…Ήταν οι καφέδες με φίλους ας πούμε, αλλά ορίστε που τους έχουμε κόψει – εδώ κόβονται οι σχέσεις, οι γάμοι, τα κέρατα και οι φιλίες γίνονται παρανάλωμα, πώς να μην αλλάξουν οι καφέδες Ή οι ζωές; ΄Η τα καντράκια στον τοίχο σας, που θα τα κατεβάσετε όλα για να κρεμάσετε το παραπάνω ρητό; Αφού πρώτα το κεντήσετε σταυροβελονιά με τα χεράκια σας...
Πόσες ερωτήσεις, πόσες χειροτεχνίες… το θέμα είναι ότι κάποτε «πίναμε καφέδες» για πλάκα και χτυπάγαμε ένα τοστάκι στο καφέ-μπαρ της γειτονιάς μας ανταλλάσσοντας τα εσώψυχά μας με ξένα εσώψυχα και τώρα δεν το κάνουμε πια… ή, όταν το κάνουμε, σκανάρουμε ένα τέταρτο το μενού για το πιο τσέτουλο τσάι. Αλλά βέβαια, προσαρμόζεται κανείς στις αλλαγές και πάει για άλλα, δεν θα σκάσουμε κι όλας, πολλή σημασία δώσαμε κ.λπ. κ.λπ.
Λοιπόοοον. Τι έγινε τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες; Χαμός, όπως έγινε και τις προτελευταίες δεκαπέντε μέρες και τις προ-προ-τελευταίες. Η οικογένειά μου έλλειψε σύσσωμη ένα τριήμερο αφήνοντας μόνο έναν έφηβο γιο, που μένει σε διάφορα άλλα σπίτια έτσι κι αλλιώς. Το κενό, μετά από οικογένεια-μέχρι-τα-αυτιά, είναι εκκωφαντικό: δεν ξέρεις πού να πρωτο-πάς, με αποτέλεσμα να μην πηγαίνεις σχεδόν πουθενά. Έχεις ολόκληρο το σπίτι δικό σου, με άπλυτα πιάτα, πεταμένα παπούτσια παντού και ακαταστασία που δεν επείγεται να γίνει τάξη. Και θα βγεις από το σπίτι; Σιγά μην κουνηθείς! Θα φτιάξεις πλαστικό ποπ-κορν με γεύση εξωγήινου και θα στρωθείς στην τηλεόραση.
Και μετά θα φας το ποπ-κορν και θα πάρεις τους δρόμους, σόρι. Γιατί βαριέσαι να δεις τηλεόραση πιο πολύ απ’ ό,τι βαριέσαι να ντυθείς…
Πήγα για μεζέδες στο «Μονοπώλιον Αθηνών» ένα βράδυ με φίλους, που είχαμε όλοι πολλά κέφια. Συμβαίνει τόσο σπάνια πια αυτό, που είναι αξιοσημείωτο – οι μισοί είναι πάντοτε άκεφοι, στραβωμένοι με ανοησίες, συφιλιασμένοι με σαχλαμάρες (και πάντα είμαι με τους άλλους μισούς). Εκείνο το βράδυ ήταν η τέλεια ατμόσφαιρα, η τέλεια παρέα, το τέλειο φαγητό, οι τέλειες τιμές. Μιλούσαμε για βιβλία, μουσικές και ταινίες της δεκαετίας του ’70-80. Η Γουίτνεϊ δεν είχε πεθάνει ακόμα, μόνον η Έιμυ. Είχαμε ελπίδες. Η βραδιά ήταν αξέχαστη, από αυτές που τις σκέφτεσαι μετά και λες «πώωωωωωρεμεγάλεναπούμε, ωραία περνάγαμε τότε!».
