«…Πάντα υπάρχει δυναμική. Δεν αφήνει η ζωή ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητές της και μία από αυτές τις δυνατότητες είναι να παράγει μουσική, να βγάζει μουσική, να εκφέρεται με αυτό τον τρόπο, να εκδηλώνεται… Υπάρχουν γύρω-γύρω πράγματα, υπάρχουν πολύ καλά ξενόγλωσσα συγκροτήματα, έχουν βγει δεξιοτέχνες παίχτες, κάτι συμβαίνει. Δεν είναι όπως παλιά, που για να παίξεις έπρεπε να βρεις ένα δάσκαλο, ο δάσκαλος ήταν ημιμαθής, τέτοιος έβγαινε και ο μαθητής. Έχουν αλλάξει όλ’ αυτά. Έχουμε πολύ καλούς δασκάλους, πολύ καλούς μαθητές κι έχουν σιγά-σιγά προκύψει πολύ καλοί σολίστες σε όλα τα είδη, από κόρνο μέχρι ούτια και τζουράδες, άσε τα ηλεκτρονικά…» Λόγια του Σωκράτη Μάλαμα (που δεν δημοσιεύτηκαν) από την πρόσφατη συνέντευξή του στην A.V. Όλοι το βλέπουν, όλοι το ξέρουν, όλοι το αντιλαμβάνονται πως κάτι τρέχει, ακόμη κι αυτοί που –εκ πρώτης όψεως– δεν έχουν άμεση σχέση. Όμως ο Σωκράτης ακούει πράγματα που του βάζουν τα παιδιά του, απ’ αυτά που «ανακαλύπτουν» στο ίντερνετ, άσε που ο μεγαλύτερος γιoς του ακολουθεί τα βήματά του κι έτσι έχει άμεση επαφή με ό,τι τώρα συμβαίνει.
Διαχρονικά η ελληνική πολιτεία αδυνατεί να αντιληφθεί πως η πολιτική είναι και αισθητική. Το αγοραίο, το ελαφρολαϊκό (από Ρίτα Σακελλαρίου μέχρι τα «πολιτιστικά ιδρύματα» του Βαγγέλη Γιαννόπουλου), τα δικά μας παιδιά, το ξεδοντιασμένο έντεχνο, τα ζεϊμπέκικα της τζάμπα μαγκιάς, τα ψηφοθηρικά τσάμικα, οι θλιβερές κασέτες των προεκλογικών συγκεντρώσεων που είναι σαν σάουντρακ σε επαρχιακή ντισκοτέκ λίγο πριν κλείσει, ο Μίκης Θεοδωράκης που είναι πια το άλλοθι όλων, οι πολιτικοί που είναι συστηματικά άφαντοι από συναυλίες εκτός κι αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα, δημιουργούν ένα κάδρο απεχθές, αναχρονιστικό και αντι-αισθητικό. Εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτό το αισθητικό πλαίσιο, αδυνατούν να δουν τι είναι μοντέρνο, τι είναι τώρα, να συντονιστούν με την πραγματικότητα που έχει μια αισθητική αξιοπρέπεια και αποτελείται από ανθρώπους που (ω! τι σπάνιο είδος) προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους σαν πολίτες του κόσμου.
Playground Theory - Connect the dots
Όπως και στον πρώτο τους δίσκο, η dream pop, η ψυχεδέλεια, το progressive και τα ονειρικά φωνητικά αποτελούν τα βασικά συστατικά που συμπληρώνονται εδώ από ανατολίτικες γεύσεις. Η βελτίωση είναι εμφανής παντού με ένα δίσκο δομικά πιο στέρεο, μελωδικά πιο ολοκληρωμένο, φροντισμένο σε κάθε λεπτομέρεια ώστε να είναι μια πραγματικά καλή παρέα.
Ο λόγος του Π. Ε. Δημητριάδη και ο ιδιαίτερος τρόπος ερμηνείας είναι –από την εποχή των Κόρε.Υδρο– ένα κρυφό διαμάντι που μπορεί και τα «μεγάλα» και τα «μικρά» να τα εκφράζει μοναδικά. Οι αναφορές του, όπως καταγράφονται στο εσώφυλλο, δείχνουν και το εύρος των επιδράσεών του, από τον Γκαίτε και τον Αριστοτέλη ως τον Αγγελάκα και τον Λοΐζο κι από τον Morrissey και τον Πάριο ως τον Umberto Eco και τους Bee Gees. Όμως, αυτή τη φορά, το μουσικό μέρος μοιάζει κάπως παραμελημένο και προσχηματικό, αφήνοντας μετέωρο το τελικό αποτέλεσμα.
Ακολουθώντας τη «loureedια» άποψη πως «ένα ακόρντο είναι αρκετό, δύο είναι υπερβολή και τρία είναι πια τζαζ», δημιουργούν ένα απλό, ενδιαφέρον και υποσχόμενο ντεμπούτο. Όμως στέκουν μπροστά στο υλικό τους περισσότερο σεβαστικοί, προσεκτικοί και άτολμοι –σαν να δίνουν εξετάσεις– απ’ ό,τι χρειάζεται κι έτσι αδικούν τον ίδιο τους τον εαυτό.
14°
