Ο Δημήτρης Αυγερινός, προϊστάμενος του τμήματος λειτουργίας Αεροσταθμού, θυμάται τις πρώτες μέρες λειτουργίας του αεροδρομίου.
«1/1/2000... Τη μέρα που ο υπόλοιπος κόσμος γιόρταζε το millennium, εγώ μαζί με αρκετούς ακόμα, ξεκινούσαμε δουλειά στο νέο αεροδρόμιο. Ακόμα “νέο” το λέμε, ε; Σκέφτομαι πως το 2010 κλείνουμε δέκα χρόνια και δυσκολεύομαι να το πιστέψω...
Τόσο νωρίς βέβαια, ενάμιση σχεδόν χρόνο πριν λειτουργήσει, δεν το ’λεγες αεροδρόμιο – ούτε φανταζόσουν πώς θα γινόταν. Ένα σεληνιακό τοπίο ήταν, μια αχανής οικοδομή. Θυμάμαι, δουλεύαμε στο κτίριο “97” της διοίκησης και μια μέρα έπρεπε να πάμε στο “17”. Περπατούσαμε μιάμιση ώρα!
Αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν η μεταμόρφωση. Τη μια μέρα υπήρχαν κολόνες, τρεις μέρες μετά βρισκόταν ένας χώρος με μορφή, οντότητα. Καθημερινά δούλευαν 6.000 με 7.000 εργάτες, ίσως και περισσότεροι, σε εικοσιτετράωρη βάση. Έκανα παρέα τότε μ’ έναν από τους δύο ελεγκτές των εργασιών. Έναν Άγγλο project manager που, βάσει ενός λογισμικού, έλεγχε καθημερινά 2.500 συνεργεία. Έθετε τα χρονοδιαγράμματα και δεν έβγαινε ποτέ εκτός. Κι όμως, ήταν ο πιο πράος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Οι υπόλοιποι οργανώναμε τα τμήματά μας, εγώ μαζί με τους συναδέλφους το τμήμα της “ομαλής λειτουργίας του αεροσταθμού -terminal services”. Κυρίως τεστ κάναμε. Προσπαθούσαμε να εξοικειώσουμε τους ανθρώπους με τον εξοπλισμό. Την εποχή εκείνη τα μηχανήματα ήταν απίστευτα εξελιγμένα, ακόμα και για τα διεθνή πρότυπα.
Από τον Οκτώβριο του 2000 άρχισαν να έρχονται οι υπάλληλοι των αεροπορικών εταιρειών απ’ όλον τον κόσμο, σε ομάδες. Έμεναν περίπου 10 μέρες κι ύστερα άλλαζαν. Να εξοικειωθούν με το χώρο. Να καταλάβουμε κι εμείς τι προβλήματα θα προέκυπταν. Από κείνη την περίοδο με κατατρέχουν οι βαλίτσες με τα λουριά. Λέγαμε στους συναδέλφους στο check in να μην τις δέχονται, εκείνοι δεν έδιναν και τόση σημασία, τις περνούσαν, τα λουριά σκάλωναν στις υποδοχές και δεν παραδίδονταν. Είναι ολόκληρο εργοστάσιο εκεί κάτω και οι καθυστερήσεις λειτουργούν σωρευτικά.
Το πόσες εικονικές πτήσεις κάναμε τότε, δεν περιγράφεται. Χωριζόμασταν. Οι μισοί κάναμε τους επιβάτες κι οι υπόλοιποι κάναμε το check in. Κι όλο μετρούσαμε χρόνους, σημειώναμε. Ο χρόνος στο αεροδρόμιο είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας. Και είναι πάντα πιεστικός. Ε, κάποια στιγμή κουραστήκαμε να «παίζουμε» μόνοι μας. Καλέσαμε πολίτες, σαν εκδρομή, να γνωριστούν με το χώρο, να δουν τις εργασίες, με την προϋπόθεση να μας βοηθήσουν. Κάθονταν στην ουρά, “εγώ πάω Βιέννη” έλεγε ο ένας, “Ρώμη” ο άλλος, πουθενά δεν πηγαίνανε, αλλά ήταν πολύ χρήσιμο.