Το φαγητό στο «Μονοπώλιον» είναι απλό, ελληνικό, στρέιτ, νόστιμο. Οι μικρές τσαχπινιές στο μενού είναι ακριβώς όσο μικρές χρειάζεται ώστε να μη σε ταράζουν. Το εστιατόριο είναι «μαγέρικο» παλιάς κοπής, μεγάλο, αεράτο, τζαμαρια-σμένο γύρω-γύρω και ευχάριστο. Συνολικά, δηλαδή, τζάμι: με € 15 το άτομο τρως μια χαρά.
Άλλο (κρύο) βράδυ φάγαμε τέλεια σπιτικά παγωτά στο «Gelato Πόλη - gelateria», στη Δ. Αρεοπαγίτου: είναι του παραλόγου να τρως παγωτό χωνάκι πριν ζεστάνει έστω και λίγο ο καιρός, αλλά το «Gelato Πόλη» έχει τόσο υπέροχα χειροποίητα παγωτά που ξεχνάς ότι είναι, indeed, κρύα. Και τα «παιδικά χωνάκια» είναι φθηνότερα από τα κανονικά, όχι μόνον επειδή είναι μικρότερα, αλλά κι επειδή τα παιδάκια τα ρίχνουν τα μισά κάτω έτσι κι αλλιώς κι όταν είναι ακριβά κλαις τα λεφτά σου.
Στο θέμα «φθηνότερα», με πήγε μια φίλη στο κατάστημα «Άουτς!» στην πλατεία Ειρήνης και βρήκαμε ένα σωρό ρούχα, σε όλα τα μεγέθη, από παντελόνια και μπλουζάκια μέχρι ζακέτες και σακάκια… σε σούπερ-χαμηλές τιμές, αλλά κανονικά, ωραία ρουχαλάκια, όχι αποθηκέξ, καμία σχέση. Μοντέρνα κι έτσι, φρέσκια παραλαβή, με πολύ λίγα χρήματα. Πια όλοι ψάχνουμε για πράγματα με λίγα χρήματα και το πίτσι-πίτσι αντικαθίσταται όσο πάει από ανταλλαγές πληροφοριών. Ποιος πουλάει φθηνά, και τι, και πού, και πότε. Και τέτοια.
Άλλο βράδυ (μιλάμε για δεκαπέντε μέρες, με κενό τριήμερο χωρίς οικογένεια)… πήγαμε στο «Ρόδι», πολύ όμορφη αρμένικη ταβέρνα-εστιατόριο, με πολύ όμορφους σερβιτόρους, όπως παρατήρησα εντελώς τυχαία ενώ έσκυβα να μαζέψω μαργαρίτες, και πολύ νόστιμους αρμενο-τουρκο-ελληνικούς μεζέδες. Υπήρχε κάτι με παστουρμά συγκλονιστικό αλλά δεν θυμάμαι πώς λέγεται, ένα λεχματζούν άψογο, ένα γιαουρτλού παραδοσιακό, ρολό μελιτζάνας υπέροχο… και μεγάλα τραπέζια για μεγάλες παρέες, και ζεστή ατμόσφαιρα και κρασί χύμα. Οι τιμές καλές (κάτω από € 20) για κάμποσο φαΐ/κρασί. Βγαίνεις σκασμένος και είναι κρίμα να μη φας το ζελέ με φρούτα και γιαούρτι στο τέλος, γιατί είναι εντελώς μαμαδέξ-βορειοελλαδίτικο.
Με άλλα λόγια (να αγαπιόμαστε)… η ζωή είναι καλή. Θα βρούμε δουλειές και λεφτά όπου να ’ναι, γκόμενες/οι υπάρχουν, θα ανοίξει ο καιρός, όλα θα πάνε πρίμα. Δεν τα γράφω αυτά επειδή και καλά με πληρώνουνε, αλλά επειδή λέγε-λέγε ψήνεται ο άνθρωπος, με το πίτσι-πίτσι δηλαδή θα το πιστέψουμε όλοι ότι στρώνει το ζήτημα. Ακόμα κι αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι μας που σκοτώνεται ότι πάλι δεν έχουμε πάρει τις χάπες μας…
23°
