Κοίταξα το ρολόι µου. Οι δείχτες έδειχναν 3 το µεσηµέρι. Μία συνηθισµένη φθινοπωρινή µέρα, µε µία ελαφριά συννεφιά να δροσίζει τα µέτωπα των ιδρωµένων περαστικών. Ο ήλιος είχε στηθεί κατακόρυφα στον ουρανό, υπενθυµίζοντας ότι το καλοκαίρι δεν έχει φύγει ακόµη, παρότι ηµερολογιακά έχουµε µπει στο φθινόπωρο. Η πορεία ανεβαίνει ασθµαίνουσα την οδό Σταδίου. «Είναι νέοι» σκέφτοµαι. Τους κοιτάζω µε τη µατιά της ηλικίας µου. ∆εν τους ζηλεύω, τους παρατηρώ που φωνάζουν τα συνθήµατα και περισσότερο κοιτάζω τις χειρονοµίες και τις κινήσεις τους και λιγότερο προσέχω τα συνθήµατά τους. Μία οµάδα περίπου είκοσι νεαρών κουκουλοφόρων ανεβαίνουν κι αυτοί. Ανεβαίνουν, αλλά ξαφνικά λοξοδροµούν από την πορεία. Τους κοιτάζω, µε «κοιτάζουν», φαίνονται ότι είναι νεαροί, γεµάτοι έπαρση για το έργο τους, που σε λίγο θα µεταφραστεί σε δεκατέσσερα χτυπήµατα µε βαριοπούλες και λοστούς στις βιτρίνες του βιβλιοπωλείου «Ιανός». Οι βιβλιοϋπάλληλοι τρέχουν να κατεβάσουν τα ρολά. Ένα ζευγάρι πελατών την τελευταία στιγµή προσπαθεί να αποδράσει από το κατάστηµα. Το ρολό σταµατάει στη µέση της βιτρίνας... Μόλις που προλαβαίνουν... Ένα χτύπηµα και µετά ένα άλλο, κι άλλο, κι άλλο... Όλα γίνονται µέσα σε συµπύκνωση χρόνου, όπου παρελθόν, παρόν και µέλλον διαγράφονται. Περί τους πέντε ήταν οι «σκληροί». Οι άλλοι της οµάδας τούς φωνάζουν να γυρίσουν πίσω και προσπαθούν να τους αποτρέψουν από το καταστροφικό έργο τους. Ματαίως. Το κακό έχει γίνει. ∆εκατέσσερα χτυπήµατα. Ο «Ιανός» και πάλι «πληγωµένος». ∆εν είναι η πρώτη φορά. - ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
14°
