Kim Ki-Duk (Arirang). Ένα home movie ντοκουμέντο από έναν σκηνοθέτη με πολυτάραχο προσωπικό βίο και άκρως δημιουργική σκηνοθετική διαδρομή. Συζητήθηκε έντονα για την αυτοαναφορικότητα και τον εγωκεντρισμό του και, αν χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο ως δράμα, κάποιοι από τους κριτικούς θεώρησαν το φιλμ που παρουσίασε στις Κάννες απλώς μια επίδειξη αλαζονείας. Ο Κιμ Κι-Ντουκ πάντως έφυγε νικητής από το διαγωνιστικό τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» για το “Arirang” λαμβάνοντας εξ ημισείας το βραβείο καλύτερης ταινίας μαζί με τη «Στάση στη διαδρομή» του γερμανού Αντρέας Ντρέσεν. Χρειάστηκε θάρρος ή θράσος τελικά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κριτικής επιτροπής; Τα τρία κοπιώδη χρόνια απομόνωσης που απεικονίζονται και στο φιλμ είναι μάλλον η απάντηση. Στη μέση του πουθενά, στερούμενος κάθε βασικής υποδομής, όπως τουαλέτας και τρεχούμενου νερού, ο Κιμ Κι-Ντουκ κινηματογραφεί τον εαυτό του σε καθημερινές στιγμές αυτοδιαχείρισης και φυσικής διαβίωσης. Άμεσος, ειλικρινής, τολμηρός. Για τον κορεάτη σκηνοθέτη που εργάστηκε κατά το παρελθόν σε εργοστάσιο και κατετάγη στους πεζοναύτες, ίσως να ήταν απλώς μια ακόμα πρόκληση που κέρδισε. Για το κοινό πάντως που χειροκρότησε θερμά ήταν η έκπληξη των φετινών Καννών.
7°
