Είναι νέοι, ωραίοι, ταλαντούχοι, δημιουργικοί και πολλά υποσχόμενοι. Είναι 12 έλληνες ανερχόμενοι καλλιτέχνες που θα μας απασχολήσουν σίγουρα τα επόμενα χρόνια με τα έργα τους. Ποιος είπε ότι η γενιά της Κρίσης πάει χαμένη; Γνωρίστε τους!
Ο Κωνσταντίνος Μελιτάς είναι κειμενογράφος και δημιουργός της γνωστής και πετυχημένης διαφήμισης «Ομορφάντρα μου». Του αρέσει να πηγαίνει για καφέ στο Βάρσο.
«Ζω στο Νέο Ψυχικό μαζί με τον σκύλο μου τον Woody, που τον βρήκα στο δρόμο. Είναι σχετικά αλλοπρόσαλλος σκύλος, μάλλον θα είχε κακοποιηθεί όταν ήταν μικρός.
Σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική και στη συνέχεια έκανα ένα Μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις στη Σορβόννη και ένα δεύτερο στη Γεωπολιτική στο Paris VIII.
Όταν γύρισα στην Ελλάδα έψαχνα δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών μου για 8 μήνες. Μια μέρα είχα πάει με μία φίλη για καφέ στον «Βάρσο» (γενικά δεν πηγαίνω συχνά για καφέ, αλλά στον «Βάρσο» έχει ωραία ατμόσφαιρα μοντέρνα, ανθρώπους της ηλικίας μου και ησυχία, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι άνετα).
Στη συζήτηση πάνω, μου πρότεινε σαν ιδέα να ασχοληθώ με τη διαφήμιση. Η δημιουργικότητα είναι θέμα έμπνευσης, και η έμπνευση είναι προσωπικό ζήτημα για τον καθένα. Υπάρχουν, βέβαια, κάποια κοινά στάνταρ. Όπως το να κοιτάς τα πουλιά πάνω στο σύρμα, ακούγοντας το «Κόκκινο γαρύφαλλο» ή το «Κορμί κι αλάτι» (γελάει).
Μέσω της κρίσης καλλιεργείται στην κοινωνία ένα κλίμα φόβου με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αισθάνονται πιο ανασφαλείς, άρα και πιο δεκτικοί σε πρακτικές και αποφάσεις που πριν έμοιαζαν αδιανόητες. Κατά περιόδους σκέφτομαι να φύγω από την Αθήνα. Αν έφευγα αύριο, νομίζω θα γύρναγα στο Παρίσι, αν έφευγα σε 20 χρόνια, ίσως θα πήγαινα στα Κύθηρα».
Ο Γιώργος Ζώης είναι κινηματογραφιστής και πυρηνικός φυσικός. Έχει κερδίσει το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 2011 για την μικρού μήκους ταινία Casus Belli. Όταν ήταν μικρός είχε δει το «Χορεύοντας με τους Λύκους» πέντε φορές.
«Μεγάλωσα στην Κηπούπολη και εξακολουθώ να μένω εκεί. Δεν έχει καμία σχέση με το όνομα της, αντιθέτως θυμίζει κυβιστικό πίνακα του Πικάσο από μπετόν. Όμως ο ζωτικός μου χώρος είναι το κέντρο της Αθήνας. Ο Γιώργος περιμένει στις ουρές σε τέτοιο βαθμό απάθειας που συνέχεια του κλέβουν τη σειρά. Τις απεχθάνεται γιατί δεν μπορεί να στοιχηθεί κανονικά, μια εγκεφαλική δυσλειτουργία που του κόστισε την εξαίρεση στην ώρα της προσευχής και της παρέλασης. Στο τέλος της ουράς ο Γιώργος αλλάζει από το γ’ πρόσωπο στο α’ πρόσωπο. Φεύγω από την ουρά και γίνομαι ξανά σχεδόν ο εαυτός μου.
Όσον αφορά την απαγόρευση του τηλεοπτικού σποτ για τη Μπιενάλε, δε με ενοχλεί η λογοκρισία παραπάνω από την αυτολογοκρισία. Δεν αυτολογοκρίθηκα οπότε παραμένω ευτυχής ως συνεπής με τον εαυτό μου. Το παρήγορο και συνάμα ψυχαγωγικό είναι ότι η απαγόρευση απλά έφερε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδίωκε: την οριζόντια διάδοση του σε χιλιάδες θεατές που δεν θα το έβλεπαν αν είχε μεταδοθεί νομίμως. Δεν τρέφω καμία αγωνία για ελεύθερη τηλεόραση ούτε θέλω να καταγγείλω καμία αδικία. Σε αυτό το κοινωνικό μοντέλο οι θεσμοί είναι απολύτως συνεπείς με το ρόλο τους».
