H πολιτική δήλωση ότι πρέπει να επικρατήσει διάλογος, ηρεμία, ψυχραιμία κ.λπ. είναι η λύση αμηχανίας που ταιριάζει σε κάθε ταραχή, είτε πρόκειται για καβγά στη νομαρχιακή είτε για πυρηνικό πόλεμο. Μόνο που αποτελεί μια μη θέση γιατί στην πολιτική υπάρχει το δίκιο και το άδικο και χρεώνεσαι αυτό με το οποίο θα ταυτιστείς. Ιδίως αν έχεις ένα παρελθόν όπου ποτέ δεν δίσταζες να καταγγείλεις την παραμικρή αμυχή από δυνάμεις καταστολής.
Κάποτε υπήρχε η αριστερά των δικαιωμάτων. Ένας διεισδυτικός πολιτικός χώρος που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, και είχε πάντα την ευαισθησία
του οξυμένη και ετοιμοπόλεμη να υπερασπισθεί κάθε θύμα βίας, στέρησης ελευθεριών, απειλής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στη χώρα μας και σε
κάθε σημείο του πλανήτη. Μετά ήρθε η αριστερά της σκοπιμότητας και της καριέρας. Αν δε μιλούμε για την αριστερά της Ευρωβουλής, ζηλευτής καριέρας.
Τότε αρχίζουν οι υπολογισμοί και τα ανθρώπινα δικαιώματα μετρώνται με άλλο ζύγι. Τότε αρχίζει η κατανόηση στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε
καθεστώτος, τότε υπερισχύουν οι συμμαχίες και οι ιδιαίτεροι δεσμοί. Και τότε συμβαίνει το ειρωνικό παράδοξο. Μία χώρα που βρίσκεται
χιλιάδες μίλια μακριά μας να αποτελεί το μέτρο της αποσάρθρωσης του ιδεολογικού ιστού, το ορόσημο της ματαίωσης του αξιακού συστήματος, το
σύμβολο της διάψευσης της ιστορικής ταυτότητας ενός κόμματος που ευτύχησε-ατύχησε να γίνει κυβέρνηση. Η Βενεζουέλα και όχι το μνημόνιο είναι ο τάφος της αριστερής ευαισθησίας.
΄Ηταν η χώρα μοντέλο γι’ αυτούς. Η πρώτη επίσκεψη του Αλέξη, οι συντροφικές κορώνες, οι οικουμενικές παρακαταθήκες του Μπολιβάρ, ο
δρόμος για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό, η εναλλακτική πρόταση στην Ευρώπη των γενοκτονιών. Μετά το τοπίο άρχισε να θολώνει. Ο σύντροφος
πρέσβης, τα ύποπτα ταξίδια με αμφιλεγόμενες παρέες στην Καραϊβική – το κόμμα βρίσκεται στην πορεία του προς την εξουσία και μαζί με τα
οράματα αρχίζουν και οι δουλειές. Και μετά ήρθε η κατάρρευση, η ακραία φτώχεια, η διάλυση της Βουλής, η ένοπλη βία. Η χώρα μοντέλο έγινε
πληγή στην αριστερή συνείδηση αλλά για κάποιο λόγο είμαστε ακόμα υποχρεωμένοι να τη στηρίζουμε μαζί με τους άλλους αδελφούς, τους
Podemos. Kαι ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά τις ιδιαιτερότητες αυτής της ηπείρου, τις σκοτεινές δυνάμεις που συγκρούονται, τη βία που υπήρχε
πάντα εκεί. Η λυρική αριστερά άρχισε να συμβιβάζεται με τη βία.
Δεν εκπλήσσομαι για τους άλλους. Όταν γίνεσαι υποστηρικτής του Πούτιν, συνεταίρος του Καμμένου και φιλαράκι του Ιερώνυμου εύκολα ανοίγει ο
δρόμος της λήθης, της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης από το παρελθόν σου. Εύκολα συμμαχείς με ό,τι πιο λούμπεν υπάρχει στο Ευρωκοινοβούλιο
για να υπερασπιστείς ένα καθεστώς που έχει λόγους να μην εγκαταλείψεις. Εκπλήσσομαι όμως για την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Για τη γυναίκα μάρτυρα που κάποια Χριστούγεννα η βαρβαρότητα της έκοψε το νήμα της φυσιολογικής ζωής. Την ηρωίδα των εργατικών αγώνων που τη βλέπω να υπερασπίζεται ένα καθεστώς αντιδημοκρατικό. Την αγωνίστρια σύμβολο που πίστευα ότι ποτέ δεν θα ανεχόταν και δεν θα συμβιβαζόταν με οποιονδήποτε φορέα βίας γιατί για αυτήν η βία δεν είναι ένα ρητορικό σχήμα αλλά άσβεστα σημάδια στο δέρμα της. Δεν πίστευα ποτέ ότι η βασανισμένη αυτή ύπαρξη θα γυρνούσε την πλάτη στις ευρωπαϊκές αξίες που την ευεργέτησαν (στη χώρα μας και τη Γαλλία) για να υπερασπιστεί ένα βάρβαρο καθεστώς. Επειδή γνωρίζω και σέβομαι απεριόριστα τον αγώνα της, τη δύναμή της και τις αρχές της, τη γυναικεία της φύση, η στάση της στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν μία πικρή απογοήτευση.
8°
