Η Θεσσαλονίκη απέχει 504 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Καμιά φορά και περισσότερο, σκέφτομαι, όταν η συζήτηση ξεφεύγει από τα χιλιόμετρα και μεταφέρεται στα καλλιτεχνικά.
Εχθές το βράδυ όμως, στην Αποθήκη 15, στο λιμάνι, καθώς μετά το τέλος της «Πρώτης Ύλης», σύσσωμη και βροντερά παρούσα η πόλη αποθέωνε τους δύο χορευτές, αναρωτήθηκα κατά πόσο είναι τελικά έργο ενός ανθρώπου και μόνο η συνένωση δύο πόλεων, η κατάργηση του χάντικαπ, η υπενθύμιση της παρηγορητικής σημασίας της μεγάλης τέχνης.
Στο πλαίσιο των 47ων Δημητρίων, ο Παπαϊωάννου με την «Πρώτη Ύλη» του ανέδειξε όλες τις αρετές αλλά και όλα τα «πρέπει» που επιβάλλεται να διακρίνουν ένα μεγάλο καλλιτεχνικό έργο.
Τι εννοώ:
1. Μας υποδέχτηκε σαν ταξιθέτης, έκοβε μόνος του τα εισιτήρια. Ένας επιπλέον λόγος για να κρατήσεις το απόκομμα ως ενθύμιο.
2. No budget story! Πολλοί κακεντρεχείς του προσάπτουν πως εκμεταλλεύτηκε τα χρήματα και τη δόξα των Ολυμπιακών, ώστε οι επόμενες δουλειές του να αγγίξουν τα όρια της υπερπαραγωγής. Μεγάλο ψέμα. Γιατί στην «Πρώτη Ύλη», κατάφερε να απογειώσει το λιμάνι μόνο με δύο σώματα, μια ταπεινή σκηνή, ελάχιστο φωτισμό, καθόλου μουσική. Μόνο με τους φυσικούς ήχους της κίνησης, με εικαστικότατα freezy frames, με χιούμορ.
3. Μετά το (συγκλονιστικό) τέλος της παράστασης, άκουγα τον κόσμο που επέστρεφε στα φώτα της πόλης: μιλούσαν για αυτή, τη συζητούσαν, ο καθένας της προσέδιδε τη δική του ερμηνεία, το προσωπικό του νόημα.
Γιατί τελικά, αυτό για εμένα είναι η μεγάλη τέχνη: ταπεινότητα, ελάχιστα υλικά, αντίκτυπος. Χθες βράδυ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με την performance του απέδειξε πως είναι ο μεγαλύτερος συνθέτης εικόνων και ποίησης που διαθέτει αυτή η χώρα σήμερα. Και από τους μεγαλύτερους του κόσμου.
25°
