Εντάξει, η δική μας χώρα είναι αποτυχημένη, έχει ανάξιες ελίτ, έλλειμμα παιδείας και πόσα ακόμη ελλείμματα – γι’ αυτό κατρακυλάμε. Τι συμβαίνει, όμως, με τους επιτυχημένους; Με τους «θεσμούς», τις ηγεσίες της φωτισμένης ΕΕ, τις χώρες-πρότυπο, από άποψη δημοσιονομικής υγείας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας;
Για την όλο και μεγαλύτερη βύθιση της Ευρώπης στο λαϊκισμό και την ακροδεξιά προφανώς δεν ευθύνεται η ελληνική αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις. Επίσης δεν υπάρχει ελληνική επιρροή στο Brexit ή στο bail in που δρομολογείται σε ιταλική τράπεζα. Δεν υπάρχει εθνική ευθύνη για τον κίνδυνο να μετάσχει στα ευρωπαϊκά συμβούλια του μέλλοντος ένας Γκρίλο ή μια Λεπέν ούτε για την έκρηξη του αντιευρωπαϊσμού που καλπάζει. Δεν ήμασταν εμείς που κλείσαμε σύνορα και αποκλείσαμε από τους παραδείσους μας τους κατατρεγμένους της Συρίας, δεν αποφασίσαμε εμείς ότι η «δημοκρατία» του Όρμπαν χωράει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Όχι μόνο αυτό, αλλά δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει γιατί οι εξυπνότεροι και καλύτεροι, οι εταίροι/θεσμικοί πιστωτές, δεν έβαλαν ποτέ ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση δόσης την ολοκλήρωση του εθνικού κτηματολογίου και του περιουσιολογίου, γιατί δεν επιμένουν για την επέκταση χρήσης του πλαστικού χρήματος ούτε άσκησαν ποτέ πραγματική πίεση για έσοδα από τα λαθρεμπόρια και το trafficking.
Το να ζητά το ΔΝΤ με την ευγενική υποστήριξη του Βερολίνου μειώσεις όλων των κύριων συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου τόσο ώστε να πληρώνουν φόρο και οι δικαιούχοι του επιδόματος ανεργίας δεν είναι απλώς σαδιστικό, είναι παράλογο. Το να θεωρούν ως λύση τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή ακόμη πιο άγρια λιτότητα για μια δεκαετία και βλέπουμε, δεν είναι απλώς ανυπόφορο για την ελληνική κοινωνία, είναι απόλυτα καταστροφικό για την οικονομία.
Αλλά δεν φαίνεται να τους νοιάζει ότι τσακιζόμαστε στα βράχια της ύφεσης. Όπως όλα δείχνουν, έχουν καταλήξει ότι το ελληνικό πρόγραμμα απέτυχε, θέλουν απλώς να πάρουν τα λεφτά τους πίσω με τις διάφορες ρήτρες και τη δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, αναζητούν τρόπο απεμπλοκής. Όσοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της συνοχής της ευρωζώνης (η Κομισιόν λ.χ.) δεν μπορούν ούτε θέλουν να αρθρώσουν λόγο απέναντι στον Β. Σόιμπλε που τρέχει για την εφαρμογή του σχεδίου του, για μια ευρωζώνη πολλών ταχυτήτων και ομόκεντρων κύκλων που στον πυρήνα θα έχει τις οικονομικά ισχυρές χώρες (Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο κα) μαζί με τους δορυφόρους (πρώην ανατολικό μπλοκ, βαλτικές) και στην περιφέρεια όσες δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τους αυστηρούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η προσέγγισή του έχει και χαρακτηριστικά ρατσισμού, δεν πιστεύει ότι είμαστε όλοι το ίδιο άξιοι για το ευρώ, αλλά, ανεξάρτητα από την ετυμηγορία της ιστορίας που μάλλον θα είναι αρνητική για το αποτύπωμα που αφήνει στην Ευρώπη, ο Β. Σόιμπλε είναι ο ταμίας και ο λόγος του μετράει περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου.
Ο ορίζοντας καθαρίζει. Είναι πλέον φανερό ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Αν δεν τραβηχτεί τώρα το καλώδιο από το μηχάνημα οξυγόνου που μας κρατάει στη ζωή, θα είναι επειδή θα αφεθεί η ώρα της τιμωρίας για λίγο αργότερα, για το 2018, όταν θα τελειώνει το τρέχον πρόγραμμα και δεν θα είμαστε σε θέση να δανειστούμε από τις αγορές.
Ο Σόιμπλε βιάζεται, η Μέρκελ δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη.
Η μεγάλη ελληνική ευθύνη είναι ότι η πολιτική φτώχεια, η απουσία εθνικού σχεδίου και η άρνηση αναγνώρισης –επομένως υπέρβασης– των αιτίων της χρεοκοπίας μ;aς έφεραν σε αδιέξοδο και σε πλήρη αδυναμία διαπραγμάτευσης.
Έχει μικρή σημασία πια ο επιμερισμός και καταλογισμός των πολιτικών ευθυνών. Επείγει η ανάγκη άμυνας απέναντι στην προσπάθεια των «σκληρών» του ευρωσυστήματος για Grexit. Και η μοναδική ίσως ελπίδα βρίσκεται στη συνεννόηση όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων προκειμένου να αλλάξει η εικόνα της χώρας προς τα έξω και να επιχειρηθεί συνεννόηση με τους πιστωτές από άλλη βάση και με τη δέσμευση ότι αυτή τη φορά οι δεσμεύσεις θα τηρηθούν από όλες τις πλευρές.
22°
