Αλλά πάλι καλά που είμαστε έξω, όπως έχουμε ξαναπεί. Το να είσαι έξω (από τρελάδικο, φυλακή και νοσοκομείο) έχει καταντήσει ΤΟ ύψιστο αγαθό… Ή ίσως να ήτανε πάντα, απλώς τώρα το έχουμε χωνέψει για τα καλά.
Ένα βράδυ Σαββάτου με καλό καιρό βγήκαμε βόλτα «στην Αθήνα»: στο κέντρο της πόλης, εκεί που κανονικά σφύζει η αγορά, η ζωή και κάμποσες φίλες της, εκεί που κατέβαινε στα αρχαία χρόνια η γιαγιά μου να ψωνίσει ένα μουαρέ ύφασμα για τον καναπέ της, ας πούμε. Η γιαγιά έχει συγχωρεθεί, ο καναπές υπάρχει ακόμα και η «Αθήνα» δείχνει να αντέχει με περίεργο Ridley-Scott-ικό τρόπο, όχι σαν το ίδιο το τέρας-Alien στα «Alien», αλλά σαν τη Σιγκούρνι Γουίβερ-Ripley. Τη Ripley που καταστρέφεται και επανέρχεται για μια τελευταία αποστολή/ταινία/αρπαχτή, σα να μη πέρασε μια μέρα…
Καλά, παρασύρθηκα από τον ποιητικό οίστρο και ξέφυγα, αλλά εντάξει, η Αθήνα εκεί στα βάθη της αθηναϊκότητάς της κλωτσάει ακόμα και μάλιστα με τρόπο πολύ φαντεζί. Αν δηλαδή πρόκειται για «ετοιμοθάνατη πόλη», το γλεντάει μια χαρά απολαμβάνοντας τα τελευταία της ποτά με κέφι. Τα οποία ποτά ως τις 9.00 είναι φθηνά – τα διάσημα κοκτέιλ του επίσης διάσημου-και-όχι-αδίκως «Baba au rum» κάνουν 5 ευρώ άμα τα πιεις νωρίς και ανεβάζουν τιμές όσο περνάει η ώρα. Κι όσο εσύ ζαβλακώνεσαι.
Στην Κλειτίου, λοιπόν, τη «νέα Χάρητος» ή τη «νέα Τριπτολέμου» κ.λπ. κ.λπ., στην Κλειτίου γινόταν ΧΑΜΟΣ χαμότατος, δεν σας λέω τίποτα – ακόμα και τα στάνταρ υπναρόσκυλα που αράζουν στις ζεστές πλάκες έδειχναν πιο μαστουρωμένα απ’ ό,τι συνήθως, και εννοώ κανονικά σκυλιά, γάβου-γάβου, δεν αναφέρομαι μεταφορικά π.χ. σε σκυλιά του πολέμου και μαύρα σκυλιά και τέτοια (έχει κι ο οίστρος τα όριά του). Κόσμος με ποτά στα χέρια, πιτσιρικάδες βασικά, νόστιμες γκομενίτσες με τατουάζ/ή/και κρίκους, αγόρια με περίεργα κουρέματα και χαμηλοκάβαλες βερμούδες, βαβούρα, μουσικές, γέλια… προς στιγμήν ξεχάσαμε σε ποια πόλη βρισκόμαστε, γιατί η Κλειτίου, ένας δρόμος μια σταλιά με βραδινά μαγαζιά τοίχο-τοίχο και ανθρώπους που έδειχναν ευτυχισμένοι… η Κλειτίου, λοιπόν, είναι ο ΙΝ δρόμος και απολαμβάνει την ΙΝ-οσύνη του με φιλοσοφικό τρόπο (μπιρόνια).
Ήταν ωραία, απλώς καθίσαμε (καθιστοί) έξω στο «Chantelier», όπου επίσης είναι ωραία και δεν είχε σόου ούτε δρώμενο ούτε παράσταση εκείνη την ώρα. Ήπια μια Μακεδονική μπίρα Blue mak καταπληκτική, σούπερ, με ντιζαϊνάτο ελληνοπρεπές μπλε μπουκάλι και γεύση άλλο τόσο σούπερ – νομίζω είχε 3 ευρώ, γενικά είναι φθηνή μπίρα. Όλοι οι δρόμοι εκεί γύρω στο υπερ-κέντρο, όπως λέμε, υπερπέραν, Περικλέους, Αθηναΐδος, Ευριπίδου, οι δρόμοι με αρχαία μεγαλοπρεπή ονόματα και μυρωδιές γιαγιαδίστικου σόπινγκ (παστουρμάς, τσουένι, μπαχάρια), …η «Αθήνα» με άλλα λόγια με τους πατροπαράδοτους δρόμους της, δείχνει καλά ακόμα και τη νύχτα. Ερωτευμένα ζευγαράκια τσιμπολογούνται στις γωνίες, κολλητές ανταλλάσσουν μυστικά, φιλαράκια λένε αστεία, καινούργια εγγλέζικα συγκροτήματα τραγουδάνε το χαβά τους από τα ηχεία. Με 10 ευρώ είσαι βασιλιάς, με 20 βασιλικότερος του βασιλέως.
Θα πείτε, ποιος έχει 20 ευρώ. Και… ναι… απλώς όταν τα έχει ο όποιος, και όταν πηγαίνει να τα πιει με τους φίλους/ή/και την γκόμενά του, περνάει ακόμα καλά….
Απέναντι από την Κλειτίου, στη Ρόμβης, είναι το πολύ όμορφο «Pure Bliss» («εναλλακτικός πολυχώρος – πόση, βρώση, θεραπεία και γνώση. Ολιστικά και απολαυστικά!» με μεγάλο υπότιτλο, όντως) στο οποίο έχω ξαναπάει, δεν μπήκα αυτή τη φορά παρά μόνο για να πάρω μια κάρτα… και τσέκαρα τα κέικ στην μπάρα, διάφορα σνακς, ωραία, όπως τα θυμάμαι ορεξάτα… Ήταν μια νύχτα απ’ αυτές που δεν ενδιαφέρεσαι σε τι κατάσταση θα σε αφήσει όταν τελειώσει με το καλό (εκτός που είσαι σίγουρος ότι δεν θα τελειώσει ποτέ), από τις νύχτες που προκύπτουν όλο και πιο σπάνια αλλά που όταν σε χτυπάνε στο δοξαπατρί αισθάνεσαι βαθιά ευγνωμοσύνη που δεν είσαι «μέσα», ασθενής ή συνοδός, ιδρυματο-ποιημένος, έγκλειστος οπουδήποτε, αλλά έξω. Στον έξω κόσμο. Στην κανονική ζωή, που όσο κι αν δεν είναι πια κανονική, είναι χίλιες φορές καλύτερη από τη «μέσα» ζωή…
Είναι κάπως φρικτό επιχείρημα, κωλοπαιδίστικο: όπως όταν περνάς μπροστά από νοσοκομείο, κοιτάζεις τα γαριασμένα παράθυρα και λες, «πω, ρε, δόξα σοι που δεν είμαι εκεί μέσα! Πάλι καλά, τυχερός είμαι»! Και παρόλο που είναι φρικτό… πάλι καλά ιντίντ που το έχουμε ακόμα, το επιχείρημα και το προνόμιο – να είμαστε έξω.
17°