Ο Βασίλης Δανέλλης ως δημοσιογράφος γράφει τετράγωνες ιστορίες για ανθρώπους που έχουν μυωπία. και ως συγγραφέας αστυνομικά μυθιστορήματα με φόντο τη σκοτεινή Αθήνα. Ζει στην Κωνσταντινούπολη.
«Μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους, στην Πανόρμου, όταν δεν υπήρχαν ακόμα μετρό και μπαρ, αλλά μόνο ένα μικρό δασάκι, μερικά κουτουκάκια και πολλά βουλκανιζατέρ. Ύστερα έκοψαν το δασάκι για να το κάνουν μετρό, τα βουλκανιζατέρ γίνανε μπαρ, τα κουτούκια ταχυφαγεία, η γειτονιά μου της μόδας κι εγώ έφυγα. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου διαβάζουν για να κοιμηθώ και εγώ να κοιτάζω τις εικόνες του βιβλίου, όταν ακόμα δεν ήξερα να διαβάζω, θυμάμαι το πρώτο μου βιβλίο «Την τάξη που πετάει» και τους καταλόγους των εκδοτικών οίκων που μου έδινε η θεία μου για να διαλέξω τα βιβλία που ήθελα να μου φέρει. Η θεία μου, η Τιτίνα Δανέλλη, η οποία είναι επίσης συγγραφέας, με παρότρυνε να γράψω. Κάπως έτσι λοιπόν έγραψα το πρώτο μου διήγημα για τη ραδιοφωνική εκπομπή «Κλέφτες & Αστυνόμοι στον 902». Μόλις διάβασε εκείνο το διήγημα ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, ο οποίος επιμελείται τη σειρά «Ελληνικά εγκλήματα» (εκδ. Καστανιώτη), μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχω στον τρίτο της τόμο (και στη συνέχεια και στον τέταρτο). Ήταν πλέον ζήτημα χρόνου να έρθει το πρώτο μου μυθιστόρημα, η «Μαύρη Μπίρα».
Ο Ηλίας Παπαγεωργίου είναι αρχιτέκτονας, έχει επιμεληθεί την αρχιτεκτονική εγκατάσταση στον προαύλιο χώρο του ΜΟΜΑPS1 και ήταν Design Critic στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης.
«Στην οικογένεια μου όλοι ασχολούνται με τα οικονομικά, έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό γι’ αυτό έγινα αρχιτέκτονας. Οι αρχιτέκτονες είναι ταυτόχρονα και ποιητές και τεχνοκράτες. Το 2006 ήρθα στην Βοστώνη για μεταπτυχιακό στην Αρχιτεκτονική σχολή του Χάρβαρντ, ενώ το 2008 μετακόμισα στην Νέα Υόρκη και από τότε εργάζομαι εδώ. Δε ξέρω αν ζω το American dream ή το American nightmare, δύο εβδομάδες αφού ξεκίνησα να εργάζομαι στην Νέα Υόρκη κατέρρευσε η Lehman Brothers. Μου λείπει η Ελλάδα και με τα θετικά και με τα αρνητικά της. Θα ήθελα κάποτε να επιστρέψω. Αν είχα παραμείνει στην Ελλάδα σίγουρα θα είχα κάνει διαφορετικά πράγματα, ούτε καλύτερα ούτε και χειρότερα. Μου αρέσει η Αθήνα σαν πόλη, απλά θα ήθελα να υπάρχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες για αρχιτέκτονες αλλά και για άλλους επαγγελματίες ώστε να μπορούν να παράγουν νέες ιδέες για τη πόλη, οι οποίες τελικά θα υλοποιούνται. Δε ξέρω αν η Κρίση έχει δείξει το χειρότερο της πρόσωπο και απ’ ότι φαίνεται κανείς δε ξέρει. Όσον αφορά το μέλλον κάνω όλο και περισσότερα όνειρα, γιατί το “ζήσε το σήμερα¨ μάλλον δεν είναι και η καλύτερη επιλογή πια».