Και φτάσαμε στη μεγάλη νύχτα. Τη μαγική νύχτα, έτσι τη θυμάμαι εγώ. Ήταν 26 Μαρτίου του 2001 κι είχα την τύχη να ’χω βραδινή βάρδια. Το Ελληνικό είχε κλείσει ώρες πριν, είχαν μεταφερθεί άνθρωποι, μηχανήματα κι αεροπλάνα, και περιμέναμε. Εκατό, διακόσιοι άνθρωποι, πόσοι ήμασταν; Περιμέναμε σ’ έναν τεράστιο άδειο χώρο. Και σιγά-σιγά, μετά τα μεσάνυχτα, άρχισαν ν’ ανοίγουν οι πόρτες και να μπαίνει ο κόσμος. Κάποιοι δεν ταξίδευαν καν, ήρθαν για να το δουν. Κι ήταν απίστευτο να βλέπεις εκείνον τον άψυχο χώρο να ζωντανεύει! Να γεμίζει ανθρώπους, ερωτήσεις, χαμόγελα, αγωνία, παλμό, απαιτήσεις, άγχος. Εκείνοι ήταν αγχωμένοι γιατί βρίσκονταν σε ένα όχι οικείο τους μέρος, εμείς για να τους εξυπηρετήσουμε. Ήμασταν βεβαια έτοιμοι δύο μήνες πριν το deadline, αλλά εκείνο το πρώτο βράδυ και τις επόμενες 2-3 μέρες κερδίσαμε τη μάχη. Να μείνουμε ανοιχτοί, να νιώσει ο κόσμος ασφάλεια, να λειτουργήσουν όλα σωστά. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε τα πρώτα εικοσιτετράωρα. Απ’ την ανώτερη διοίκηση μέχρι τα χαμηλότερα κλιμάκια, οι πάντες ήμασταν εδώ. Φορούσαμε όλοι συγκεκριμένη στολή, με έντονα χρώματα, για να ξεχωρίζουμε στο πλήθος, να μπορεί να μας δει ο κόσμος, να μας ζητήσει βοήθεια. Τρέχαμε πάνω-κάτω να ανακαλύψουμε τους επιβάτες που, από το άγχος τους, χάνονταν. Να περιορίσουμε τις καθυστερήσεις. Να απαντήσουμε την ίδια ακριβώς ερώτηση σε 100, σε 200 άτομα... Αλλά το πετύχαμε. Η Σεούλ, που άνοιξε μαζί μας, έκλεισε ύστερα για ένα μήνα. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα.
Τα πάντα έχουμε δει αυτά τα χρόνια στο αεροδρόμιο. Από φωτοβολίδες μέχρι μπουγάδα στις κυλιόμενες! Είχε βραχεί ένας κύριος και άπλωσε τα ρούχα του για να στεγνώσουν. Την άλλη φορά κάποιοι Αμερικανοί φοιτητές είπαν να το κάνουν camping και να στήσουν σκηνή! Τους προλάβαμε βέβαια, αλλά έτσι είναι το αεροδρόμιο, είναι μια ολόκληρη κοινότητα, μια μικρή πόλη. Λειτουργούν καθημερινά 300 επιχειρήσεις και εργάζονται 17.000 άτομα. Εμείς, τα 700 άτομα που αποτελούμε τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, είμαστε οι οικοδεσπότες τους. Και πρέπει να τους κάνουμε να νιώσουν καλά. Για να νιώσουν καλά και οι επιβάτες. Και το πιστεύω πως νιώθουν. Τα 9 χρόνια που είμαι εδώ, έχουμε μεταφέρει πάνω από 100.000.000 κόσμο. Πέρυσι μόνο ταξίδεψαν 16.500.000 άνθρωποι. Μιάμιση Ελλάδα... Καλά να ’μαστε να φτάσουμε και τον πληθυσμό της Γης».
15°
