Μετά από 4 χρόνια απουσίας, η κ. Τεπενδρή του Κ.Κ. επιστρέφει για πρώτη φορά σαν κινούμενη εικόνα μέσα από ένα βίντεο και μια έκθεση στην Γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή. Με αφορμή το σημερινό μας εξώφυλλο, ο καλλιτέχνης (ψυχ)αναλύει τη σχέση του με το πληθωρικό fashion icon που έχει δημιουργήσει.
Τέλη δεκαετίας ’60. Αρχές ’70. Το να μεγαλώνει ένα παιδί γκέι στην Αθήνα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δεν είχα καμία συμπαράσταση (αναπάντητα ερωτήματα και επιθυμίες με βασάνιζαν) από την οικογένειά μου, το σχολείο μου και την ίδια την κοινωνία, η οποία με αμείλικτη επιμονή προωθούσε (και το κάνει ακόμα) την αγάπη και τις ηθικές αξίες με βάση τις στερεοτυπικές ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Τραγικός συνειρμός, αν σκεφτείς πως περπατούσα στους ίδιους δρόμους που πριν από 2.300 χρόνια ο Πλάτωνας έγραφε τη Βίβλο της ελευθερίας της αγάπης, το «Συμπόσιο». Τα πάντα γύρω μου ήταν λες και μοναδικός σκοπός ύπαρξής τους ήταν να μου θυμίζουν πόσο «λάθος» ήμουν. Αισθανόμουν μόνος και αποξενωμένος. Για να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη και να αποκτήσω ένα φίλο που δεν θα με έκρινε για αυτό που είμαι, επινόησα αυτή τη φιγούρα –μια γυναίκα– που θα εμφανιζόταν μπροστά μου σε στιγμές δημιουργικής ευδαιμονίας ή αβάσταχτης μοναξιάς. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ποτέ πως η φανταστική φίλη μου, ο σωτήρας μου, η μούσα μου, θα αποκτούσε κάποτε πραγματική υπόσταση και θα είχε και όνομα. Πόσο μάλλον σήμερα, ύστερα από 40 χρόνια, χιλιάδες ζωγραφικά σχέδια, αμέτρητες εικαστικές εκθέσεις, παραστάσεις και βιβλία, πως θα ασχολιόμουν ακόμα μαζί της – ή μήπως, καλύτερα, θα ασχολιόταν εκείνη μαζί μου.
Η κυρία Τεπενδρή –αυτό είναι το όνομα που πήρε από το γάμο της– είναι μερικές φορές «εγώ» (ή μερικές φορές εγώ είμαι «εκείνη»), αλλά μπορεί να είναι και ο «οποιοσδήποτε» (παρόλο που δεν υπάρχει για τον «οποιονδήποτε»). Μπορεί να βαρεθούμε ο ένας τον άλλον – μερικές φορές το σκάει και δεν μου εμφανίζεται για χρόνια, αλλά πάντα επιστρέφει. Είναι μια αληθινή, δυνατή σχέση.
Πριν από δύο χρόνια περίπου, οι καλοί μου φίλοι Stephanie Danan και Justin Kern –ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι– αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη δική τους σειρά ρούχων, όμορφα και απλά ρούχα, στο Λος Άντζελες. Εμπνευσμένοι από τις εμπειρίες τους στον κινηματογράφο (εκείνη είναι παραγωγός και αυτός σεναριογράφος), προωθούσαν κάθε φορά τις νέες συλλογές τους με ένα φιλμάκι για το οποίο συνεργάζονταν με διάφορους καλλιτέχνες και σκηνοθέτες. Για την τελευταία τους συλλογή, ο Thomas Bangalter –ο ένας εκ των δύο χαρισματικών μουσικών των Daft Punk– σκηνοθέτησε ένα μεθυστικά ωραίο, σιωπηλό μελόδραμα, που γυρίστηκε στο Μαρόκο και στο οποίο πρωταγωνιστούσε η σύζυγός του, η ανυπέρβλητη και εκτυφλωτική Γαλλίδα ηθοποιός (και μούσα του) Elodie Bouchez.
Η Stephanie και ο Justin –φανατικοί λάτρεις της κυρίας Τεπενδρή από τότε που τους τη σύστησα– με προσκάλεσαν για φαγητό και με ρώτησαν εάν θα με ενδιέφερε να κάνω μια ταινία κινουμένων σχεδίων με την κυρία Τεπενδρή. Παρόλο που κέντρισε το ενδιαφέρον μου αρκετά και με τίμησε η πρόταση, δίστασα, είχα απίστευτη δουλειά και φοβόμουν και λίγο. «Δεν μου έχει εμφανιστεί 4 χρόνια τώρα» ομολόγησα. «Δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να το κάνω». Εκείνοι όμως επέμεναν, κι έτσι ένα σκοτεινό απόγευμα του Ιανουαρίου η Stephanie μου έγραψε μήνυμα, «κοίταξε τα μέιλ σου!». Πρέπει να παραδεχτώ πως είμαι εξαρτημένος από το κομπιούτερ, έτρεξα χωρίς δεύτερη σκέψη στα εισερχόμενά μου. Θαύμα! Η κυρία Τεπενδρή ήταν στην οθόνη: περπατούσε, μιλούσε, ζούσε, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω. Μου είχε εμφανιστεί ξανά. Δεν είχα άλλη επιλογή.
«Αγάπη μου» μου είπε, «με κούρασαν τόσο αυτοί οι πόλεμοι, οι φανατισμένοι θρησκόληπτοι, η οικονομική ύφεση, η χυδαιότητα των πλαστικών επεμβάσεων – έπρεπε να αποσυρθώ για λίγα χρόνια, να αναζωογονηθώ. Άλλωστε, δεν το αξίζουμε όλοι αυτό;» Τώρα χαίρομαι να βλέπω τη δυναμική, παθιασμένη με το στιλ κυρία Τεπενδρή, κινούμενη φιγούρα, ανανεωμένη. Διασκεδαστικά υστερική και νεότερη από ποτέ (ύστερα από τέσσερα χρόνια στην κρυογενική. Πώς; Τι, δεν το ήξερες; Ήταν θαμμένη μέσα σε ένα τεράστιο παγάκι). Αλλά αυτό που με ξετρελαίνει περισσότερο είναι πως η ηρωίδα της εύθραυστης εφηβείας μου γίνεται κινούμενο σχέδιο, μια ζωντανή φιγούρα στα χέρια ενός ετερόφυλου σκηνοθετικού δίδυμου, των Paul Hahn και Cedric Hervet, ή αλλιώς «The Pain» (Ο πόνος), όπως είναι το καλλιτεχνικό όνομά τους. Αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής μαζί τους και θα μπορούσα να παραδεχτώ πως πράγματι την «έπιασαν» (μήπως η κυρία Τεπενδρή μιλούσε και σ’ αυτούς;). Μάλιστα εκείνοι ήθελαν να κάνουν το χαρακτήρα ακόμα πιο εξτραβαγκάντ! Είναι φανερό, άλλωστε, πως η κυρία Τεπενδρή κι εγώ έχουμε μεγάλη προϊστορία από εκείνα τα δύσκολα χρόνια στην Ελλάδα.
Ποια θα είναι η επόμενη περιπέτεια της κυρίας Τεπενδρή; Θα επιστρέψει ως κινούμενο σχέδιο στην οθόνη; Θα εμφανιστεί στην όπερα ή θα κάνει παράτολμα νούμερα σε τσίρκο; Πραγματικά δεν ξέρω, όμως είμαι σίγουρος πως εκείνη κάτι θα σκεφτεί… μείνετε συντονισμένοι.
10°