Η Πέγκυ Ζάλη, ο Πέτρος Μώρης, και Θεόδωρος Γιαννάκης είναι εικαστικοί και επιμελητές και όλοι μαζί αποτελούν την ομάδα KERNEL. Στην 3η Athens Biennale 2011 επιμελήθηκαν το «Word of Μouth».
«Γνωριστήκαμε στην Αθήνα όπου ήρθαμε για σπουδές. Σημαντική στιγμή της κοινή μας πορείας ήταν τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας μας, όπου και μοιραστήκαμε το ίδιο εργαστήριο. Ήταν μια μικρή χρονική περίοδος, αλλά ιδιαίτερα καθοριστική για το πώς θα διαμορφωνόταν ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε σαν ομάδα. Ζούμε μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, όπου αυτό τον καιρό σπουδάζουμε. Αυτό που κυρίως μας λείπει από την Ελλάδα είναι η δυνατότητα να έχουμε μια περισσότερο ουσιαστική, και λιγότερο αποσπασματική εμπειρία και συνείδηση για όλα αυτά που συμβαίνουν.
Κάθε φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε πόσο διαφορετικό είναι να ενημερώνεσαι για μια πραγματικότητα από το να τη ζεις. Η συγκεκριμένη κοινωνική, πολιτική και οικονομική συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε αποτελεί έναν επείγοντα παράγοντα της ευρύτερης πραγματικότητας, μέρος της οποίας είναι και η δραστηριότητα αυτή που ονομάζουμε τέχνη. Σε αυτόν τον παράγοντα η καλλιτεχνική παραγωγή καλείται, άμεσα ή έμμεσα, να απαντήσει σύμφωνα με αυτόν και να επαναπροσδιοριστεί. Πρακτικά, η προσωπική μας δραστηριότητα αναπτύχθηκε μέσα στην συνθήκη αυτή, οπότε θεωρούμε ότι βρίσκεται ούτως ή άλλως σε μια συνδιαλλαγή με τα χαρακτηριστικά και τα φαινόμενά της. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η συγκυρία που έχει χαρακτηριστεί ως “Κρίση” επιφέρει, εκτός των πολλαπλών δεινών, νέους τρόπους πολιτιστικής και πολιτικής δράσης και αλλαγή του τρόπου σκέψης».
Μαργαρίτα Πανουσοπούλου
Η Μαργαρίτα Πανουσοπούλου είναι ηθοποιός. Έχει πρωταγωνιστήσει στη γνωστή τηλεοπτική σειρά «Το Νησί». Συμμετείχε στις ταινίες «Ελεύθερη Κατάδυση», «Γυναικείες Συνωμοσίες» και «Καντίνα». Ποτέ της δε μπαίνει σε κίτρινα ταξί.
«Γεννήθηκα στην Αίγινα. Τώρα μένω στην Καισαριανή. Λατρεύω την Αθήνα και εκλιπαρώ αυτούς που μένουν εδώ και τη βρίζουν να φύγουν και να πάνε αλλού. Το παρόν με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Νοσταλγώ τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε ένιωθα πιο ανάλαφρη χωρίς τις ευθύνες να με βαραίνουν. Δε ξέρω γιατί ασχολήθηκα με την υποκριτική. Όσον αφορά τα τουρκικά σήριαλ δεν είναι παρά ένας τουριστικός οδηγός που διαφημίζει από χαλιά μέχρι φυσικό πλούτο, καταφέρνοντας έτσι να πληρώνονται αντί να πληρώσουν για μια διαφημιστική καμπάνια. Έξυπνος ο γείτονας. Ταυτόχρονα προβάλει όμορφους ανθρώπους, πλούσιο lifestyle σε ένα λαό που πεινάει και αναζητά λίγη αίγλη. Απ’ την άλλη έχουμε τα γυρίσματα στα κατεχόμενα και την προβολή τους στην Ελλάδα. Μην μας μπερδεύετε. Να χάσουμε τις ρίζες μας θέλετε, ή να αφηνιάζουμε με τους Τούρκους; Θέλω αυτή η κρίση να τα καταστρέψει όλα. Ο καιρός που μπορούσε το έθνος ακόμα να «μπαλώνει», πέρασε. Μετά από καταστροφές, έρχεται η αναγέννηση. Γι’ αυτό θέλω την κατάρρευση, να τελειώνουμε. Αυτό που δεν μπορούν να πετύχουν με τίποτα, είναι να με κάνουν να μισήσω την Ελλάδα. Αν ήμασταν έξυπνοι, θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε στο φώς αυτού του τόπου να λάμψει. Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον κάτι πρέπει να μας αγαπάει πολύ για αυτό και μας κρατάει ακόμα…».
