Παρατηρώ μια ελληνο-λατρεία στις διαφημίσεις, όποτε πετυχαίνω ανοιχτή τηλεόραση: ελληνικές σημαίες ανεμίζουν στο αεράκι της Αττικής/ή/και γραφικού νησιού, χαλβάδες, φέτες, ελιές, λάδια και άλλα εδώδιμα αστράφτουν τεχνικολόρ στην οθόνη. Παππούδες πολύ σπιρτόζοι και γιαγιάδες που τουιτερίζουν, μετα-έφηβοι με την κλασική πια γενειάδα-Φαραώ, καλοδιατηρημένοι σύζυγοι και νοικοκυρές που μόλις έσκασαν από κομμωτήριο, διαφημίζουν μια Ελλάδα όπως (δεν) τη θυμόμαστε οι μεγαλύτεροι και τη βαριόσαστε οι μικρότεροι. Εμείς, αν τη θυμόμαστε κομματάκι on acid, είναι επειδή το είχαμε κάψει τότε που ήμασταν στην ηλικία σας με αποτέλεσμα όλα να τα θυμόμαστε fuzzy, βουτηγμένα στο Καζολίν, μη δίνετε σημασία, κάντε δουλειά σας.
Δεν το λέω ειρωνικά, είναι καλό που ανακαλύπτουμε την Ελλάδα – όλοι σκοτώνονται στις διαφημίσεις πια ότι «είμαστε ελληνική εταιρεία και μπράβο μας!», με το «ελληνική οικογενειακή εταιρεία» να σκίζει καλσόν. Μια χαρά είναι η Ελλάδα σε τοπία, νησιά, διακοπές, φέτα κ.λπ. Κυρίως σε μουσική. Η μουσική, τα τραγούδια, μας συνδέουν ίσως περισσότερο κι από τη γλώσσα.
Και, πάνω στις ανακαλύψεις, ανακαλύψαμε μικρό (βαριά 20 τετραγωνικά) στέκι της γειτονιάς όπου παίζουν και τραγουδάνε ωραία τραγούδια άνθρωποι με υπέροχες φωνές, κι αυτοί που παίζουνε έχουν τελειώσει ωδεία, της γειτονιάς ίσως αλλά έμαθαν άριστα και με ενθουσιασμό, οι δε τραγουδιστές τραγουδάνε χρόνια, ΚΙ ΑΝ έφτιαξαν συγκροτήματα στα νιάτα τους... Καλά, επειδή παρα-τράβηξε η εισαγωγή: στο «Bistrot live 131» στην Καλλιθέα τραγουδάει ο Κώστας Λαμνάτος, που όταν τον ακούς νομίζεις ότι είναι ο Ray Charles ή σόι του, η πολύ καλή Μαριάνθη και ο Δημήτρης Νεζερίτης. Που πήρε πρώτο βραβείο τραγουδιού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το ’92; Σας λέει κάτι; Όχι γιατί δεν είχατε γεννηθεί; Οκ, το δέχομαι. Αλλά να τον ακούσετε έστω και με χρονική καθυστέρηση, είναι εξαιρετικός. Λέει ένα τραγούδι του Σταύρου Λιβυκού, αυτό με την καρδιά-λεωφορείο, αποκλείεται να κυκλοφορείς με ΜΜΜ και να μην το σκέφτεσαι από στάση σε στάση.
Το «Bistrot live 131» είναι της γειτονιάς αλλά με τόσο καλούς τραγουδιστές και μουσικούς (πιάνο ο Στέφανος Κώνστας) που θα μπορούσε να ήταν στη Νέα Υόρκη, όχι ότι έχει κάτι παραπάνω η Νέα Υόρκη από την Αθήνα, ούτε καν φέτα, απλώς είναι πιο φιγουρατζίδικη, το να λες «τραγουδάω στη Νέα Υόρκη» ακούγεται πιο χάι από το «τραγουδάω στην Καλλιθέα»... Ή όχι; Πάψαμε να πέφτουμε ανάσκελα με τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Μιλάνο, τελείωσε η ξενομανία πια; Δόξα σοι.
Σε εντελώς άλλη γειτονιά είναι το «MatchPoint», καφέ, μπαρ, τσιμπιτουάρ, στέκι για φοιτητές, σπουδαστές, καθηγητές και φίλους ανάμεσα στις σχολές της Πατησίων, στον άγνωστο κατά τα άλλα «πεζόδρομο της ΓΕΣΕΕ». Που λέγεται Αινιάνος και δεν είναι καθόλου της ΓΕΣΕΕ, απλώς έχει βαφτιστεί έτσι, ξέρουμε όλοι γιατί (ή δεν έχουμε ιδέα και σκασίλα μας).
Το «MatchPoint» είναι πολύ όμορφο, cosy, το έχουνε τρεις φίλες και φαίνεται: ωραίος φωτεινός χώρος με «σπιτική» διακόσμηση, φιλική μπάρα, σωστός φωτισμός τη νύχτα και ζεστή ατμόσφαιρα παλιάς Κυψέλης. Είναι από τα μαγαζιά στα οποία αισθάνεσαι λίγο στο σπίτι σου, και σίγουρα στη γειτονιά σου. Κάποια βράδια την εβδομάδα βάζει μουσική η φίλη μου Γαλήνη Τσεβά – όχι επειδή είναι φίλη αλλά διαλέγει ατμοσφαιρική, ταιριαστή μουσική για το χώρο (που έχει έτσι κι αλλιώς ένα κομμάτι λίγο απομονωμένο, αν θέλει να συζητήσει κανείς μνημόνια και τέτοια ή γκομενικά, που ταιριάζουνε καλύτερα σε μπαράκια της γειτονιάς ή του κόσμου). Σερβίρονται μερικά νόστιμα κρύα πιάτα, όλα προσεγμένα όπως οι καφέδες και τα ποτά. Δουλεύει σε φάσεις από το πρωί ως αργά το βράδυ με κόσμο κάθε ηλικίας και γενικά ενθουσιάστηκα που έπεσα απάνω του: έχω περάσει πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη γειτονιά και την αγαπάω παρά το χάλι της. Που δεν είναι συνολικά-χάλι-κουβέρτα, δεν πιάνει από τη μια άκρη ως την άλλη, έχει ωραίες γωνιές, η Μαυροματαίων με τις παλιές πολυκατοικίες που κοιτάνε το πάρκο (από ψηλά) είναι σούπερ, τύφλα να έχει η Νέα Υόρκη με το Σέντραλ Παρκ. Η οποία είναι μια χαρά πόλη αλλά μας πέφτει μακριά, ακριβή, γλιστράνε τα πεζοδρόμια, βαριόμαστε, και προτιμάμε έτσι κι αλλιώς την Αθήνα, με τους φίλους μας να πηγαίνουν από δω κι από εκεί σαν να μην υπάρχει αύριο... ή κρίση.
* «Στην απάνω γειτονίτσα» ή «Η γοργόνα», τραγούδι του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που ερμήνευσε πρώτος ο Γιάννης Καλατζής το ’70. Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος έκανε μια τέλεια διασκευή πριν μερικά χρόνια.
«Bistrot live 131», Χαροκόπου 131, Καλλιθέα, 6944435864
13°
