Συνήθως εκείνοι που μισούν τα Χριστούγεννα εννοούν την περίοδο «πριν τα Χριστούγεννα». Τότε που μέσα σε ασφυκτικά γεμάτα μαγαζιά (αν είναι σε χρονική ζώνη «χωρίς μνημόνιο») προσπαθούν να αγοράσουν δώρα κάνοντας ελιγμούς (αν και αγοραφοβικοί) ανάμεσα από πλήθη σε πανικό κατανάλωσης που σκοτώνονται για το ποιος θα αρπάξει πρώτος ένα ρούχο από το καλάθι με τις ευκαιρίες – «ό,τι πάρετε 2 ευρώ».
Τα βάρη της ζωής
Συνήθως οι ευχάριστες αναμνήσεις των Χριστουγέννων έρχονται από την παιδική μας ηλικία. Άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα στη ζωή τους, τέτοιες αναμνήσεις τις αντιμετωπίζουν με δυσκολία. Περισσότερος πόνος παρά χαρά.
Άνθρωποι με μέτρο
Με μέτρο και με ένα έστω «σχετικά καλό γούστο» νοιώθουν να πονούν τα μάτια τους από τον εφιάλτη του εορταστικού στολίσματος και μάλιστα των γειτόνων. Η χαρά και η ανταγωνιστικότητα κάνουν πολλούς να οργιάζουν σε λαμπάκια, ελαφάκια, νανάκια (ή ο,τιδήποτε άλλο είναι αυτά τα κοντά ανθρωπάκια που φωτίζουν). Έλατα, φάτνη, αστέρια, μάγοι, αγελάδες, αγγελάκια, και φώτα που φαίνονται και από το διάστημα. Βέβαια, η χαρά που νοιώθουν τα παιδιά είναι πάντα μία καλή δικαιολογία για να στολίσεις, αλλά συνήθως τα κακόμοιρα είναι χαρούμενα με ένα απλό δέντρο. Όλα τα υπόλοιπα είναι του ασυγκράτητου μπαμπά που παλιμπαιδίζει.
Πώς μπορείς να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση χωρίς να κοροϊδέψεις το αθώο μικρό αλλά και χωρίς να το πληγώσεις; Πώς μπορείς να βρεις την πνευματική εκείνη γέφυρα που ενώνει τη χαρά με τη λογική και την φαντασία με τη σκληρή πραγματικότητα; Και πώς μπορείς να εξηγήσεις όλες εκείνες τις υπόλοιπες ερωτήσεις που ακολουθούν – για το άστρο, τους μάγους, τα δώρα, τον Χριστούλη και τα υπόλοιπα, όταν το μόνο που θες είναι να ξέρεις ότι θα ανάψουν την κεντρική θέρμανση στην πολυκατοικία;
Όχι στην υπερκατανάλωση
Κι αν ο Άγιος Βασίλης έχει επινοηθεί από τους γονείς για να κρατούν τα πιτσιρίκια φρόνιμα στη διάρκεια όλης της χρονιάς (αλλιώς ο Άγιος Βασίλης δεν θα…μπλα μπλα μπλα) αλλά και από τους καταστηματάρχες που θέλουν να κρατήσουν ένα καλό, θεαματικό εισπρακτικά φινάλε της χρονιάς, πόσο καλό είναι ότι αυτά έχουν διογκωθεί σε ένα φεστιβάλ καταναλωτικής υστερίας που διαρκεί έναν σχεδόν μήνα; Είναι περισσότερο γιορτές απληστίας παρά αγάπης – για να μην αναφέρουμε και το τι καταναλώνεται σε φαγητό…
Η αγάπη και η ανταλλαγή ευχών πραγματικά νοιώθεις να εξαφανίζονται όταν μπαίνει η απληστία στη μέση. Όταν τα παιδάκια-αγγελάκια γίνονται άκαρδοι μικροί τρομοκράτες που ξεσκίζουν τα πακέτα αδιαφορώντας παντελώς για το ποιος τους χαρίζει το κάθε τι, πετώντας στην άκρη άκαρδα ο,τιδήποτε δεν τους αρέσει και ουρλιάζοντας δοκιμάζουν να ξεσκίσουν επιτόπου όλα τα κουτιά, να ανοίξουν όλα τα δώρα, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Μερικές φορές είναι τρομαχτικό να βλέπεις αυτούς τους μικρούς, υποψήφιους καταναλωτές του αύριο…
«Που θα πάτε για γιορτές;»
Πού πήγατε; Με ποιους ήσασταν; Βγήκατε καθόλου; Πόσο είχε το ταμπλ ντ’οτ; Ψώνισες τίποτα; Τι σου χαρίσανε; Έφτιαξες μελομακάρονα φέτος; Θα φτιάξεις γαλοπούλα; Από πού παίρνετε τη βασιλόπιτα; Εμείς πήγαμε Αράχωβα, καταπληκτικά. Εσείς εδώ ε;
Πόσες ερωτήσεις μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος που θα ήθελε απλώς να νοιώσει με ηρεμία τη χαρά των συνανθρώπων του; Γιατί πρέπει όλα να συνδέονται με τον ανταγωνισμό ποιος πήγε πού και πόσα ξόδεψε; Γιατί πρέπει όλοι να πηγαίνουν κάπου;
Όπως και να έχει όμως, ας ευχηθούμε όλοι σε όλους ένα απλό, εγκάρδιο Χρόνια Πολλά. Το λιγότερο μπορεί να αξίζει τα περισσότερα.
20°