«Σπούδασα νομική στην Κομοτηνή, μελετώντας συστηματικά το χανγκόβερ από ούζο και τις διαφορές αθηναϊκού και βορειοελλαδίτικου τας κεμπάμ, έκανα ένα μεταπτυχιακό σε δημοσιογραφία λες και δεν ήταν αρκετά ντροπιαστικό να δηλώνει κανείς δικηγόρος. Έπρεπε να προστεθεί και το δημοσιογράφος. Ψευτοεπιβιώνω, πότε παριστάνοντας το δικηγόρο και πότε γράφοντας ασυναρτησίες εδώ κι εκεί. Περισσότερο μου πήγαινε όταν δούλευα στα ΕΛΤΑ Πάτμου. Σε όλα είμαι ερασιτέχνης. Ένας συγγραφέας, δεν θυμάμαι ποιός, έλεγε ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσεις να διορθώνεις αυτά που γράφεις είναι να τα δημοσιεύσεις, έτσι λοιπόν δημιούργησα το Βυτίο.
Πέρα απ’ αυτό όμως, το μπλόγκινγκ γρήγορα γίνεται μια εξαιρετικά όμορφη διαδικασία. Ό,τι βλέπω μπροστά μου σε λεωφορεία, φανάρια, πορείες, εργασιακούς χώρους, μπαρ, οι καθημερινές βόλτες, οι συζητήσεις με φίλους γίνονται ποστ. Κλέβω τις κουβέντες, τις ιδέες των γύρω μου, κλέβω την πραγματικότητα και την κάνω λέξεις. Με συναρπάζουν οι δεκάδες κοινότητες ανθρώπων που ανθίζουν, οι διαρκείς προσπάθειες εκτός δομών και ιεραρχιών, οι λαχανοντολμάδες που υπάρχουν ακόμη, τα συνθήματα των αναρχικών, οι βόλτες στα Πετράλωνα, τα βιβλιοπωλεία του κέντρου, οι ρακές και τα ουίσκια,, το ότι αυξάνονται συνεχώς οι παρέες που συζητάνε. Με συναρπάζει ότι όλο και περισσότεροι ρωτάνε στ’ αλήθεια: «τί να κάνουμε;». Με συναρπάζει η ιδέα της εκπόνησης ενός σχεδίου εθελουσίας μετανάστευσης των πασοκονεοδημοκρατών. Με ενοχλούν οι πασοκονεοδημοκράτες, η απίθανη μετωνυμία που κυριαρχεί (πχ. «δημοκρατία»), η περίφημη ανταγωνιστικότητα, τα εκβιαστικά διλήμματα, οι κάθε είδους μονόδρομοι, ο κυνισμός ως στάση ζωής, η σκληρότητα ως αρετή και τα νούμερα ως μόνος αποδεκτός τρόπος επικοινωνίας».
Πέτρος Χριστούλιας
Ο Πέτρος δημιουργεί χάρτινους ήρωες που μερικές φορές δεν έχουν μαγικές ικανότητες. Έχει επιμεληθεί την εικονογράφηση βιβλίων και το εξώφυλλο του πρώτου CD των Burger Project. Κόμικς του έχουν δημοσιευθεί στο 9 της Ελευθεροτυπίας
«Μεγάλωσα στη Χαλκίδα μέχρι τα 18 μου, μετά στη Θεσσαλονίκη μέχρι τα 26 μου και από τότε μέχρι σήμερα μεγαλώνω στην Αθήνα. Η μητέρα μου λέει ότι όταν ήταν έγκυος σε εμένα, είχε μια μανία για Asterix. Αν την πιστέψουμε ήμουν γενετικά προγραμματισμένος να ασχοληθώ με το κόμιξ. Ήμουν και εγώ από κείνα τα παιδάκια που δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τις δυνατές ήδη υπάρχουσες ιστορίες του περιβάλλοντος. Έτσι λοιπόν, η πρώτη απόπειρα για κόμικς ήταν στην εφημερίδα που βγάζαμε στο δημοτικό, η ιστορία ήταν η Οδύσσεια και ο ήρωας ο Οδυσσέας. Δεν είχε μαγικές ιδιότητες αλλά ήταν πολυμήχανος. Κατά τη γνώμη μου μια ιδανική ιστορία για την περίοδο που ζούμε θα ήταν μια που δεν θα είχε καμία αναφορά στην οικονομική κρίση. Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο που ξεκινούσε η κρίση είχα μια πρόταση από ένα περιοδικό για μια σειρά στρίπ κόμικς και πέφτοντας και εγώ στην παγίδα, έφτιαξα ένα σχετικό σενάριο. Δύο συμπληρωματικοί χαρακτήρες ένας χίπης οικολόγος ιδιοκτήτης μαγαζιού βινυλίων που δεν πήγαινε καλά και ένας απολυμένος γιάπης, παλιοί συμμαθητές που βρέθηκαν μέσω facebook συγκατοικούν λόγω κρίσης. Η σειρά κόπηκε και αυτή απότομα λόγω κρίσης οπότε δεν ξέρω πως θα τέλειωνε. Προσπαθώ να μην κάνω πολλές σοβαρές προβλέψεις γιατί σε οδηγούν στην ψευδαίσθηση ότι μπορείς να ελέγξεις το μέλλον και αυτό ακριβώς είναι η μεγαλύτερη πηγή άγχους τη στιγμή της συνειδητοποίησης ότι είσαι αδύναμος μπροστά στο τυχαίο γεγονός. Όσο γίνεται λοιπόν απαλλαγμένος από το χρέος να προβλέψω, με την πίστη της παιδικής αφέλειας ,είμαι αισιόδοξος για το μέλλον για να απολαμβάνω το παρόν».
Λένα Καλλέργη
Η Λένα Καλλέργη οδηγεί ένα πορτοκαλί Peugeot και γράφει ποιήματα. Το 2010 κέρδισε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη για πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή. Έχει εκδώσει τη συλλογή «Κήποι στην Άμμο» (εκδ. Γαβριηλίδης 2010).
«Μεγάλωσα στη Νέα Αρτάκη, στην Εύβοια. Σπούδασα γλωσσολογία και ασχολούμαι, επαγγελματικά, με μεταφράσεις και επιμέλειες κειμένων και με τη διδασκαλία. Όταν ήμουν 11 χρονών θυμάμαι ότι βρήκα τυχαία σε κάποιο φιλικό σπίτι ένα ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου, μόλις το διάβασα αμέσως είπα ‘Αυτό είναι! Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Άραγε μπορώ;’ Αν δεν έγραφα ποιήματα, θα ήθελα να ήμουν ζωγράφος. Η γλώσσα της ζωγραφικής είναι τόσο πιο άμεση και οικουμενική. Αυτό που φτιάχνεις, το έχεις μπροστά σου, το βλέπεις αμέσως, το βλέπουν και οι άλλοι. Η ποίηση έχει περισσότερες ιδιορρυθμίες, έχει τις στιγμές της, είναι πιο απατηλή και είναι πιο δύσκολο να επικοινωνηθεί. Πιστεύω ότι τα πράγματα θα καλυτερέψουν στην Ελλάδα, αλλά δε ξέρω πότε, πώς, και τι θα έχει προηγηθεί της βελτίωσης, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί. Μένει να το δούμε, όλοι μαζί. Μέχρι τότε ελπίζω να ζούμε όλοι όμορφα, να υπάρχουν φίλοι, γέλιο, αγάπη, να φτιάχνουμε ωραίες στιγμές και ωραία πράγματα».
Ο Γρηγόρης Παπαγρηγορίου είναι street artist και ο μοναδικός που παραδίδει μαθήματα καλλιγραφίας στους άδειους τοίχους των ελληνικών πόλεων. Τα γκράφιτι του ξεχωρίζουν για την απλότητα, τη σαφήνεια και τα μαξιμαλιστικά τους στοιχεία.
«Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής μου. Έχω τελειώσει γραφιστική στην ΑΚΤΟ. Το πρώτο μου γκράφιτι το έκανα όταν ήμουν 14 χρονών κάπου στον Χολαργό και από όσο θυμάμαι ήμουν αρκετά ενθουσιασμένος. Βέβαια μετά δεν ασχολήθηκα σοβαρά και τα παράτησα σχετικά σύντομα. Πριν ενάμιση χρόνο ξεκίνησα ξανά. Αν και αυτό που κάνω δεν είναι γκράφιτι, όχι με τον παραδοσιακό τρόπο τουλάχιστον που είναι το spray. Έχω συμμετάσχει σε μία έκθεση στο Stigma Lab στα Εξάρχεια, στο Group-in-fusion στου Ψυρρή και σε λίγες ακόμα γραφιστικού περιεχομένου. Τα γράμματα είναι αυτά που με εκφράζουν κατά κύριο λόγο. Οτιδήποτε γράφεται πάνω στους τοίχους μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα. Από τη στιγμή που κάποιος άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία να γράψει πάνω σε ένα τοίχο σημαίνει ότι κάτι θέλει να βγάλει από μέσα του. Οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την Κρίση είναι ανέχεια, εξαθλίωση, μιζέρια, γκρίνια, απογοήτευση. Για έναν περίεργο όμως λόγο εγώ είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον».
