να γνωρίσεις και τον Craig
Τον Craig τον γνώρισα ένα απόγευμα όταν γυρνούσα από το laundry, φορτωμένος με μια τσάντα IKEA γεμάτη άπλυτα t-shirts και άλλα όχι τόσο ευχάριστα αντικείμενα της γκαρνταρόμπας μου. Βλέπεις, είμαι της άποψης ότι κάποια πράγματα τρώνε πολύτιμο χρόνο και καλό είναι να λείπουν από κάθε σπίτι: τηλεόραση, σίδερο, πλυντήριο…
«Come in», μου είπε, αλλά όχι με την απελπισία του τελάλη της Εγνατίας «πάρε ένα, γιατί χανόμαστε». Απλώς ήθελε να μου δείξει τη δουλειά του, να μοιραστεί την τρέλα του. «Λεγόμαστε Αgiolife, που στα ιταλικά σημαίνει comfort and ease. Φτιάχνω t-shirts που ο κόσμος μπορεί να φορέσει και να συσχετιστεί μαζί τους». Πολύ πάθος για πωλητής, ρε παιδί μου… Σαν να διάβασε τη σκέψη μου: «Ξεκίνησα το 2006», άρα η Agiolife είναι δική του. Πόσες φορές στη ζωή σου έχεις συναντήσει τον ιδιοκτήτη ενός über-cool t-shirt brand; Πόσο μάλλον να σου μιλήσει! «Έμενα στη Βαλτιμόρη, μέχρι που με μαχαίρωσαν. Είχα ένα μικρό παιδί, couldn’t take that shit». Και κάπως έτσι έφυγε για Βιρτζίνια, όπου και ξεκίνησε σιγά σιγά την Agiolife. «I was the freshest kid ever», λέει, και δε μου είναι δύσκολο να το φανταστώ. Πώς θα ήθελες να ήσουν, αν ήσουν μαύρος; Έτσι ακριβώς: ψηλός, αδύνατος και cooler than cool! «Ήμουν sneaker freak. Αγόραζα sneakers από το “Gentie” και πήγαινα και τα πουλούσα στο L.A. Μερικά τα κρατούσα για μένα, κλειστά, μέσα στο κουτί. Nike Air Max 1… I love’em!»
Στιγμιαία σκέφτομαι τον φίλο μου τον Άλεξ στο «Device One», πίσω στη Θεσσαλονίκη, μέχρι που αφήνομαι στο έλεος του Craig, με τη μία ατάκα να πέφτει αδυσώπητα μετά την άλλη, ένα συμπυκνωμένο master class in life & business: «Έμαθα τα πάντα μόνος μου, να σχεδιάζω, να καταλαβαίνω τα υφάσματα, όλα! Είχα και δύο partners: ο ένας σκοτώθηκε, ο άλλος τρελάθηκε. Δεν είναι εύκολη δουλειά, μερικοί δεν μπορούν να το αντέξουν. Ήθελα να είμαι ο καλύτερος και θέλω και οι άνθρωποι γύρω μου να είναι οι καλύτεροι, κι επέμεινα, γιατί, αν επιμένεις, μπορείς να πετύχεις μεγάλα πράγματα!»
Προσπαθώ να βρω ένα κενό να βάλω μια άνω τελεία... «Passion, creativity, focus, drive… that’s all», δε σταματάει με τίποτα! «Όλοι άρχισαν να φοράνε τα ρούχα μου, αλλά κανένας δεν ήξερε τι είναι. Φίλοι μου έλεγαν ότι είδαν τον Wiley, τον J Cole, ακόμη και τον Tinie Tempah να φοράνε τα ρούχα μου. It was crazy!» Hip-hop και streetwear, μα τι έρωτας! Sneakers, caps, jewllery, όρεξη να ’χεις, δοκιμάζω το t-shirt που φοράει. Με κοιτάω στον καθρέφτη, τραγωδία, κι όμως πάνω του φαίνεται τέλειο! Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει ένα t-shirt να φαίνεται τόσο διαφορετικό πάνω στον καθένα; Ήταν ίσως και η μόνη φορά που δεν είχε απάντηση, ίσως γιατί δεν υπάρχει απάντηση ή, απλώς, ήταν ευγενικός μαζί μου... «Πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω». Παύση... «Δεν μπορώ να σου πω τι θα φορέσεις. Για μένα, το τι θα βάλω, It just messes my mind. Τι θα βάλω, πού θα το βάλω, ποιος θα είναι μαζί μου. Οι περισσότεροι εκεί έξω είναι απλά followers, δεν έχουν δικό τους στιλ, γιατί απλώς δεν ξέρουν τον εαυτό τους. Είναι τιμή μου κάποιος να διαλέξει τα ρούχα μου».
Ξεκίνησε πάλι, ασταμάτητος... «Δε λέω, για τις γυναίκες το απόλυτο αντικείμενο είναι τα παπούτσια, αλλά, για τον άντρα, το t-shirt είναι αυτό που είσαι, σε αντιπροσωπεύει, δίνει σχήμα στο σώμα σου». Ποιο είναι το μαγικό νούμερο που θα με φέρει πιο κοντά στο cool, αξίζει να δώσω 150 δολάρια για ένα t-shirt; «Hell yeah!» Μα τι θα ’λεγε, t-shirt πουλάει ο άνθρωπος, είναι σαν να ρωτάς τον Τερκενλή αν είναι ακριβά τα τσουρέκια του! Κι όμως το πιστεύει, κι ας μη χρεώνει τα δικά του πάνω από 45 δολάρια.
Δεν ξεχνάει όμως από πού ξεκίνησε και ας ξέρει πολύ καλά πού θέλει να πάει. Όποτε κι αν περάσεις από το flagship store της Agiolife πάνω στη Fleet Street, όλο και κάποιον θα βρεις μέσα: hip-hop artists να ραπάρουν, fashion design interns να σχεδιάζουν το νέο trend, άσχετους σαν και του λόγου μου που είδαν φως (το αληθινόν) και μπήκαν. «Η δομή του flagship store είναι η ουσία μιας εταιρίας και για μένα είναι η οικογένειά μου».
Βγάζω την πιστωτική να πληρώσω για ένα tank-top: «Θα τα δημοσιεύσω αυτά που είπαμε σήμερα». «That’s cool…». Ακριβώς αυτό, that’s cool!
17°
