Η απαξίωση της πολιτικής σταδιοδρομίας των Ελλήνων πολιτικών ηγετών είναι σχεδόν δεδομένη. Με τη βοήθεια του διαδικτύου, σας καλώ να κάνετε μία έρευνα με λέξεις-κλειδιά τα ονόματα των πρωθυπουργών της Ελλάδας και τη λέξη «προδότης». Πολύ σύντομα, θα ανακαλύψετε πλήθος δημοσιευμάτων που κατηγορούν τους πρώην πρωθυπουργούς για προδοσία, χαρακτηρισμός ανεπίτρεπτος αλλά συνάμα συνήθης για την Ελλάδα. Υπάρχει αμφιβολία ότι θα έρθει και η ώρα του Αλέξη Τσίπρα;
Ξανά και ξανά, είμαστε θεατές της ίδιας ιστορίας. Ένας νέος ηγέτης κερδίζει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, συνήθως υποσχόμενος πράγματα που δεν μπορεί να εφαρμόσει. Η εμπιστοσύνη του λαού αποτελεί το λεγόμενο «πολιτικό κεφάλαιο» του ηγέτη, την ισχύ που χρειάζεται για να κάνει τις αλλαγές που υπόσχεται. Σε κάθε σημαντική αλλαγή, ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να βγει μπροστά και να αξιοποιήσει το πολιτικό του κεφάλαιο για να πετύχει τους στόχους του. Κάθε αλλαγή συνεπάγεται αντιδράσεις από τον κόσμο που πλήττεται και μείωση του πολιτικού του κεφαλαίου. Αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή που το πολιτικό κεφάλαιο στερεύει και ο ηγέτης πάει σπίτι του. Αν κάτι έχει σημασία στο τέλος, είναι το έργο που αφήνει πίσω του.
Όσο και να παλεύει ο κάθε ηγέτης να διατηρήσει τη στήριξη του λαού, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα τα καταφέρει. Η υπόληψη και η υστεροφημία του μπορούν να διασωθούν μόνο από το όποιο θετικό αποτέλεσμα της διακυβέρνησής του. Απέναντι στην οργή του λαού, ο κάθε ηγέτης αντιτείνει τη θετική του δράση. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θετικά ορόσημα ήταν η ομαλή μετάβαση στη μεταπολίτευση και η είσοδος στην ΕΟΚ. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και η ανάδειξη της μεσαίας τάξης. Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η προσήλωσή του στην ανάγκη για μεταρρυθμίσεις. Για τον Κώστα Σημίτη, η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Σε ό,τι αφορά τον Κώστα Καραμανλή, η ισχυρή δημοτικότητα και η φαινομενική αίσθηση ευθύνης δυστυχώς δεν μεταφράστηκαν σε ένα ισχυρό θετικό προσωπικό στίγμα στην ιστορία της Ελλάδας. Δύσκολα επίσης τα πράγματα για τον αρχικά συμπαθή Γιώργο Παπανδρέου, που έχει πλέον μείνει στη συνείδηση του λαού ως ο πρωθυπουργός που απλά απέτρεψε την ασύντακτη χρεοκοπία και εισήγαγε τα μνημόνια. Σε ό,τι αφορά τον Λουκά Παπαδήμο ή τον Αντώνη Σαμαρά, κατάφεραν να κρατήσουν στην επιφάνεια μία χώρα που βούλιαζε. Αν ένα είναι το βασικό επιχείρημα των «μνημονιακών» πρωθυπουργών απέναντι στις κατηγορίες που τους αποδίδονται, είναι ότι απέτρεψαν τα χειρότερα και προσπάθησαν να βάλουν μία τάξη στη χώρα.
Η πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας καταδεικνύει με σαφήνεια ότι το πολιτικό κεφάλαιο των ηγετών εξανεμίζεται ταχύτατα. Όλοι οι σύγχρονοι ηγέτες εγκαλούνται για προδοσία από ένα λαό που ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους. Δεν θα αργήσει να έρθει η σειρά του Αλέξη Τσίπρα. Το κακό με τον τωρινό πρωθυπουργό είναι ότι, σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους ηγέτες, δεν έχει θέσει στόχο να βάλει μία τάξη και να κάνει κάποιες τομές στη χώρα, αλλά, ως άλλος Τσε Γκεβάρα, θέλει να κάνει επαναστατικές τομές στην Ευρώπη. Ξοδεύει το πολιτικό του κεφάλαιο στην υπηρεσία ενός ανέφικτου στόχου. Εντωμεταξύ, η οικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται διαρκώς και παρατηρείται σημαντική οπισθοδρόμηση σε όλους σχεδόν τους τομείς όπου απαιτούνται μεταρρυθμίσεις.
Όταν έρθει η σειρά του να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες για προδοσία και με δεδομένη την παρούσα οικονομική συγκυρία, είναι πλέον απίθανο ο Αλέξης Τσίπρας να έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει ουσιαστικό έργο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ακόμη χειρότερα, μπορεί καν να μην είναι δυνατόν να παρουσιάσει το επιχείρημα «Ναι, αλλά τουλάχιστον απέτρεψα τη χρεοκοπία». Η αναμέτρηση του Αλέξη Τσίπρα με την οργή του λαού θα είναι εντέλει πολύ σκληρή.
21°