Η Κατερίνα Δρακοπούλου είναι μια από τους νέους ανερχόμενους έλληνες φωτογράφους του 2011, που επέλεξε το Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας. Της αρέσει το ασπρόμαυρο φιλμ.
«Τα τελευταία 4 χρόνια ζω στο Βερολίνο. Από την Ελλάδα μου λείπει το φως, η βαρελίσια φέτα και οι Κυκλάδες. Ο μπαμπάς μου χάρισε την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, ήταν μια παλιά δική του. Δε θυμάμαι τι απεικόνιζε η πρώτη μου φωτογραφία, αλλά σίγουρα θα ήταν μαύρη. Στις φωτογραφίες μου οι άνθρωποι είναι παντού, τους παρατηρώ για να τους καταλάβω. Είτε σε πρώτο πλάνο είτε στο φόντο ενός φωτογραφικού κάδρου, η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να γεννήσει ερωτηματικά και να αφηγηθεί ιστορίες που αντέχουνε στον χρόνο. Ύστερα από την διάψευση των - λανθασμένων μας ίσως; - προσδοκιών και οραμάτων του παρελθόντος και με ένα μέλλον να προβάλλει μπροστά μας τόσο αβέβαιο, νομίζω πως τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να ζήσουμε τη στιγμή, αναγνωρίζοντας την ουσία των πραγμάτων, με τον διακόπτη του ‘αυτόματου πιλότου’ κλειστό. Ο καθένας από εμάς, βιώνοντας και βγαίνοντας (ζωντανός...) από αυτή την κρίση, θα επαναπροσδιορίσει τις ηθικές και κοινωνικοπολιτικές αξίες με τις οποίες πορευόταν έως τώρα. Με λιγότερο εισόδημα και περισσότερη διαύγεια πια, ευελπιστώ πως οι άνθρωποι θα απεξαρτηθούν από τον ψυχαναγκαστικό καταναλωτισμό και τη δίψα για κέρδος. Οι «επενδύσεις» θα γίνονται στον έρωτα και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, με έμφαση στις θεμελιακές μας ομοιότητες και όχι στις διαφορές».
Οι Jolly Roger είναι ένα νέο ελληνικό hip-hop συγκρότημα με μεγάλη απήχηση στους φαν του είδους. Οι στοίχοι τους μιλάνε για τη ζωή και τους παράξενους ανθρώπους της. Του αρέσει να διαβάζουν Ρίτσο και Σαχτούρη.
«Ο Πινόκιο κι ο Anima είναι 19 χρονών σπουδάζουν στη φιλοσοφική σχολή και πίνουν καφέδες. Η 19χρονη Μαριλού κατά καιρούς φτιάχνει καφέδες. Οι Jolly Roger δημιουργήθηκαν το 2005 και το πρώτο τους CD ‘Πειρατική Σημαία’ κυκλοφόρησε το 2010. ‘Αυτός ο δρόμος κρύβει τόσες ιστορίες/ κάποιοι πέθαναν εδώ κι άλλοι τραβάν φωτογραφίες’, αυτός είναι ο αγαπημένος μας στοίχος. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η γενιά μας είναι απολιτίκ, απλά ίσως είναι πιο συγχυσμένη απ’ τις προηγούμενες κι πιο απελπισμένη, χωρίς σαφή εχθρό και στόχο. Έχουμε ελπίδες και ιδέες για το μέλλον. Τα όνειρα κρύβουν μια απληστία, οι ελπίδες απλά μια αθώα ματαιοδοξία, και για αυτό τις προτιμάμε. Συμμετέχουμε σε μία νεοσύστατη hip-hop κολλεκτίβα μαζί με τους Gadfly, Σφάλμα και Βδέλυγμα, καθώς και σε μία καλλιτεχνική ομάδα, τους Hardcore Romantics»
22°
