Το αμερικάνικο ρητό λέει “everything old is new again” και τελευταία παίζει πολύ σε εξώφυλλα (αμερικάνικων) περιοδικών. Όλα επιστρέφουν, από τις βάτες μέχρι τις ροκιές. Κι άμα τα έχεις ξετινάξει μια-δυο φορές ήδη, παλιατσαρίες τα λες…
Η κοπελίτσα που τραγουδάει με το ροκ σχολικό συγκρότημα είναι 16 χρονών και τα λέει όπως η Joan Jett – ροκίστικα, άγρια και λίγο «θα σας σπάσω τα σβαρόφσκι». Η Joan Jett ξαναγίνεται σταρ όπου να ’ναι γιατί γυρίζεται ταινία για τη ζωή της με πρωταγωνίστρια την Κρίστεν Στιούαρτ, την πιτσιρίκα που παίζει στα “Twilight” και “New Moon” μαζί με τον Ρόμπερτ Πάτινσον. Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ο Ρόμπερτ Πάτινσον έχει «βγει» και σε δονητή (ως Έντουαρτ Κάλεν για τα αρρωστάκια). Ας γυρίσουμε στο αρχικό θέμα, στη μανία που έχουν οι μόδες να επιστρέφουν: οι βάτες, το lurex, το pvc, το Flashdance, τα κολάν και οι κάλτσες-σκουλήκι-του-Αρκά δεν είχαν κανένα απολύτως λόγο να βγούνε από τα βάθη της Ιστορίας. Δηλαδή και η ίδια η Ιστορία αναρωτιέται τι χρωστάει να ξαναβλέπει διάφορες μπούρδες φτου κι απ’ την αρχή.
Στη μουσική πάλι, παλαιολιθικά πράγματα προσγειώνονται στην κεφάλα μας με διαφορετικό τρόπο: στα 15-20 σου οφείλεις να χτυπηθείς με ροκ και punk κάτω από πολύ δυνατά ηχεία (παραμόρφωση επιπέδου Κουασιμόδου). Ή οφείλεις την πρώτη φορά να χτυπηθείς και να τα τραγουδήσεις όλ’ αυτά τα ατίθασα αδιαφορώντας για τα ηχεία: τη δεύτερη φορά, όταν δηλαδή δεν θα είσαι 15-20 χρονών, τότε και μόνο τότε θ’ αρχίσεις να προσέχεις τα ηχεία. Και με τη μουσική… υπάρχει δεύτερη, και τρίτη, ίσως και τέταρτη φορά… Και είναι πάρα πολύ spooky να ακούς σημερινά συγκροτήματα που παίζουν σχεδόν χθεσινή μουσική.
Καλά, όχι ακριβώς χθεσινή: η ροκ εννοείται είναι διαχρονική κ.λπ., κ.λπ. (ώωωχου), απλώς είναι περίεργο το να ακούς ένα τραγούδι που γράφτηκε πέρσι, π.χ., και το ρεφρέν, το κουπλέ, τα φωνητικά, η κιθάρα, το μπάσο, το οτιδήποτε… να σε πηγαίνει τριάντα χρόνια πίσω. Θυμάσαι τις βάτες και λες «ήμαρτον». Δηλαδή ακούς το φρέσκο κομμάτι, λες κοτσάνες του τύπου «η ροκ είναι διαχρονική», πολύ απρόθυμα θυμάσαι τον εαυτό σου πριν Χ χρόνια να χτυπιέται με παρόμοια κομμάτια ΚΑΙ με βάτες Μπεν Χουρ, και θέτεις τα όριά σου. Ωραία, καλά κάνετε, παλικάρια μου, και τα ακούτε, μπράβο σας που τα φοράτε. Χαίρομαι που όλα τα παλιά είναι καινούργια. Ή δεν χαίρομαι. Θέλω καλύτερα ηχεία και να τα μελετάω όλα απ’ το σπίτι μου ΧΩΡΙΣ να φοράω βάτες. Όπου, ακόμα κι αν τα ακούω φορώντας έναν τενεκέ στο κεφάλι, δεν έχει σημασία.
Τίποτα δεν έχει σημασία βέβαια κι άμα θες την τσιμπάς τη μόδα ή αδιαφορείς γι’ αυτήν, κανένας δεν σε πιάνει απ’ το λαιμό. Απλώς είναι, ξαναλέω, περίεργο που δεν ξεμπερδεύεις ποτέ με τίποτα. Θέλεις να βγάλεις απ’ το μυαλό σου την Joan Jett, τους Clash, τους Ramones, τους Sex Pistols ή ακόμα και τους Animals, τους Bee Gees, τους Eagles ή έστω τους καψερούς Simon & Garfunkel; Δεν γίνεται, ξέχασέ το, θα τους ακούς ξανά και ξανά σε ατέλειωτες παραλλαγές μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, γι’ αυτό καλύτερα να συμβιβαστείς με την ιδέα και να αρχίσεις να τους βλέπεις με τρυφερότητα. Πάμε όλοι μαζί: when you goooo/to Saaaaan Francisco…
Το ότι βρέθηκα σ’ ένα εστιατόριο που λέγεται «Το λίκνο της γεύσης» και άκουσα τη Λίνα Παπαϊωάννου να τραγουδάει υπέροχα ελληνικά τραγούδια, όχι απλώς δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα, νομίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με τίποτα απολύτως. Αλλά συμβαίνουν αυτά στη ζωή (σώπα!). Το «Λίκνο» έχει πολύ νόστιμο φαγητό με τοπ το ριζότο με σύγκλινο και την τέλεια χορτόπιτα. Το μενού επιμελείται ο Μπαξεβάνης και είναι από τα πολύ πετυχημένα του. Είναι μεγάλο, ψηλοτάβανο και αεράτο μαγαζί. Το μπουγιουρντί βγαίνει γύρω στα € 35-45. Η Λίνα Παπαϊωάννου, τώρα, είναι γυναίκα του ποδοσφαιριστή του Ηρακλή Λάκη Παπαϊωάννου κι έχει καταπληκτική φωνή, κάτι ανάμεσα σε Ελένη Ροδά και Βίκυ Μοσχολιού με Λίνα στο καπάκι. Όλοι μιλούσανε για ποδόσφαιρο, εκτός από τη συνάδελφο Κρυσταλλία Πατούλη κι εμένα που μιλούσαμε για τραγούδι. Για τον Παπάζογλου και τον Ρασούλη, μεταξύ άλλων, ή άλλα αντ’ άλλων. Εννοείται ότι το ρεπερτόριο της Λίνας έπιανε από παλιά ως καινούργια τραγούδια και όλα έμοιαζαν σημερινά, μια και το «παλιό» στη μουσική πια έχει καταργηθεί. Δεν υπάρχει, δηλαδή: άπαξ και το ακούμε σήμερα είναι καινούργιο. Μια φωνούλα μέσα μας επιμένει «μα τα ’χω ξανακούσει αυτά, και τ’ άλλα, και τα παράλλα» κι έχει δίκιο, αλλά δεν βγάζεις άκρη, δεν υπάρχει καν επιχείρημα. Ό,τι μας αρέσει είναι οκέι, παλιό ή καινούργιο, και όξω απ’ την πόρτα…
Το ροκ σχολικό συγκρότημα; Ήταν καταπληκτικό όπως όλα τα ροκ σχολικά συγκροτήματα. Οι ντράμερ, κιθαρίστες, μπασίστες, τραγουδιστές, τραγουδίστριες και κιμπορντίστες, όλοι υπέροχοι. Τόσο την έχουνε τη ροκ στο αίμα τους που ξεχνάς ότι είναι 16-17 χρονών – παρόλο που αυτή είναι η σωστή ηλικία τελικά για να σε χτυπήσει η ροκ στο δοξαπατρί…
8°
